ΔΙΟΝΥΣΟΣ

Θα σταθώ.
Στη μέση της ορχήστρας.

Θα απεκδυθώ των ενδυμάτων του ρόλου.
Θα ακουμπήσω τη μάσκα στη θυμέλη.
Θυσία στον Διόνυσο,
θεό των παθών και της αλήθειας μου.

Θα απαγγείλω λόγια τραγικά.
Όχι των μεγάλων τραγικών.
Αλλά του εντός μου δράματος.

Μόνος θεατής μου,
εγώ.

Και εσύ.
Καθισμένη στα πέτρινα έδρανα.
Γδυτή με τη δική σου αλήθεια.

Θα σε κοιτάξω επίμονα.
Εκεί που ο κύκλος του θεάτρου
διασπάται σε δύο μικρότερους.
Εκεί που παίζεται αιώνια το δράμα και η κωμωδία της ζωής.
Στα μάτια σου.

Θα αφήσω πρώτα τη σιωπή
να επιβληθεί.

Κι ύστερα,
θα φωνάξω.
Τη μια μόνη λέξη.

Κι εσύ θα εξαϋλωθείς.
Θα χωθείς στις αρχαίες ρωγμές.
Και θα είσαι παντού.
Είσαι παντού.
Θα γίνεις η κάθαρση που ψάχνεις και δεν έρχεται.

Ούτως ή άλλως δε με ενδιαφέρει η γήινη σου μορφή.
Αυτό που υπηρετώ είναι η ιδέα σου.

Και εκεί,
στο κέντρο του θεάτρου,
θα αφήσω τη ζωή μου να πετάξει.


Κωστής Χριστοδούλου


ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΟΥ ΣΤΟ FACEBOOK
https://www.facebook.com/costis.christodoulou.7 

ΜΠΛΕ ΜΠΑΛΟΝΙ

Βγαίνοντας απ’ τη θάλασσα

Ένα μπαλόνι με ακολούθησε

Αυτό το μπλε

Που υπήρχε πάντα μέσα μου

Φουσκωμένο

Για να ρυθμίζει την κυκλοφορία

Της λύπης

Αφού έκανε μια κίνηση δισταγμού

Σα να φοβόταν τα βότσαλα

Σαν η παραλία να ήταν ο κόσμος

Και τα απροσμέτρητα βότσαλα

Το απροσμέτρητο πλήθος των ανθρώπων

Αφού ζύγισε με το βλέμμα του

Τα δάκρυα που το χώριζαν

Από την αντίπερα όχθη

Προχώρησε με ακατανόητη χάρη

Προς μια εξόδια κίνηση

Σαν ανεπίσημη χορογραφία

Κυλώντας ήσυχα

Ήρεμα σαν νεκρό

Πάνω στον πληγωμένο καθρέφτη

Της θάλασσας

Σας είχα προειδοποιήσει

Ότι θα έφευγα κάποτε

Σαν μπαλόνι

Σας το είχα πει

Με όλα τα αίματα

Σ.Σ.

(από την συλλογή Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΣΠΑΣΕ που θα κυκλοφορήσει προσεχώς από τις εκδόσεις Γαβριηλίδης)

ΣΑΡΚΟΣ ΚΗΔΕΜΟΝΙΑ

 

όταν το φεγγάρι αλλάζει το χρώμα του σε γκρι κρεμάει ένα φύλο αντρικό στο στόμα της νύχτας να την πονέσει

εκείνο που την πονάει είναι η ψυχή που φέρει το φύλο

τότε ακριβώς

τότε

ένας άντρας κρύβεται στο καπέλο μου

ζητάει να γίνω θαυματοποιός

να τον αποκαλύψω σαν Έρωτα

σύμφωνα με τις οδηγίες του μάγου

τον φιλάω

Παντού

να γίνει αέρας

σε δίνη

μέσα στο μπούστο μου

κρύβεται

ο αέρας

που είναι σώμα και πρόσωπο και χείλη

και ένας

περήφανος

ορθωμένος

φαλλός

ζητάει να αποκτήσω

τέσσερα στήθη

να θηλάζει τέσσερις ρόγες

να φωλιάζει σε δύο αγκαλιές

να γεύεται διπλά δαγκώματα

και δύο γλώσσες να

του πλένουν το δέρμα

ω τι καλά

εγώ η κόκκινη βασίλισσα

κι εγώ η βασίλισσα η άσπρη

σύμφωνα με τους κανόνες

στο σκάκι

της σαρκός

ποιά θα κερδίσει;

ποιά θα κερδηθεί;

επείγεται και

μία τρίτη

η μωβ βασίλισσα

που γράφει Ποιήματα

και ζει

στην Ποίηση Της

τώρα γίνομαι τρεις

-είναι το βασιλόπουλο που

για χάρη του

αυνανίζεστε

τις νύχτες

λέει η μάντισσα και

γελάει και

λάμπει το χρυσό της δόντι

σαν μικρό ικρίωμα

είναι το Ποίημα αυνανισμός;

είναι αυτός

είναι αυτός

ο άντρας

ο αέρας

ο έρωτας

ο αέρας είναι

το Ποίημα είναι

είμαι

για χάρη Του

οι δύο γυναίκες εγώ

η κόκκινη

και

η λευκή

η πρώτη αιμορραγεί

ανακτά τα έμμηνα

της νεότητας

κι η δεύτερη

είναι

εν ζωή

νεκρή

το Ποίημα είναι η μωβ

σχίζεται

ξαναγράφεται

ξανά βασίλισσα

ο άντρας

ο έρωτας

αἐρας είναι

το Ποίημα είναι

και ο άντρας

φαλλός

στυλογράφος

που γράφονται

τα καλύτερα

στα δάκτυλά μου

ανάμεσα

Ισμήνη Λιόση

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΟΦΙΛ ΤΗΣ ΣΤΟ FACEBOOK

https://www.facebook.com/isminimarkella.liosi?fref=tl_fr_box

ΜΕΛΙΣΣΟΥΛΑ ΜΟΥ

στην ίδια

Μελισσούλα μου
Έλα να ζουζουνίσεις πάλι γύρω μου
Δεν σ' έχω δει για καιρό

Έχω ανάγκη να σε νιώσω
Θέλω να σε στριφογυρίσω
Όπως μου περιέγραψαν τα τραγούδια

Πέρα στα δάση
Σε ψηλά πευκόφυτα μέρη
Με κέρασε γλυκό έρωτα

Η δασένια χάρη της
Η απαλή αγκαλιά της
Το πρόσωπό μου στη σκιά
Μελισσούλα...

Θα μ' επισκέπτεσαι τα πρωινά;
Θα μ' επισκέπτεσαι αργά τη νύχτα;
Γιατί δεν είναι δίκαιο

Απλώς δεν είναι δίκαιο
Ήσουν προορισμένη

Να απομακρυνθείς απ' το φώς

Νύχτα, όλα τα φώτα μου αναμμένα
Χρειάζομαι ένα μικρό τετ- α- τετ
Αυτό το άχρηστο, αβοήθητο συναίσθημα

Κάθε νέος θα 'πρεπε να είναι ευλογημένος με έρωτα
Υπάρχει σάρκα και φωτιά από κάτω
Αυτό το μεθυστικό, άσκοπο στριφογύρισμα
Χέρια στο πρόσωπό μου
Λίγο μετάξι και δαντέλα
Γλυκά αρωματισμένα φιλιά
Για μένα

Όπου κι αν φλέγεσαι
Έχω επιστρέψει
Τυχερή κυρία
Μελισσούλα…

Θα πρέπει να σ' αφήσω το πρωί
Ήθελες πάντα να 'σαι ελεύθερη

Μείνε μαζί μου
Γλυκιά τυχερή κυρία
Μη μ' αφήσεις ποτέ
Μελισσούλα μου…

Άγρυπνος σε κρύα μέρη
Ψυχρά μάτια και παγωμένα πρόσωπα
Κάποιοι νεκροί και κάποιοι ζουν
Οι περισσότεροι στο ενδιάμεσο

Η κυρία μου περιμένει
Πρέπει μάλλον να επέστρεψε στο να με μισεί
Τι πικρό ξύπνημα ήταν αυτό
Την επόμενη φορά που θα μου χτυπήσει
Θα την αφήσω να μπει
Την επόμενη φορά που θα μου χτυπήσει
Θα την αφήσω να μπει

Κι αν με εγκαταλείψει το πρωί
Θα έχουμε τουλάχιστον κι οι δυο ανακουφιστεί

Τώρα... Μείνε μαζί μου...
Μείνε μαζί μου...
Γλυκιά τυχερή κυρία
Μη μ' αφήσεις ποτέ
 

Μελισσούλα...

Artist: Madrugada

Songwriter: Sivert Hoyem, Honey Bee

From the album: Madrugada (2008)

Μετάφραση: Σταύρος Σταυρόπουλος

ΧΑΘΗΚΑΜΕ

Υπάρχω ερήμην μου
Χωρίς λέξεις ωραίες
Μόνο για να σε πω
Με όλα τα ονόματα
Που κατέρρευσαν

Κανένα δεν ζει

Κανένα δεν βρέθηκε
Με το άρωμα ενός κέδρου
Να σε καρφώσει πάνω στα γράμματα
Να σε κάνει αναλλοίωτα άσπρη
Ανάγλυφη του χαρτιού

Σφραγίδα
Που έχασε το μελάνι της

Εγώ σε ανακαλύπτω
Για να αποκτάς σώμα
Εσύ να ληστεύεις
Μέχρι να ξηλωθούν τα φιλιά
Και να βγει το φεγγάρι
Χαλασμένο απ’ το στόμα σου
Σαν πορτοκαλί βάτραχος
Με τα μάτια γυρισμένα
Απ’ τη ζάλη

Απολαμβάνεις τον όλεθρό σου
Μέχρι να πεινάσει η έξαρση
Να ταιριάξει πάνω στην άσπρη σελίδα
Το δικό μου ελάφι

Εξαιτίας σου
Απώλεσα πια όλα τα χέρια
Που φύτευα
Για να μπορώ να σε πιάνω
Να σε ανεμίζω
Για να με φέγγεις

Να με κοιτάζεις
Με τα χορτασμένα δόντια σου
Έτσι που βρώμισαν
Όλα τα εκπληκτικά φρούτα

Και χαθήκαμε

Εγώ εσύ

Και τα κομμένα μου δάχτυλα
Στο βάθος του κορμιού σου

Μέσα σε μια πρασινάδα
Διαβολική

Από επικίνδυνους πιλότους

Σ.Σ.

(από την συλλογή ΠΡΑΞΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ που θα κυκλοφορήσει τέλη Νοεμβρίου από τις εκδόσεις Σαιξπηρικόν)

 

ΓΙΑΤΙ ΜΟΥ ΜΟΙΑΖΕΙΣ

Γιατί το κύμα είναι στιγμή από τη θάλασσα κι η θάλασσα ξέρει ν' αγαπά και ν' αγαπιέται σα γυναίκα · εισπνέει το όλον.  Της μοιάζω τόσο, που με πληγώνει να είμαι γυναίκα κι όχι θάλασσα. Της μοιάζω τόσο, που ονειρεύτηκα να είμαι η θάλασσα κι όχι γυναίκα.

Μα εγώ δεν έχω μιαν απέραντη αγκαλιά αγέραστη.  Μα εγώ δεν έχω έναν έρωτα ακατάβλητο κι αθάνατο.

Νέλλα Συναδινού