Τετάρτη 29 Ιουνίου 2016

ΓΛΥΚΕ ΜΟΥ ΠΡΙΓΚΙΠΑ




Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα μπορούσες να με κάνεις να ιδρώσω
Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα μπορούσα να κάνω το ίδιο σε σένα
Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα γέμιζα από τέτοια επιθυμία
Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα ένιωθα τόσο ντροπιασμένη
Εγώ και ο δράκος
Μπορούμε να διώξουμε όλον τον πόνο μακριά
Οπότε, πριν να τελειώσω τη μέρα μου
Θυμήσου...

Γλυκέ μου πρίγκιπα, είσαι ο μοναδικός

Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα έπρεπε να αποσυρθώ
Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα έπρεπε να απέχω
Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι όλο αυτό θα μπορούσε να αποτύχει
Κλείσε την τρύπα στη φλέβα μου
Εγώ και ο αξιόλογος φίλος μου
Μπορούμε να διορθώσουμε όλον αυτόν τον πόνο
Οπότε, πριν να τελειώσω τη μέρα μου
Θυμήσου...

Γλυκέ μου πρίγκιπα, είσαι ο μοναδικός

Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα έφτανα τόσο ψηλά
Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα γαμούσες το μυαλό μου
Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι όλο αυτό θα έληγε
Ποτέ μου δεν φαντάστηκα ότι θα έσπαγες την αλυσίδα
Εγώ κι εσύ, μωρό μου
Είμαστε συνηθισμένοι στο να διώχνουμε τον πόνο μακριά
Οπότε, πριν να τελειώσω τη μέρα μου
Θυμήσου....

Γλυκέ μου πρίγκιπα, είσαι ο μοναδικός.

Είσαι ο μοναδικός, είσαι ο μοναδικός.

Lyrics: Placebo
Song: My sweet prince  
From the album: Without you I’ m nothing (1998)
Μετάφραση: Σ.Σ.



 

Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016

ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΙ ΜΑΖΙ ΕΡΤ Open


Στον παρακάτω σύνδεσμο μπορείτε να βρίσκετε όλες τις εκπομπές, που ανεβαίνουν σταδιακά κάθε βδομάδα, στον προσωπικό μου λογαριασμό στο mixcloud. Βιβλία, άνθρωποι, μουσικές, ιδέες, ποιήματα σε ένα κοκτέηλ δύο ωρών. Γνωστοί συγγραφείς, ποιητές, σκηνοθέτες, άνθρωποι του πολιτισμού καταθέτουν την άποψή τους - χωρίς ανάσα.



Μια εκπομπή στα όρια ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα της εποχής.



ΟΛΟΜΟΝΑΧΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΗΝ ΕΡΤ Open 106.7 FM
Κάθε Πέμπτη τις δύο τελευταίες ώρες της μέρας
10 -12 το βράδυ.

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΚΠΟΜΠΕΣ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΕΔΩ
https://www.mixcloud.com/sstavros/









Τετάρτη 22 Ιουνίου 2016

ΜΕΞΙΚΑΝΙΚΗ ΚΟΥΒΕΡΤΑ





Θα γίνει
Θα το σκάσουμε κορίτσι μου
Θα ζήσουμε μόνοι μας
Δεν είναι πολύ μακριά αυτό
Και είναι το καλύτερο πράγμα
Είναι αυτό που θέλεις
Οι μέρες μου είναι κρύες τώρα
Σε παρακαλώ τύλιξε με να κρατιέμαι ζεστός
Με μια μεξικάνικη κουβέρτα
Να κοιμηθούμε λίγο

Αρχές Σεπτεμβρίου
Αργά το πρωί
Φτιάχνοντας λίγο καφέ με τα μάτια μου ακόμη κλειστά
Σε σκέφτομαι
Έχω πάρει δύο φλιτζάνια
Και χρησιμοποιώ μόνο το δικό σου
Κάθε μέρα προσπαθώ
Να το πετάξω μακριά
Ο κόσμος μου έχει παγώσει
Ω σε παρακαλώ τύλιξέ με να μείνω ζεστός
Με μια μεξικάνικη κουβέρτα
Και να κοιμηθούμε λιγάκι

Το πρωί θα σε ευχαριστώ
Με ένα φιλί

Τι θα κάνω λοιπόν τώρα;
Πώς να μάθω να ζω χωρίς εσένα;
Έρχεται ο χειμώνας
Και οι νύχτες θα είναι μακριές
Κλείνω την πόρτα του σπιτιού μου και είμαι μόνος
Οι μέρες μου έχουν παγώσει
Σε παρακαλώ κράτησε με ζεστό
Με μια μεξικάνικη κουβέρτα
Να κοιμηθούμε λιγάκι

Και το πρωί θα σε ευχαριστώ
Μ’ ένα φιλί

ΘΟΔΩΡΗΣ “TERRY” ΠΑΠΑΝΤΙΝΑΣ (1952 – 2016)
Mexican Blanket

[Τον αποχαιρετήσαμε χθες, στο Τρίτο Νεκροταφείο της Νίκαιας, μαζί με λίγους φίλους. Πολύ λίγους - όχι πάνω από 25. Ο Θοδωρής μάλλον θα κρύωνε, παρά τους 41 βαθμούς του καύσωνα.]






Κυριακή 19 Ιουνίου 2016

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΟΥ ΜΠΑΜΠΑ




(Τιμής ένεκεν καλέ μου)

Κοίτα μπαμπά.
Πια δεν φοβάμαι τις μισάνοιχτες ντουλάπες.
Ούτε με τρομάζουν οι μεταμεσονύχτιοι ψίθυροι των επίπλων μου.
Κοίτα μπαμπά.
Πια δεν φοβάμαι να μένω μόνη στο σκοτάδι, δεν χρειάζομαι τα φωτιστικά σε σχήμα σταυρού που αγόραζε η μαμά με το κιλό.
Κοίτα μπαμπά.
Πια δεν έχω εφιάλτες, ούτε όνειρα βλέπω αν δεν θέλουν κάτι να μου πουν.
Κοίτα μπαμπά.
Πια δεν πιστεύω στον πρίγκιπα που θα ρθει να με σώσει, πιστεύω όμως στις γυναίκες που δεν έχουν ανάγκη από σωτήρες.
Κοίτα μπαμπά.
Πια δε με νοιάζει τι θα πει η γειτονιά, ούτε που όλες μου οι συμμαθήτριες παντρεύτηκαν και έκαναν παιδιά.
Κοίτα μπαμπά.
Πια δεν έχουμε τα ίδια πιστεύω για την αγάπη. Αν και κατά βάθος πάντα τα ίδια είχαμε.
Κοίτα μπαμπά.
Να είσαι περήφανος για μένα.
Σε σκότωσα.

ΖΑΧΑΡΟΥΛΑ ΒΑΛΑΒΑΝΗ 


Παρασκευή 10 Ιουνίου 2016

Η ΑΣΠΙΛΗ, ΑΛΗΘΙΝΗ ΚΑΙ ΑΓΝΗ ΨΥΧΗ

΄

ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΣ 2014

να τ’ αγγίξω είπε αυτός; / θα τσιρίξω είπε αυτή
μια φορά είπε αυτός / απαλά είπε αυτή
να το δαγκώσω είπε αυτός; / πόσο; είπε αυτή
δυνατά είπε αυτός / με πονά είπε αυτή
έλα πια είπε αυτός / όχι βαθιά είπε αυτή
τι μου ζητάς; είπε αυτός / να με κοιτάς είπε αυτή
να συνεχίσω; είπε αυτός/ θα σε μισήσω είπε αυτή
αν σε φιλήσω είπε αυτός; / θα σε αφήσω είπε αυτή
παίρνεις χάπι; είπε αυτός / είναι αγάπη; είπε αυτή
είσαι αναμμένη; είπε αυτός/ είμαι θλιμμένη είπε αυτή
θα μου ‘ρθει ίλιγγος είπε αυτός / αλλά η άλλη; είπε αυτή
σιγά τώρα είπε αυτός / κοιτάς την ώρα είπε αυτή
πώς βογκάς! είπε αυτός / μη σταματάς είπε αυτή
πιο δυνατά είπε αυτός / πιο αργά είπε αυτή
χύνω! είπε αυτός / σβήνω! είπε αυτή
είσαι δικιά μου! είπε αυτός


~ e. e. cummings ~




Πέμπτη 9 Ιουνίου 2016

ΒΡΙΚΟΛΑΚΕΣ


δεν το κάνει για να σε ζημιώσει το παράσιτο
απλώς για να επιβιώσει
είναι στη φύση του να σου ρουφάει το αίμα
μα αν το αφήσεις, θα σε σκοτώσει
και πια αυτό είναι δικό σου θέμα

Αφροδίτη Γιαννάκη


http://45.media.tumblr.com/b500d55fe11c1a490b0db632307caef5/tumblr_nn91fketiQ1sjlpd4o2_500.gif

Κυριακή 5 Ιουνίου 2016

"ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΑΓΑΠΑΣ"


ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΝΙΚΟΛΑ ΜΠΑΡΔΗ για το «Πρώτο θέμα» / 10.5.2016


Ο Σταύρος Σταυρόπουλος είναι μια πολύ ιδιαίτερη περίπτωση συγγραφέα. Πολύπτυχος, πολυσχιδής, ευρηματικός, νεωτερικός, με καταιγιστικό λόγο και έργο 19 βιβλίων.  Με την ευκαιρία της θεατροποίησης του ποιητικού του βιβλίου «Ο άνθρωπος έσπασε» (εκδ. Γαβριηλίδη) την Πέμπτη 12 Μαΐου στην Death Disco (Ωγύγου 15 και Λεπενιώτου, Ψυρρή), όπου κάνει ο ίδιος την σκηνοθεσία, τις σκηνογραφίες και την επιμέλεια της μουσικής, είχαμε την ευκαιρία να τον συναντήσουμε και να μας μιλήσει γι αυτό.   

1. Πείτε μου δυο λόγια για αυτό το πρότζεκτ

-Στη σκηνή υπάρχουν δύο γυναίκες που δεν είναι καμία. Είναι απλώς ζωντανές. Ζουν γιατί έτυχε να υπάρχουν. Αλλά δεν ζουν πουθενά. Ή μάλλον ζουν εκεί που δεν υπάρχει κόσμος. Δεν ξέρουν άλλο τρόπο από το να συνεχίζουν να ζουν, χωρίς να ζουν. Η μια φορά μαύρα, η άλλη άσπρα. Στην ουσία, πρόκειται για το ίδιο ανολοκλήρωτο πρόσωπο, στις δύο εκδοχές του, που καμία δεν είναι αληθινή. Δύο μάσκες: Η καλή και η κακή. Δύο πρόσωπα: Ανύπαρκτα, καθημαγμένα, συνονθυλευματικά. Τα διασχίζει η εποχή που δεν ήρθε. Τα χαρακτηρίζει η προδοσία. Κάποτε ήταν άγγελοι που έπεσαν. Τώρα είναι σκιάχτρα, φαντάσματα της ιστορίας. Η μία προσπαθεί να επιβληθεί στην άλλη, σχολιάζοντας τις συμπεριφορές της, μέσω των ποιημάτων και της μουσικής. Είναι και οι δύο νεκρές. Τα ποιήματα του βιβλίου μιλούν για έναν κόσμο που έφυγε. Στην πραγματικότητα δεν ήταν ποτέ. Ποτέ δεν υπήρξε ο κόσμος που ονειρεύτηκαν αυτά τα ποιήματα. Και εκείνα αισθάνονται την ανάγκη να απολογηθούν για αυτή τους την παράλειψη, να γιορτάσουν την θεμελιώδη αποτυχία τους. Το Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΣΠΑΣΕ είναι το πρώτο βιβλίο μετά τα τέσσερα βιβλία του κόσμου (Πιο νύχτα δεν γίνεται, Μετά, Καπνισμένο κόκκινο, Ολομόναχοι μαζί) που θίγει το ανεκπλήρωτο, αυτό που έμεινε στη μέση. Το νεκρό σώμα της γυναίκας που ήταν ο κόσμος – κοινού προσώπου και των τεσσάρων βιβλίων – υπάρχει εδώ περισσότερο ως αποτύπωση μιας ιστορικής αλληγορίας, αλλά και ως μια πασίδηλη ομολογία ήττας. Ό, τι μεταφέρεται στη σκηνή είναι περισσότερο το μεταξύ διάστημα, ο ψυχικός χώρος, οι ανομολόγητοι και διαδοχικοί φόνοι. Οι ηθοποιοί μιλούν με τις λέξεις του αφηγητή. Δεν τις νιώθουν, απλώς τις μιλούν. Τις χρησιμοποιούν ως ιδανική δικαιολογία. Το θέατρο μπορεί να το κάνει καλά αυτό: Να δείξει το άσκοπο, τις λειψές υπάρξεις. Η μουσική συμπληρώνει τα λόγια των ποιημάτων και τις κινήσεις των ηθοποιών. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για την δολοφονία του κόσμου.

2. Ποια είναι η γυναίκα που ήταν ο κόσμος, που αποτελεί το modus vivendi για τα τελευταία έξι βιβλία σας;

-Η ιδέα της «κοσμικής τετραλογίας» υποχώρησε, κατέρρευσε καλύτερα, γιατί δεν είχε λάβει σοβαρά υπ’ όψιν της όλες τις παρενέργειες της πιθανής απόκλισης. Γιατί δεν είχε αναλύσει σωστά όλα τα δεδομένα του στρατηγικού της στόχου, που ήταν η αγάπη. Ανέφικτο; Δεν ξέρω. Εκείνο που μπορώ να πω είναι πως προσπάθησα να μεταδώσω το κλίμα της, να σταθώ δίπλα στην υστεροφημία της. Νομίζω, πως μόνο αυτό απέμεινε: Η υστεροφημία της αγάπης. Και η ύστατη ευκαιρία να κάνουμε την αποτυχία και την απελπισία δυνατότητα ζωής. Ξανά και ξανά. Έστω κι αν πρόκειται για μια ουτοπία του χθες.

3. Τι μήνυμα θέλετε να περάσετε στον κόσμο με αυτή την παράσταση;

Αυτό που νομίζω πως είχε στο μυαλό του ο Μπέκετ, όταν έγραφε τον Γκοντό: Περιμένουμε, άρα θα πρέπει να υπάρχει κάτι που περιμένουμε, κάτι που φανταζόμαστε ότι είναι, ότι υπάρχει. Η ανικανότητα του ανθρώπου να είναι και η προσήλωσή του στο φαίνεσθαι, πέρα από σταθερή φιλοσοφική αναζήτηση, είναι και εκ των πραγμάτων, ο οδηγός για την ερμηνεία του σήμερα. Είμαστε στην αναμονή ενός πράγματος που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Παρόλα αυτά, περιμένουμε. Η Βιρτζίνια Γουλφ έλεγε ότι η μόνη πραγματική ζωή είναι η φανταστική.

4. Τι μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για εσάς, έτσι ώστε να γράψετε ένα ποίημα;

-Η ίδια η ζωή που έχω επιλέξει να ζω.

5. Τι είναι ποίηση για εσάς;

-Όλα όσα μπορούν να μου μιλήσουν με το νόημα του ονείρου και να με μεταφέρουν πιο κοντά στην ερμητική τραγωδία της ύπαρξης. Ποίηση είναι μια άδεια σκηνή, ένα μπουκάλι με άμμο, μια πραγματικά βιωμένη απώλεια, ο εαυτός που ζητάμε να φτάσουμε μεσ’ στο χρόνο, στην προσπάθειά μας να διακρίνουμε το είναι από το μη – είναι. Ποίηση είναι πρωτίστως, η αγάπη. Εκ μέρους της. Ο συγκλονιστικός ρυθμός της αγάπης είναι η εκτενέστερη και ακριβέστερη εκδοχή ποίησης. Το υπέρτατο αποτύπωμα.

6. Στο βιβλίο σας πραγματεύεστε τη σχέση του νέου με το παλιό, του παρόντα χρόνου με τον παρελθόντα. Ερμηνεύστε μου αυτό το δίπολο. Γιατί θελήσατε να γράψετε γι' αυτό; Και κυρίως, γιατί θελήσατε να το εικονοποιήσετε;

-Ένα βιβλίο διαρκεί μία αιωνιότητα. Ένα θέατρο, μια ώρα. Με ενδιαφέρει πολύ αυτό. Το αέναο ζήτημα του χρόνου και της αναπαράστασής του. Ο Χειμωνάς είχε γράψει στους Χτίστες το εξής: «Ο κόσμος να γίνει εικόνα. Αυτή θα είναι η τελευταία ζωή των ανθρώπων, να τους σκεπάσει μία εικόνα». Έχω ζητήσει από τις ηθοποιούς μου, που είναι και φίλες μου, να σεβαστούν τον προσωπικό τους χρόνο. Να γείρουν πάνω από την δική τους σιωπή, πάνω από το δικό τους παλίμψηστο ζωής. Οι λέξεις μου έρχονται μετά, ως δευτερολογία πάνω σε ένα προσωπικό σχόλιο. Προσπάθησα να τους μεταδώσω αυτό που έλεγε ο Αρτώ: «Όλες οι λέξεις είναι ένα ψέμα. Όταν μιλάμε, προδίδουμε την ψυχή μας. Θα αρκούσε να κοιταζόμαστε». Με ενδιαφέρει περισσότερο η ελευθερία της κίνησης από την ελευθερία του λόγου. Και η απελευθέρωση των ψυχικών δυνατοτήτων.   
  
7. Αναφορικά με το βιβλίο σας, αποτελεί ο άνθρωπος αίνιγμα, κι αν ναι, γιατί;

-Ο άνθρωπος πάντα θα αποτελεί ένα μεγεθυμένο και ανοιχτό σε όλες τις ερμηνείες αίνιγμα. Μια πρόκληση για να τον επισκευάσεις. Βέβαια, ενίοτε σπάει. Και αυτό είναι απόδειξη της αληθινής του ταυτότητας. Τότε είναι που αποφασίζει να υπάρξει, με όλα τα αίματα. Μη θρηνολογώντας, αλλά πράττοντας αυτό που συνεχώς ανακαλύπτει. Ό, τι χάσαμε, θα το χάνουμε ακόμη. Ίσως, θα το χάνουμε για πάντα. Αλλά σημασία έχει να αγαπάς.


Link συνέντευξης




Τετάρτη 1 Ιουνίου 2016

ΧΩΡΙΣ ΕΜΕΝΑ

Photo: ΜΑΓΔΑΛΕΝΑ ΦΟΥΣΕΚΗ


Εγώ είμαι ποιητής, έφεδρος ποιητής, που αυτομόλησα στην άλλη μεριά της ζωής. Δεν θυμάμαι ακριβώς πως έγινε, ούτε πότε έγινε ξέρω, μιας και ποτέ δεν τα είχα καλά με το χρόνο. Θυμάμαι μόνο πως γεννήθηκα Σάββατο αρχές Δεκέμβρη και πως έβρεχε και είχε κρύο πολύ εκείνο το βράδυ. Η μάνα μου είχε πει πως άκουγε το κλάμα μου να της τρυπάει τα αυτιά πριν γεννηθώ. Τις νύχτες εξαντλημένη από τις δουλειές με φίλαγε στο μέτωπο να κοιμηθώ και μύριζε, θυμάμαι, πατάτες τηγανιτές.

Εκεί στην αλλαγή της χιλιετίας (είχε πολύ θόρυβο τότε, γέμισε ο τόπος βεγγαλικά, και πολλές ευχές για ευτυχία και ειρήνη στον κόσμο) είπα πως δεν θέλω να γεράσω, αυτό με φόβιζε περισσότερο από το θάνατο. Και να ξέρετε πως εκείνο το βράδυ που πέθανα τα είχα όλα. Το αλκοόλ, ο Λαπαθιώτης , ο Ρεμπώ και ο Ηλίας Λάγιος με βοήθησαν να τα ξεφορτωθώ όλα. Τη Θεία Πρόνοια, την αξιοπρέπεια, τις σπουδές μου στα Μαθηματικά, τις μάσκες οξυγόνου ποίησης, το φόβο να γίνω πραγματικότητα, την αυταπάτη να μην είμαι πραγματικότητα, τον ακριβοπληρωμένο μόνιμο εραστή με τα γαλανά μάτια, τους κακοπληρωμένους εραστές των σκοτεινών δρόμων, τα φαντάσματα και τις φωνές της νύχτας, τα κενά αέρος, το φόβο της ανυπαρξίας, τον πόνο για τη βεβαιότητα πως η γη θα γυρίζει και χωρίς εμένα, τον πόνο για τη βεβαιότητα πως οι φίλοι θα με ξεχάσουν και τόσα άλλα που τώρα δε θυμάμαι.

Παραμέρισα την πραγματικότητα που έκρυβε την αλήθεια. Παραμέρισα τις λέξεις και με είδα. Τι είναι αληθινό, σκέφτηκα, και κατέληξα στο συμπέρασμα πως το πιο αληθινό πράγμα στη ζωή μας είναι ο πόνος. Μόνο το νεκρωμένο σώμα δεν αντιδρά στον πόνο.  Αλήθεια; γιατί σας τα λέω αυτά; Ίσως θέλω να πιστεύω με αυτόν τον τρόπο στη μετά θάνατο ζωή. Ξέρετε πως παλιότερα κορόιδευα τέτοιες αντιλήψεις. Αλήθεια σας λέω, όλα ήταν τόσο όμορφα εκείνο το βράδυ. Όλα ήταν τόσο ψεύτικα εκείνο το βράδυ στο δασάκι της μιας νύχτας. Πανσέληνος Αυγούστου. Είμαστε πέντε, είπα. Όχι είμαστε τέσσερις, είπε ο φίλος με το κομμένο χέρι. Τίναξε το άδειο μανίκι του και βγήκε η ανεπάρκεια, το aids, και ο άσσος μπαστούνι ανάποδα. Οι υπόλοιποι έκαναν πίσω. Φοβήθηκαν. «Άσσος μπαστούνι ανάποδα;», ψέλλισαν έντρομοι και με κοίταξαν. Όμως εγώ ήξερα και δε φοβήθηκα. είχα κάνει πολλές πρόβες θανάτου. Είχα περπατήσει στα κύματα και δεν ήξερα κολύμπι. Είχα ήδη πέσει από τον πέμπτο όροφο και δεν είχα φτερά, μόνο είχα βάρος και κάποιες λέξεις ποτισμένες με αψέντι.

Γι’ αυτό σας λέω δεν θυμάμαι πότε έγινε.

Γιατί ο θάνατος είχε έρθει πριν από το θάνατο.


Μαρία Μαραγκουδάκη