ΠΟΝΟΣ: ΔΥΟ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

 

ΑΓΑΠΗ Α.Ε.

 

Ο πόνος άνοιξε εργοστάσια.

Κατασκευάζει σιωπές.

Συσκευάζει κραυγές.

Πάνε καλά οι πωλήσεις.

Ο πόνος άνοιξε αντιπροσωπείες.

Καρφώνει παλάμες.

Ξιπάζεται.

Γιορτάζει εγκαίνια σε κάθε εγώ.

(Εγώ πονάω

Εσύ πονάς

Αυτός πονάει

Εμείς πονάμε

Εσείς πονάτε

Αυτοί πονούν)

Και κάπου δίπλα εκείνη,

γυρισμένη πλάτη,

αδιάφορη,

σαν απολυμένη εργάτρια,

ένα γραφείο παραπόνων,

ένα θλιβερό κτήριο,

μια ανώνυμη εταιρία.

Κατερίνα Έσσλιν

από το blog της

 

http://esslin-esslin-eisai-edo.blogspot.gr/2013/06/blog-post.html

 

 

ΧΕΙΡΟΠΟΙΗΤΗ ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ

 

Μια μέρα,
μη θέλοντας άλλο να διαφέρει,
έραψε στην κοιλιά της
την πάνινη κούκλα
των παιδικών της χρόνων.
"Φοβήθηκα
μη μείνουμε στο τέλος
οι δυο μας", της είπε
και τράβηξε

την τελευταία κλωστή.

 

Αντιγόνη Βουτσινά, Το λάθος ποίημα, εκδ. Μελάνι, 2012

ΕΞΟΔΟΣ

Άνοιξε έπειτα ένας ορυκτός δρόμος που στέγασε. Αυτή την παλιά φίρμα των ανθρώπων. Γυάλιζε σαν κοίτασμα αποκρουστικό και δυσοίωνο. Ό, τι είχε απομείνει από τη ζωή ήταν λόγος: Βαρύς, πατημένος λόγος, αλλά σταμάτησε. Τα ερείπια των σωμάτων ήταν στρωμένα στο έδαφος και ήταν χαλί ανυπόφορο που πήγαινε προς μια υπερφωτισμένη έξοδο. Σαν κοιμητήριο απλώθηκε σκεπασμένο. Αλλά είχε μόνο ουρανό λίγο, ένα κομμάτι μπλε, σαν χάντρα κομπολογιού. Ξαφνικά κόπηκε και έπεσε κάτω με πάταγο.

Σχηματίστηκε τότε ένας σταυρός φωτεινός, που ήταν όνομα.

(απόσπασμα από το βιβλίο μου ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΚΟΚΚΙΝΟ που ετοιμάζεται)

 

ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Ο Παντελής με την Μαρία Χρονιάρη, στην παρουσίαση του βιβλίου μου

Φαντάζομαι τώρα, τις θάλασσες των ματιών σου, εκείνες τις πλαϊνές παραλίες αγνώστων, βυθισμένες στο μπλε, θα χει μαζευτεί πολύ άσπρο σίγουρα, σαν κι αυτό που κουβάλαγες μέσα σου τόσο καιρό, όσο άσπρο αξίζει ένας κοινός θάνατος, και η ζωή σαν μπογιά να τρέχει αλλήθωρα κάτω απ' τα πόδια σου μ' ένα παράξενο γέλιο, όπως ακριβώς φρενάρει το λάστιχο μπροστά στο άδικο τέρμα, μοιάζει με υπόκλιση έμπειρου ηθοποιού στο κατώφλι της καριέρας του, και τα γυμνά, θεόγυμνα σώματα των θεατών ενώνονται από έρωτα για τον ήλιο, υπάρχει ένα παράξενο φως εκεί στο κέντρο του θυμωμένο, ένα άσπρο, του γυμνού, διάζωμα ζωής, δυστυχώς το διαβαίνεις όταν όλα έχουν ολοκληρωθεί, αυτά που είναι, εν πάσει περιπτώσει, να ολοκληρωθούν,  πως να ξέρει κανείς την εγκυρότητα ενός άλματος, σήκωσαν όλα κόκκινη σημαία βλέπεις και ο άνεμος συνηγορούσε γι αυτό, ήταν και το υψόμετρο του εδάφους ανέτοιμο για ρεκόρ και έφτασε με τις άκρες των δακτύλων σου να πατάς γραμμή, δεν σε ξέρω, φυσικά, αλλά κάτι σινιάλα ψυχών ίσως και να φτάνουν γι αυτό, ίσως και να είναι αρκούντως υπολογίσιμα, κανείς δεν ξέρει κανέναν μέχρι να παρευρεθεί στην κηδεία του, την ίδια του την κηδεία, ούτε εσύ εσένα, ούτε εγώ εμένα, αλλά αύριο, κοίτα, είναι η επίσημη μέρα σου, η μέρα που φέρνει τον καθένα μας αντιμέτωπο με την απόλυτη αλήθεια και είναι ο απόλυτος φόβος, τώρα το ξέρεις, η μόνη αλήθεια είναι τα χρώματα, που αλλάζουν από φόβο κάθε πρωί, μέχρι ο ήλιος να συναντήσει τον εαυτό μας και να τον καταπιεί, εκείνη η ημέρα είναι αύριο, αύριο είναι και κοίτα να είσαι, κοίτα να παρευρεθείς με τα επίσημα άσπρα μάτια σου πάνω στο επίσημο μαύρο των ανθρώπων, γιατί ούτε η Μαρία δεν θα μπορεί να σε γλυτώσει, άλλωστε θα ναι εκεί παραταγμένες, σε σχήμα αρχαίου σταυρού, οι παιδικές σου ηλικίες και θα περιμένουν να σε δουν, αύριο είναι η επίσημη πρώτη σου στη ζωή, το restart που δεν άγγιζες, και κοίτα να τα καταφέρεις, από την ερμηνεία σου εξαρτώνται όλα, να είσαι απλός, γρήγορος, ευκλεής, γιατί έφτασες τις δυο ημερομηνίες, τώρα πια, όλες οι μέρες είναι δικές σου.

(Ο Παντελής Μεργούζης έφυγε προχτές απ' τη ζωή στα 35 του. Τον είχα δει δυο φορές. Μάλλον, όμως, οι συναντήσεις μας ήταν πολύ περισσότερες)

Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑ

(...)

Το άλλο άκρο είναι από το πολύ συγκεκριμένο στο απροσδιόριστο χώρο, σε έναν χώρο που δεν αναγνωρίζεται ως κάποιον που μοιάζει με έναν επίγειο προορισμό. Ο χώρος αυτός συναντάται κυρίως στο βιβλίο Μετά (2012) του Σταυρόπουλου και είναι ένα τοπίο που έχει καταστραφεί και μένει ο ποιητής, ως ο μόνος επιζών, να το κοιτά, να μας το μαρτυρεί και να μας υπόσχεται τι θα κάνει για να ζήσουν οι ακόμα αγέννητοι άνθρωποι στο νέο τοπίο που θα δημιουργηθεί από αυτόν για εμάς: "Αυτό που λεγόταν τοπίο έχει χαθεί. Το πρώην τοπίο έσβησε. Τη θέση του πήρε μια φωτογραφία... Θα γεννηθώ ξανά με άφτιαχτο πρόσωπο. Στο προαύλιο της αιώνιας φωτογραφίας, να κουβαλήσω το τοπίο-σαν σαλιγκάρι. Εκεί είναι το μέλλον που θα αλλάξει τη γη. Στο αναμμένο αυτό τοπίο θα κατοικήσει αδιάλυτο το σμήνος των ανθρώπων..." (Μετά, 2012, σελ.9). Το κατεστραμμένο τοπίο έχει αρχίσει ήδη και "αρθρώνεται" (σελ.57), επιτρέποντας να ευδοκιμήσουν τα σπαρτά του ποιητή που δεν είναι κάτι άλλο από "αδαπάνητα απογεύματα" (σελ.61). Πλέον, "ό,τι ήταν να παραδοθεί, παραδόθηκε. Το εδώ είναι αλλού. Έχει μετακινηθεί σε αυτόν τον ανυπέρβλητο ιδιωτικό χώρο που θα κατοικήσει ο άνθρωπος." (σελ.69). Η πρόταση αυτή συνδέει τον χώρο που ζουν όλοι οι άνθρωποι, και θα περίμενε κανείς να θεωρείται δημόσιος, με τον ιδιωτικό και μάλιστα τον ανυπέρβλητο ιδιωτικό χώρο, που αποτελεί βασικό ποιητικό μοτίβο της "γενιάς του '80", την "γενιά του ιδιωτικού οράματος". Σε μια γενιά ιδιωτικού οράματος φαίνεται ότι ανήκουν και οι άνθρωποι του νέου αυτού κόσμου, καθώς ο καθένας θα ζει στον δικό του προσωπικό κόσμο.

(...)

Πέραν από τα μεσάνυχτα, τις ημέρες της εβδομάδας, τους μήνες, τις εποχές, τις παιδικές και εφηβικές ηλικίες που εντοπίζονται ως δείκτες χρόνου στα ποιήματα του Σταυρόπουλου υπάρχει και η μετάβαση στο χρόνο του μέλλοντος, ο οποίος είναι ακόμη πιο απροσδιόριστος εξαιτίας του εξ ορισμού του άγνωρου χαρακτήρα του. Το μόνο που τον προσδιορίζει είναι η καταστροφή που έχει συντελεστεί στο μεγαλύτερο βαθμό και τώρα που ο ποιητής αφηγείται γκρεμίζονται και τα τελευταία ψήγματα του κόσμου αλλά και του γνωστού έως τότε χρόνου. Η ολοκληρωτική καταστροφή γίνεται η αρχή της εισαγωγής του ανθρώπου σε έναν κόσμο πιο ανθρώπινο, ακόμη και όσον αφορά τον χρόνο και πιο φωτεινό, καθώς μέχρι και ο ήλιος έχει υποταχθεί στα πόδια του ποιητή περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά του (Μετά, 2012, σελ.68).

            Αν σε μια μόνο φράση θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε τα περί χρόνου στην ποίηση του Σταυρόπουλου θα λέγαμε πως ο άχρονος χρόνος συνεχίζει να υφίσταται είτε ονομάζεται Τρίτη, είτε εφηβεία ή παιδική ηλικία, είτε χρόνος καταστροφής του κόσμου.

Μαρία Σταϊκοπούλου

(μικρό απόσπασμα από την πτυχιακή της εργασία - μελέτη στην φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Βόλου)

ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
POLIS ART CAFE