ΑΝ

Όλοι ξέρουν ότι μ’ αγαπάς μωρό μου
Όλοι ξέρουν ότι στ’ αλήθεια μ’ αγαπάς
Όλοι ξέρουν ότι έχεις υπάρξει πιστή

Αχ, εκτός από μια δυο βραδιές

Όλοι ξέρουν ότι έχεις υπάρξει διακριτική
Υπήρξαν απλά τόσοι άνθρωποι
Που έπρεπε οπωσδήποτε να γνωρίσεις

Χωρίς τα ρούχα σου

LEONARD COHEN
Everybody knows

ΠΡΑΞΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ Νο. 2

«Είμαι έτοιμος να πεθάνω. Απλά ελπίζω να μην είναι πολύ άβολο.»

LEONARD COHEN
21 Σεπτ. 1934 - 10 Νοεμβρ. 2016

[Σ χ ε δ ό ν - σ α ν - μ π λ ο υ ζ: Χθες κατά την διάρκεια της εκπομπής μου στην ΕΡΤ Open και ενώ έπαιζε το Almost like the blues, ο Leonard Cohen αποχωριζόταν από τον γήινο κόσμο. Του έχω αφιερώσει ένα βιβλίο μου (Δύο μέρη σιωπή, ένα μέρος λέξεις, Μεταίχμιο 2009) και πολλές, ατέλειωτες ώρες βουβών συνομιλιών. Ένας από τους πιο αγαπημένους μου ανθρώπους πέρασε την πόρτα, βγήκε στην άλλη πλευρά. Γεμάτος φως.

Πράξη εξαφάνισης Νο. 2]

ΤΕΛΕΙΩΝΩ ΜΕ ΤΟ Σ' ΑΓΑΠΩ

Σε μια άλλη γη.
Καλύτερη.

ΘΑΝΟΣ ΑΝΕΣΤΟΠΟΥΛΟΣ (1967 - )

ΜΕΞΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΥΒΕΡΤΑ

Θα γίνει

Θα το σκάσουμε κορίτσι μου

Θα ζήσουμε μόνοι μας

Δεν είναι πολύ μακριά αυτό

Και είναι το καλύτερο πράγμα

Είναι αυτό που θέλεις

Οι μέρες μου είναι κρύες τώρα

Σε παρακαλώ τύλιξε με να κρατιέμαι ζεστός

Με μια μεξικάνικη κουβέρτα

Να κοιμηθούμε λίγο

Αρχές Σεπτεμβρίου

Αργά το πρωί

Φτιάχνοντας λίγο καφέ με τα μάτια μου ακόμη κλειστά

Σε σκέφτομαι

Έχω πάρει δύο φλιτζάνια

Και χρησιμοποιώ μόνο το δικό σου

Κάθε μέρα προσπαθώ

Να το πετάξω μακριά

Ο κόσμος μου έχει παγώσει

Ω σε παρακαλώ τύλιξέ με να μείνω ζεστός

Με μια μεξικάνικη κουβέρτα

Και να κοιμηθούμε λιγάκι

Το πρωί θα σε ευχαριστώ

Με ένα φιλί

Τι θα κάνω λοιπόν τώρα;

Πώς να μάθω να ζω χωρίς εσένα;

Έρχεται ο χειμώνας

Και οι νύχτες θα είναι μακριές

Κλείνω την πόρτα του σπιτιού μου και είμαι μόνος

Οι μέρες μου έχουν παγώσει

Σε παρακαλώ κράτησε με ζεστό

Με μια μεξικάνικη κουβέρτα

Να κοιμηθούμε λιγάκι

Και το πρωί θα σε ευχαριστώ

Μ’ ένα φιλί

ΘΟΔΩΡΗΣ “TERRY” ΠΑΠΑΝΤΙΝΑΣ (1952 – 2016)

Mexican Blanket

[Τον αποχαιρετήσαμε χθες, στο Τρίτο Νεκροταφείο της Νίκαιας, μαζί με λίγους φίλους. Πολύ λίγους - όχι πάνω από 25. Ο Θοδωρής μάλλον θα κρύωνε, παρά τους 41 βαθμούς του καύσωνα.]

ΧΡΩΜΑΤΑ

Παναγιώτης Τέτσης (1925-2016)

ΘΕΑ ΑΠΟ ΨΗΛΑ

ΑΓΓΕΛΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΚΗΣ (1949 -2016)

Αντίο, Άγγελε.
Γαμώτο.


http://wiki.redworlds.gr/tiki-index.php?page=%CE%86%CE%B3%CE%B3%CE%B5%CE%BB%CE%BF%CF%82+%CE%9C%CE%B1%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82

"ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΣΤΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥΔΥΝΑΜΗ ΓΛΩΣΣΑ"

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΔΕΣΠΟΤΟΠΟΥΛΟΣ (1913 - 2016)

Η παιδεία σήμερα υπέχει οξύτατα προβλήματα, και προς αξιοποίηση των νέων δυνατοτήτων και προς ικανοποίηση των νέων αναγκών, των συνυφασμένων προπάντων με τη γοργότατη πρόοδο των θετικών επιστημών και της τεχνικής. Δεν έπαυσε όμως η παιδεία να έχει ως κύριο σκοπό τη διάπλαση του νέου ανθρώπινου πλάσματος σε ηθικοπνευματικά συγκροτημένο άνθρωπο, ικανό για τον αυτοκαθορισμό της ζωής του με τρόπο άξιο. Και δεν συμβαίνει σε καμιά χώρα να μην αποσκοπεί επίσης η παιδεία τη συντήρηση και την ανάπτυξη του ιδιαίτερου πνευματικού πολιτισμού και της ιδιαίτερης γλώσσας του λαού της.

[Από κείμενό του στην Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία στις 22.9.2013]


ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ

http://www.protothema.gr/greece/article/551299/apeviose-o-kathigitis-kai-akadimaikos-konstadinos-despotopoulos/

ΞΑΝΑΓΥΡΙΖΟΥΜΕ

 ΚΩΣΤΑΣ ΣΤΕΡΓΙΟΠΟΥΛΟΣ (1926- 2016)

Ξαναγυρίζουμε στην εποχή του χαλκού
και του λίθου.
Κυκλοφορούμε ανάμεσα στα τελευταία μαμούθ,
με ξύλινα ρόπαλα και δέρματα ζώων,
κυνηγώντας το ρένο και τον τάρανδο,
ανάβοντας δαδιά και λυχνάρια, για να φωτίσουμε
τις τρώγλες μας,
πασχίζοντας πάνω σε κέρατα και κόκαλα
να ιστορήσουμε τη ζωή μας.
Ξαναγυρίζουμε στην εποχή των παγετώνων,
στη μεγάλη αδράνεια.
Ο ήλιος δεν μπορεί να λιώσει τους πάγους μας,
δεν μπαίνει απ’ τα παράθυρα μας.
Ξάφνου φουντώνει σα σβηστή φωτιά
μας καίει τα βλέφαρα,
κι ώσπου να λάμψει,
βυθίζεται ξανά στο υπερπόντιο χάος.
Αποτραβιόμαστε στα σκοτεινά μας σπήλαια·
Βουλιάζουμε στην προϊστορική νύχτα.
Ζώα θηριόμορφα, που μόλις σέρνονται στη γη
βγαίνοντας απ’ το τέλμα τους,
ιπτάμενα ερπετά,
υδρόβια σαρκοφάγα, πτεροδάκτυλα
μαρτυρούνε το πέρασμα μας.
Ξαναγυρίζουμε στην εποχή των θαλάσσιων τεράτων.

Από Τα Τοπία του Ήλιου (1971)

Ποιος ήταν ο Κώστας Στεργιόπουλος

Ο Κώστας Στεργιόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1926. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, εργάστηκε στη δημόσια και ιδιωτική Εκπαίδευση και δίδαξε στη Σχολή Κινηματογράφου και Θεάτρου του Λ. Σταυράκου. Εργάστηκε ως λέκτορας στην έδρα Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (1966-1969), έως ότου καταργήθηκε ο θεσμός των λεκτόρων. Αμέσως μετά εργάστηκε ως βοηθός στο Σπουδαστήριο Βυζαντινής και Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (1969- 1972), αλλά παύτηκε από τη Χούντα. Τέλος, υπηρέτησε ως καθηγητής Νεοελληνικής Φιλολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων από το 1974 ως το 1984, και αποχώρησε με εθελουσία έξοδο. Το 1986 αναγορεύτηκε ομότιμος καθηγητής στο πανεπιστήμιο Ιωαννίνων.

Πρωτοεμφανίστηκε στο χώρο της νεοελληνικής λογοτεχνίας από τις στήλες της Νέας Εστίας το 1943 και το 1949 δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή Χινοπωρινά. Ακολούθησε μια πλούσια ποιητική, πεζογραφική, δοκιμιακή και φιλολογική παραγωγή. Το έργο του Κώστα Στεργιόπουλου εντάσσεται στο γενικότερο ρεύμα ανανέωσης του συμβολισμού και κύρια χαρακτηριστικά του είναι η ελεγχόμενη συγκίνηση και η στοχαστική διάθεση, που εκφραστικά υλοποιούνται με ιδιαίτερα λιτά μέσα. Συνεργάστηκε ως κριτικός της λογοτεχνίας με τα περιοδικά Ξεκίνημα (1946-1947) και Εποχές (1963-1967) και με την εφημερίδα Νίκη (1962-1963). Αναφέρουμε ενδεικτικά τις ποιητικές συλλογές του Τα τοπία του φεγγαριού, Η σκιά και το φως, Το χάραμα του μύθου, Ο κίνδυνος, Τα τοπία του ήλιου, Έκλειψη, Αλλαγή φωτισμού. Πρέπει να σημειώσουμε επίσης τη σημαντική συμβολή του στη μελέτη της νεοελληνικής γραμματείας, με κριτικά έργα και μελετήματα, όπως Ο Τέλλος Άγρας και το πνεύμα της παρακμής, Από το συμβολισμό στη Νέα ποίηση, Οι επιδράσεις στο έργο του Καρυωτάκη, Από τον Κάλβο στον Παπατσώνη.  Ιδιαίτερης σημασίας είναι η εξάτομη έκδοση των Κριτικών του Τέλλου `Αγρα, ο εντοπισμός, η συγκέντρωση και η φιλολογική φροντίδα των οποίων αποτέλεσε έργο ζωής για τον Στεργιόπουλο. Η σειρά των Κριτικών άρχισε με τον τόμο Καβάφης-Παλαμάς (1980) και συνέχισε με τα Ποιητικά πρόσωπα και κείμενα (1981), τις Μορφές και κείμενα της πεζογραφίας (1984), τα Γενικά και ειδικά θέματα (1995) και τον διπλό πέμπτο τόμο Δικοί μας και ξένοι και Παράρτημα-Σημειώσεις-Ευρετήριο (2014). Το 1994 ο εκδοτικός οίκος της Κολωνίας Romiossini κυκλοφόρησε μια επιλογή από το ποιητικό έργο του Κώστα Στεργιόπουλου με τον συγκεντρωτικό τίτλο Εδώ, που μάχεται το φως με τη βαρύτητα. Επίσης, ο Κίμων Φράιερ μετέφρασε μια επιλογή πενήντα ποιημάτων του.

Είχε τιμηθεί με το Β’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης 1961, το Α’ Κρατικό Βραβείο Κριτικής Μελέτης Δοκιμίου 1974, το Βραβείο Κριτικής Μελέτης της “Ομάδας των 12″ του 1963, το Α’ Κρατικό Βραβείο Ποίησης 1993, το Βραβείο του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών το 2002 και το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας το 2004 .


http://www.kathimerini.gr/845275/article/epikairothta/ellada/kwstas-stergiopoylos-mia-spoydaia-diadromh

YOU' RE NOT ALONE! GIMME YOUR HANDS.

Μαύρο αστέρι. Ο θάνατος μιας εφηβείας.

DAVID BOWIE (1947-2016)

[Ο άνθρωπος που πούλησε τον κόσμο ήρθε νωρίς, ξεβαμμένος Χριστούγεννα, χωρίς λωρίδες. Είχε ένα βερολινέζικο σακάκι ριγμένο στον ώμο. Λέω σε έψαχνα, σε ζητούσα για να πάρεις τη θέση μου. Να κοιτάζεις με το γυάλινο μάτι σου που αντέχει, εγώ δακρύζω. Θα χάσουμε τη συνέχεια του κόσμου. Μετά πού; Πού; Γίναμε διακοσμητές μιας ζωής που δεν μπορούμε να ζήσουμε, γιατί ήταν μια φορά η ζωή και έφυγε μακριά. Σαν ιστορία, πάει.

Είχα βγει έξω και τον έβλεπα να του μιλάει. Τον παρακαλεί. Ήμουν δύο, αυτός που έβλεπε αυτόν που μιλούσε και αυτός που μιλούσε. «Μπροστά μου επήγαινε ένα πλήθος χωρισμένο σε επτά χορούς, τόσο φυσικά σκαλισμένο, ώστε εξαπατήθηκαν δυο από τις αισθήσεις μου, η όρασή μου ενόμιζε ότι έβλεπε κι η ακοή μου ότι άκουε εκείνο το πλήθος να ψάλλει».] 

/ ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΚΟΚΚΙΝΟ, Σμίλη 2013.