Θα γίνει
Θα το σκάσουμε κορίτσι μου
Θα ζήσουμε μόνοι μας
Δεν είναι πολύ μακριά αυτό
Και είναι το καλύτερο πράγμα
Είναι αυτό που θέλεις
Οι μέρες μου είναι κρύες τώρα
Σε παρακαλώ τύλιξε με να κρατιέμαι ζεστός
Με μια μεξικάνικη κουβέρτα
Να κοιμηθούμε λίγο
Αρχές Σεπτεμβρίου
Αργά το πρωί
Φτιάχνοντας λίγο καφέ με τα μάτια μου ακόμη κλειστά
Σε σκέφτομαι
Έχω πάρει δύο φλιτζάνια
Και χρησιμοποιώ μόνο το δικό σου
Κάθε μέρα προσπαθώ
Να το πετάξω μακριά
Ο κόσμος μου έχει παγώσει
Ω σε παρακαλώ τύλιξέ με να μείνω ζεστός
Με μια μεξικάνικη κουβέρτα
Και να κοιμηθούμε λιγάκι
Το πρωί θα σε ευχαριστώ
Με ένα φιλί
Τι θα κάνω λοιπόν τώρα;
Πώς να μάθω να ζω χωρίς εσένα;
Έρχεται ο χειμώνας
Και οι νύχτες θα είναι μακριές
Κλείνω την πόρτα του σπιτιού μου και είμαι μόνος
Οι μέρες μου έχουν παγώσει
Σε παρακαλώ κράτησε με ζεστό
Με μια μεξικάνικη κουβέρτα
Να κοιμηθούμε λιγάκι
Και το πρωί θα σε ευχαριστώ
Μ’ ένα φιλί
ΘΟΔΩΡΗΣ “TERRY” ΠΑΠΑΝΤΙΝΑΣ (1952 – 2016)
Mexican Blanket
[Τον αποχαιρετήσαμε χθες, στο Τρίτο Νεκροταφείο της Νίκαιας,
μαζί με λίγους φίλους. Πολύ λίγους - όχι πάνω από 25. Ο Θοδωρής μάλλον θα
κρύωνε, παρά τους 41 βαθμούς του καύσωνα.]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου