Δευτέρα 29 Απριλίου 2013

ΜΕΤΑ - Η ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΥΝΘΗΚΗ



βράδυ

όταν ο κόσμος
που έχω

ένα ζευγάρι παιδί

ο θεός
είναι νύχτα

καληνύχτα θεέ

μέχρι τότε
δεν είναι καθόλου εύκολο

κάτω
από κάποια καθόλου συνθήκη

καθόλου
αύριο
τώρα

αν

στην άλλη άκρη
της ζωής

η ζωή

σκουριάζει
σαν σύρμα

όσο μπορώ θα έρχομαι
από τις ξηλωμένες ρίζες

θα έρχομαι
απ’ τα φύκια

η θάλασσα
φεύγει

αλλά μας ανήκε


(απόσπασμα από το βιβλίο μου ΜΕΤΑ, εκδ. Απόπειρα, 2012. Το βιβλίο παρουσιάζεται για πρώτη φορά στο Polis Art Cafe, Πεσματζόγλου 5, αίθριο της Στοάς του Βιβλίου, την Τρίτη 28 Μαίου, στις 8μμ)  



Σάββατο 27 Απριλίου 2013

ΝΙΚΗ ΧΑΛΚΙΑΔΑΚΗ: ΑΝΑΣΚΕΛΗ ΜΕ ΠΥΡΕΤΟ




πι πι το παπί

Τον πατέρα μου δεν τον γνώρισα ποτέ
έμοιαζε, λένε, αποδημητικός
η μάνα μου από αριστοκρατική οικογένεια
δεν «ήτο ηθικόν» να κλωσάει μπάσταρδα
μεγάλωσα σε ράμφος πελαργού
χωρίς παραλήπτη
κατέληξα σε αναμορφωτήριο πτηνών
μου έμπηγαν στον κόκκυγα φτερά παγωνιού
μου μάθαιναν να κλίνω: η γλαυξ, της γλαυκός
ανεπίδεκτη υιοθεσίας
ανάξια κλουβιού
στολίζω σήμερα σύρματα
ηλεκτροφόρα
μαδώ τα πούπουλά μου
γεμίζω μαξιλάρια βεράντας
ζευγαρώνω με παπαγάλους Σενεγάλης
γεννάω τηγανητά αυγά
τη βγάζω με ψίχουλα περαστικών [κουλούρια - σταφιδόψωμα]
μα κάθε μέρα σχεδόν περνώ και από ’κείνον τον παραμυθά
που επιμένει να πιστεύει ότι θα γίνω κύκνος

***
Συγγένειες

Χιλιάδες νεκροί στο σαλόνι
περιμένουν να ξυπνήσω

Μοιάζουν με τον Πατέρα
Έχουν δερμάτινα χέρια
Λευκό κρανίο
[Ξέρουν πως καπνίζω]
Καμαρώνουν το πρώτο μου δόντι
Τα υπόλοιπα τα σφίγγω
μην πέσουν απ' το στόμα
Τα σφίγγω
μην κλάψει η μάνα μου
που ερμηνεύει τα όνειρα

Δεν τους βλέπεις μαμά;
είναι Χιλιάδες

***
1984

Κρύβομαι κάτω απ' το κρεβάτι
Είμαι τεσσάρων
Χωρίς κυνόδοντες
Με άσπρο δέρμα/Μνήμη από βούτυρο
Μαδάω τ' όνομά μου
Δεν είμαι σίγουρη αν μ' αρέσει
[μ'αρέσει
δεν μ' αρέσει
μ' αρέσει
δεν μ' αρέσει]
ο μπαμπάς είχε τα μάτια μου
και η μαμά ήταν σίγουρα κορίτσι
-βγαίνει απ' τους τοίχους όταν πεινάω-
Δεν με ψάχνει κανείς πια
Είμαι ακόμη τεσσάρων και κάτι
Σ' αυτό το σπίτι
το χτισμένο από τσιμέντο και θάνατο
υπάρχει μόνο ένα κρεβάτι
για να μπορώ
να κρύβομαι
από
κάτω

Νίκη Χαλκιαδάκη, Ανάσκελη με πυρετό, εκδ. Μανδραγόρας, 2012

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

ΛΗΓΜΕΝΑ ΧΡΩΜΑΤΑ






Παλιά θυμάμαι
Περνούσα σφαίρα απ’ τον φωταγωγό
Και ξεχνιόμουν στο φως
Μέρες ατέλειωτες

Έβαζα δασεία στον έρωτα
Όταν τα πνεύματα είχαν οξυνθεί
Έκανα ό,τι κάνουν τα παιδιά
Ανέβαινα στις μύτες των ποδιών μου
Για να τον φτάσω
Κοιτούσα ψηλά
Και διόρθωνα το έψιλον με το χέρι

Τώρα
Όποιο βιβλίο της Κατερίνας και να σηκώσεις
Θα με βρεις από κάτω
Να καθαρίζω τα αίματα
Με μια βαλίτσα γιατρού
Με μια ομπρέλα που όλο βρέχει
Κι έναν απογευματινό ήλιο
Μπαγιάτικο
Κρυμμένο καλά
Κάτω απ’ τη φόδρα της αριστερής μου μασχάλης

Αν μου πέσει

Θα ξημερώσει ληγμένα χρώματα


(από το βιβλίο μου ΔΥΟ ΜΕΡΗ ΣΙΩΠΗ, ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΛΕΞΕΙΣ, εκδ. Μεταίχμιο, 2009)