ΠΑΝΤΕΛΗΣ

Ο Παντελής με την Μαρία Χρονιάρη, στην παρουσίαση του βιβλίου μου

Φαντάζομαι τώρα, τις θάλασσες των ματιών σου, εκείνες τις πλαϊνές παραλίες αγνώστων, βυθισμένες στο μπλε, θα χει μαζευτεί πολύ άσπρο σίγουρα, σαν κι αυτό που κουβάλαγες μέσα σου τόσο καιρό, όσο άσπρο αξίζει ένας κοινός θάνατος, και η ζωή σαν μπογιά να τρέχει αλλήθωρα κάτω απ' τα πόδια σου μ' ένα παράξενο γέλιο, όπως ακριβώς φρενάρει το λάστιχο μπροστά στο άδικο τέρμα, μοιάζει με υπόκλιση έμπειρου ηθοποιού στο κατώφλι της καριέρας του, και τα γυμνά, θεόγυμνα σώματα των θεατών ενώνονται από έρωτα για τον ήλιο, υπάρχει ένα παράξενο φως εκεί στο κέντρο του θυμωμένο, ένα άσπρο, του γυμνού, διάζωμα ζωής, δυστυχώς το διαβαίνεις όταν όλα έχουν ολοκληρωθεί, αυτά που είναι, εν πάσει περιπτώσει, να ολοκληρωθούν,  πως να ξέρει κανείς την εγκυρότητα ενός άλματος, σήκωσαν όλα κόκκινη σημαία βλέπεις και ο άνεμος συνηγορούσε γι αυτό, ήταν και το υψόμετρο του εδάφους ανέτοιμο για ρεκόρ και έφτασε με τις άκρες των δακτύλων σου να πατάς γραμμή, δεν σε ξέρω, φυσικά, αλλά κάτι σινιάλα ψυχών ίσως και να φτάνουν γι αυτό, ίσως και να είναι αρκούντως υπολογίσιμα, κανείς δεν ξέρει κανέναν μέχρι να παρευρεθεί στην κηδεία του, την ίδια του την κηδεία, ούτε εσύ εσένα, ούτε εγώ εμένα, αλλά αύριο, κοίτα, είναι η επίσημη μέρα σου, η μέρα που φέρνει τον καθένα μας αντιμέτωπο με την απόλυτη αλήθεια και είναι ο απόλυτος φόβος, τώρα το ξέρεις, η μόνη αλήθεια είναι τα χρώματα, που αλλάζουν από φόβο κάθε πρωί, μέχρι ο ήλιος να συναντήσει τον εαυτό μας και να τον καταπιεί, εκείνη η ημέρα είναι αύριο, αύριο είναι και κοίτα να είσαι, κοίτα να παρευρεθείς με τα επίσημα άσπρα μάτια σου πάνω στο επίσημο μαύρο των ανθρώπων, γιατί ούτε η Μαρία δεν θα μπορεί να σε γλυτώσει, άλλωστε θα ναι εκεί παραταγμένες, σε σχήμα αρχαίου σταυρού, οι παιδικές σου ηλικίες και θα περιμένουν να σε δουν, αύριο είναι η επίσημη πρώτη σου στη ζωή, το restart που δεν άγγιζες, και κοίτα να τα καταφέρεις, από την ερμηνεία σου εξαρτώνται όλα, να είσαι απλός, γρήγορος, ευκλεής, γιατί έφτασες τις δυο ημερομηνίες, τώρα πια, όλες οι μέρες είναι δικές σου.

(Ο Παντελής Μεργούζης έφυγε προχτές απ' τη ζωή στα 35 του. Τον είχα δει δυο φορές. Μάλλον, όμως, οι συναντήσεις μας ήταν πολύ περισσότερες)