Ο ΧΡΟΝΟΣ ΤΟΥ ΜΕΤΑ

(...)

Το άλλο άκρο είναι από το πολύ συγκεκριμένο στο απροσδιόριστο χώρο, σε έναν χώρο που δεν αναγνωρίζεται ως κάποιον που μοιάζει με έναν επίγειο προορισμό. Ο χώρος αυτός συναντάται κυρίως στο βιβλίο Μετά (2012) του Σταυρόπουλου και είναι ένα τοπίο που έχει καταστραφεί και μένει ο ποιητής, ως ο μόνος επιζών, να το κοιτά, να μας το μαρτυρεί και να μας υπόσχεται τι θα κάνει για να ζήσουν οι ακόμα αγέννητοι άνθρωποι στο νέο τοπίο που θα δημιουργηθεί από αυτόν για εμάς: "Αυτό που λεγόταν τοπίο έχει χαθεί. Το πρώην τοπίο έσβησε. Τη θέση του πήρε μια φωτογραφία... Θα γεννηθώ ξανά με άφτιαχτο πρόσωπο. Στο προαύλιο της αιώνιας φωτογραφίας, να κουβαλήσω το τοπίο-σαν σαλιγκάρι. Εκεί είναι το μέλλον που θα αλλάξει τη γη. Στο αναμμένο αυτό τοπίο θα κατοικήσει αδιάλυτο το σμήνος των ανθρώπων..." (Μετά, 2012, σελ.9). Το κατεστραμμένο τοπίο έχει αρχίσει ήδη και "αρθρώνεται" (σελ.57), επιτρέποντας να ευδοκιμήσουν τα σπαρτά του ποιητή που δεν είναι κάτι άλλο από "αδαπάνητα απογεύματα" (σελ.61). Πλέον, "ό,τι ήταν να παραδοθεί, παραδόθηκε. Το εδώ είναι αλλού. Έχει μετακινηθεί σε αυτόν τον ανυπέρβλητο ιδιωτικό χώρο που θα κατοικήσει ο άνθρωπος." (σελ.69). Η πρόταση αυτή συνδέει τον χώρο που ζουν όλοι οι άνθρωποι, και θα περίμενε κανείς να θεωρείται δημόσιος, με τον ιδιωτικό και μάλιστα τον ανυπέρβλητο ιδιωτικό χώρο, που αποτελεί βασικό ποιητικό μοτίβο της "γενιάς του '80", την "γενιά του ιδιωτικού οράματος". Σε μια γενιά ιδιωτικού οράματος φαίνεται ότι ανήκουν και οι άνθρωποι του νέου αυτού κόσμου, καθώς ο καθένας θα ζει στον δικό του προσωπικό κόσμο.

(...)

Πέραν από τα μεσάνυχτα, τις ημέρες της εβδομάδας, τους μήνες, τις εποχές, τις παιδικές και εφηβικές ηλικίες που εντοπίζονται ως δείκτες χρόνου στα ποιήματα του Σταυρόπουλου υπάρχει και η μετάβαση στο χρόνο του μέλλοντος, ο οποίος είναι ακόμη πιο απροσδιόριστος εξαιτίας του εξ ορισμού του άγνωρου χαρακτήρα του. Το μόνο που τον προσδιορίζει είναι η καταστροφή που έχει συντελεστεί στο μεγαλύτερο βαθμό και τώρα που ο ποιητής αφηγείται γκρεμίζονται και τα τελευταία ψήγματα του κόσμου αλλά και του γνωστού έως τότε χρόνου. Η ολοκληρωτική καταστροφή γίνεται η αρχή της εισαγωγής του ανθρώπου σε έναν κόσμο πιο ανθρώπινο, ακόμη και όσον αφορά τον χρόνο και πιο φωτεινό, καθώς μέχρι και ο ήλιος έχει υποταχθεί στα πόδια του ποιητή περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά του (Μετά, 2012, σελ.68).

            Αν σε μια μόνο φράση θα μπορούσαμε να συνοψίσουμε τα περί χρόνου στην ποίηση του Σταυρόπουλου θα λέγαμε πως ο άχρονος χρόνος συνεχίζει να υφίσταται είτε ονομάζεται Τρίτη, είτε εφηβεία ή παιδική ηλικία, είτε χρόνος καταστροφής του κόσμου.

Μαρία Σταϊκοπούλου

(μικρό απόσπασμα από την πτυχιακή της εργασία - μελέτη στην φιλολογία στο Πανεπιστήμιο του Βόλου)

ΚΑΙ ΚΑΠΟΙΑ ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ
POLIS ART CAFE