Τετάρτη 25 Φεβρουαρίου 2015

ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ ΟΤΙ ΕΧΩ ΕΝΑ ΣΕΙΣΜΟ


Αυτή η ειρήνη μου για τους αγαπημένους
Αυτή η σιωπή μου
Μην κάνει λάθος κανένας
Δεν είναι η ειρήνη που βομβαρδίστηκε σε έρημη πόλη
Ούτε η υποχρεωτική ειρήνη των νεκροταφείων
Ο θάνατος του βράχου είναι ο θάνατος για μένα
 

Και αυτό το δάκρυ ανάμεσα στα μάτια και το στέρνο
Ηφαίστειο

Πιθανώς επειδή απλώνεται καυτή λάβα
Και παχιά ως ένα αδίστακτο κλίβανο
Χωρίς προειδοποίηση

Βίαια
Ακόμα και τα δάχτυλά μου πάνε ανυπάκουα
Επειδή τίποτα δε συμβαίνει έξω από μένα
Αλλά
Μέσα μου, στην ψυχή μου


Φανταστείτε ότι έχω ένα σεισμό



ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΟΝΔΡΟΣ


Δευτέρα 23 Φεβρουαρίου 2015

PATTI SMITH: ΗΜΟΥΝ ΠΑΝΤΑ ΜΙΑ ΕΡΓΑΤΡΙΑ



 


«Το πράγμα που με ενόχλησε περισσότερο ήταν όταν έπρεπε να επιστρέψω στη «δημόσια σφαίρα» γύρω στο ’95 ή ’96, όταν πέθανε ο άντρας μου. Ζήσαμε ένα πολύ απλό τρόπο ζωής, αρκετά απομονωμένα, και κάπως αυτός ήταν ο «βασιλιάς» της περιοχής μας. Εγώ δεν οδηγώ, δεν είχα επί της ουσίας κάποιο εισόδημα, και χωρίς αυτόν,  έπρεπε να βρω έναν τρόπο να βγάζω τα προς το ζην. Εκτός από την δουλειά σε ένα βιβλιοπωλείο, το μόνο πράγμα που ήξερα να κάνω ήταν να ηχογραφώ δίσκους ή να γράφω ποίηση, τα οποία δεν επρόκειτο να με βοηθήσουν  να τα βγάλω πέρα μέχρι να τελειώσουν τα παιδιά μου το σχολείο.

Όταν άρχισα ξανά να δίνω συνεντεύξεις, οι άνθρωποι έλεγαν, «λοιπόν, δεν κάνατε τίποτα στη δεκαετία του ’80» και εγώ ήθελα τόσο πολύ να πάρω το όπλο του Elvis Presley και να πυροβολήσω την τηλεόραση και την ψυχή τους. Πώς μπορούσαν να το λένε αυτό; Η έπαρση των ανθρώπων, να πιστεύουν ότι αν δεν διαβάζουν για σας σε μια εφημερίδα ή ένα περιοδικό, αυτό σημαίνει ότι δεν κάνετε τίποτα, με τρελαίνει.

Δεν είμαι μια διασημότητα, είμαι μια εργάτρια. Ήμουν πάντα μια εργάτρια. Δούλευα πριν οι άνθρωποι διαβάσουν το οτιδήποτε για μένα και τη ημέρα που σταμάτησαν να διαβάζουν για μένα, έκανα ακόμη περισσότερη δουλειά.»



Patti Smith


απόσπασμα από συνέντευξη της στον Άλαν Φως, στο Medium




Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

ΥΛΙΚΟ





Ξέρω ότι δε γράφω για τον άλλο, ξέρω ότι τα πράγματα που πρόκειται να γράψω δε θα με κάνουν ποτέ να αγαπηθώ απ' αυτόν που αγαπώ, ξέρω ότι η γραφή δεν αντισταθμίζει τίποτα, δεν εξιδανικεύει τίποτα, ξέρω ότι η γραφή βρίσκεται ακριβώς εκεί όπου εσύ δεν είσαι.

Η γνώση αυτή σημαδεύει το ξεκίνημα της γραφής.

Ρολάν Μπάρτ, Αποσπάσματα Ερωτικού Λόγου
Μετ. Βασίλης Παπαβασιλείου


*Artwork by Ishmael Randall Weeks

Πέμπτη 12 Φεβρουαρίου 2015

ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΟΥ





Oι ψυχίατροι σας με τα διπλά πρόσωπα
Σου κάνουν ηλεκτροσόκ
Λένε,  θα σ’ αφήσουν να ζήσεις στο σπίτι με τη μαμά και τον μπαμπά
Αντί να σε στείλουν σε ψυχιατρική κλινική
Αλλά κάθε φορά που θα προσπαθείς  να διαβάσεις ένα βιβλίο
Δεν θα μπορείς να φτάσεις στη σελίδα 17
Γιατί θα έχεις ξεχάσει πού ήσουν
Έτσι δεν θα μπορείς καν να διαβάσεις

Δεν καταλαβαίνεις ότι θα σκοτώσουν τα παιδιά σου
Δεν καταλαβαίνεις ότι θα σκοτώσουν, σκοτώσουν τα παιδιά σου
Θα σκοτώσουν, σκοτώσουν τα παιδιά σου
Και μετά θα το βάλουν στα πόδια

Η μαμά με πληροφόρησε στο τηλέφωνο
Ότι δεν ήξερε τι να κάνει με τον μπαμπά
Πήρε ένα τσεκούρι και έσπασε το τραπέζι
Δεν είσαι ευτυχισμένη που παντρεύτηκες
Και η αδελφή μου παντρεύτηκε στο νησί
Ο σύζυγός της παίρνει το τρένο
Είναι μεγάλος και χοντρός
Και δεν έχει καν εγκέφαλο

Θα σκοτώσουν τα παιδιά σου
Δεν καταλαβαίνεις ότι θα σκοτώσουν, σκοτώσουν τα παιδιά σου
Θα σκοτώσουν, σκοτώσουν τα παιδιά σου
Και μετά θα το βάλουν στα πόδια

Οι Creedmore μου φέρθηκαν πολύ καλά
αλλά με την Paine Whitney ήταν ακόμη καλύτερα
Και όταν τελικά τα έπαιξα
Ήμουν τόσο λυπημένη, δεν είχα λάβει έστω ένα γράμμα
Όλα τα χάπια, αυτά που παίρναμε
Ήταν πραγματικά μεγάλη διασκέδαση
Όταν όμως σε πυροβολούν με thorizene σε κρυστάλλινο καπνό
Πνίγεσαι σαν παιδί ενός πυροβόλου όπλου

Δεν καταλαβαίνεις ότι θα σκοτώσουν τα παιδιά σου
Δεν καταλαβαίνεις ότι θα σκοτώσουν, σκοτώσουν τα παιδιά σου
Σκοτώνουν, σκοτώνουν τα παιδιά σου
Και μετά το βάζουν στα πόδια


Songwriter: Lou Reed, Kill your sons
From the album: Sally can’t dance (1974)
Μετάφραση: Σταύρος Σταυρόπουλος


Αφιερωμένο σε αυτούς τους κατά συρροήν δολοφόνους με την ανθρώπινη προβιά, που κυκλοφορούν ελεύθεροι σε πλαστικά σαλόνια και σκοτώνουν καθημερινά την γέννηση της διαφορετικότητας, δημιουργώντας έτσι άλλοθι για την δική τους ανύπαρκτη και δηλητηριασμένη ζωή. Ο καιρός όμως πλησιάζει. Ο καιρός δεν τελείωσε. Όχι ακόμα.








Κυριακή 8 Φεβρουαρίου 2015

ΠΟΥΘΕΝΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟΤΕΡΑ ΟΣΟ ΚΟΝΤΑ ΣΟΥ





Στο υφαντό της μοίρας είμαστε οι κλωστές
κι είναι φορές
που του ενός τα χέρια πλέκουν του άλλου το υφάδι
ακόμα κι αν το πνεύμα μου έπαιρνε άλλους δρόμους
θα το τραβούσες πάντοτε
δικό σου θα το έκανες μπροστά στα πόδια σου

μαζί θα πάμε
τυλιγμένοι ο ένας στο λαιμό του άλλου
σαν ποτάμια
θα τραγουδάμε κι όταν πέφτουμε στη θάλασσα
με τις πνοές του έρωτα που κύλησαν εντός μας
τη διακόσμηση απ' τις βαθιές σπηλιές μας
μυστικά που ανταλλάξαμε κι ανέβηκαν τη σκάλα
ας νυχτώνεται ο κόσμος όλος

στον κήπο μας
θα παίζουν τα λιοντάρια με τα ελάφια
και θα γεμίζουν τα σταφύλια μας φωτιά
πλάι σε ανίκητες πηγές που αναβλύζουν
για να ποτίζονται τα χείλη σου
μπρος στην ολότητα

συστρέφεται ο χρόνος όταν σε ψηλαφώ
κάποτε καθώς θα αναλύεται η καρδιά μου
τα συντρίμμια της θα ψιθυρίζουν τ' όνομά σου
και θα 'ναι ο έρωτας πιστός όσο ο θάνατος
όταν η σκόνη μας
θα στροβιλίζεται αγκαλιά στην αιωνιότητα
από ηλιαχτίδες θα περνά σε ανάσες από φιλιά
και θα θυμάται
την κορυφή πάντα της αγάπης μας
κι ας έχεις διαλύσει κάθε ματαιότητα όπως
σπάει ένα βάζο με πάταγο στο πάτωμα
ζεις σαν τα ομόχρονα βήματα χορού
σε πανηγύρι που οι άνθρωποι ξεχνούν τ' όνομά τους

κι εγώ εσένα γιορτάζω
με λύρα εκστατική σε μαστορεύω
κι απ' τις στάχτες γύρω μας φοίνικες φτερουγίζουν
ύστερα μπαίνεις θύελλα στις φλέβες μου
κι ύστερα βάλσαμο
μέθεξη φωτιάς πάνω σε χιόνι παραδείσιο
να με φυσάς για χίλια χρόνια
διαμάντια να βυθίζεις λαμπερά μέσα σε ήχους

υποκλίνεται η ψυχή μου στη θέλησή σου
υψώνεται απ' τα πόδια σου
που μοιάζουν άγριοι κύκνοι
σε Άνοιξη που ζει στο πρόσωπο σου
στα χέρια σου που βγάζω τ' αγκάθια κάθε τόσο
κι είναι που διαπλέω την αγκαλιά σου
είναι οι κάβοι που περνώ
κι άλλοι τόσοι που κρύβονται στο στήθος

θυμάσαι εκείνες τις ολόγυμνες σκιές
το ηλεκτρισμένο θάλπος της σελήνης
έσταζαν τα μάτια μου φωτιά στα μάτια σου
κι ένα ηλιοτρόπιο μαζί μας ξεδιψούσε
ατμοί ανέβαιναν ψηλά από μας
και δροσιά κατέβαινε ως τα έγκατα της γης
σ' επικαλούμαι
σε όλο το βασίλειο των αισθήσεων
στην ευωδία κάθε σφαίρανθης γαζίας
κάθε ώριμου σύκου τη γεύση
σε καθαρόηχα λόγια των ποιητών
σε νιώθω στη χάρη κάθε μεγάλης ωραιότητας
είσαι ναός σε τόπο ιερό, κι εγώ,
ο μόνος προσκυνητής σου

αν σηκώσεις την καρδιά μου θα βρεις
αρχαία λάμψη και γλώσσα ομηρική
ίδια μ' αυτή που τραγουδάει στο αίμα σου
μπορώ να σου πω πως νιώθει η αστραπή.
Δεν φοβάται.

Μπορώ να σου πω για τη γνώση.
Δεν αξίζει δίχως έρωτα.

Όπως η νύχτα δεν νυστάζει, έτσι σ' αγαπώ.


Πάνος Δημητρόπουλος, Χρόνος ερωτικός
εκδόσεις Μετρονόμος 2014


[Ο Πάνος είναι ένας ευγενής της νύχτας που κερνάει αγάπη. Έχει έρθει από τον ρομαντισμό του 18ου αιώνα, συνοδεύοντας τον Ουίλλιαμ Μπάτλερ Γέιτς, τον Σέλλευ και τον Μπάυρον στα σημερινά κατατόπια. Διατηρεί στην Πλάκα την μπουάτ "Απανεμιά". Αναζητήστε το βιβλίο του στα κεντρικά βιβλιοπωλεία.]



Κυριακή 1 Φεβρουαρίου 2015

ΣΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ ΣΥΓΧΩΡΗΣΤΕ ΜΕ





Όταν τα λουλούδια τραγουδήσουν στίχους
Αναπνέω στον παγωμένο αέρα
Τα βυθίζω αργά να πνιγούν σε μια λίμνη από αίμα
Για να ακούσουν τη φωνή από τη μπλε θλίψη
Για να προσεγγίσουν τη βαθύτερη άμμο
Για να δουν τα φαντάσματα των δελφινιών που πετούν γύρω
Ονειρεύομαι το παρελθόν, όταν ήμασταν βασιλιάδες της θάλασσας.
Έτσι προσπαθώ να κρατήσω μια εποχή που τίποτα δεν πείραξε

Ακόμα περιμένω για το τέλος της ημέρας
Και τίποτα δεν συνέβη
Τώρα είμαι εδώ, στην καρέκλα
Στην πραγματικότητα
Συγχωρήστε με


ΧΡΗΣΤΟΣ ΧΟΝΔΡΟΣ