Είπαν ότι δεν θα
έγραφα ποτέ αυτό το βιβλίο. Λοιπόν, να πάνε να γαμηθούνε – γιατί το βιβλίο
γράφτηκε.
Ozzy Osbourne
το ακαταλόγιστο σάλιο της θάλασσας
συνέχιζε
πάνω στα ξέφτια του κόσμου
και τα τρόμαζε
όλο τα τρόμαζε
σαν επείγον καρδιογράφημα
εντούτοις εγώ
καθ’ οδόν
δυο χέρια
χαλασμένης σιωπής
τα φυλάω ακόμα
για να αγκαλιάσω τον έρωτα
εντούτοις
εγώ
ένα πρόσωπο λάκκος
γεμάτος μελάνι
αναπόφευκτα καταπληκτικό
από μέσα του
αναβλύζει τυφλή
η αγία ειρήνη
σαν τρομερό ερπετό
περιέχομαι από χώμα
για να γεννήσω
το ενάλιο φως της νύχτας
( από το βιβλίο μου ΜΕΤΑ, εκδ. Απόπειρα, 2012 )
2 σχόλια:
Εκ πρώτης αναγνώσεως, ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ & ΜΕΤΑ, έχουμε & λέμε:
- Δύο συγγραφείς εκκινούν από δύο διαφορετικά σημεία.
- Ο καθένας με το δικό του βιβλίο ρίχνει & από μία γέφυρα.
- Η γέφυρα του ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ σηματοδοτεί το πέρασμα από την αλλαγή ζωών στην αλλαγή αναπνοών (σελ. 29),
- που σημαίνει ότι στο εδώ & το τώρα τού ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ έχει συντελεστεί ένας κατασταλλαγμός, εν ζωή μία.
- Πρόκειται, ουσιαστικά, για μετάθεση κυκλικότητας: από (εν)αλλαγή ζωών σε (εν)αλλαγή αναπνοών.
- Η γέφυρα του ΜΕΤΑ σηματοδοτεί το πέρασμα από τη ΠΙΟ ΝΥΧΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ στη γέννηση του εναλίου φωτός (της νύχτας· σελ. 45).
- Το ΕΠΕΙΔΗ ΜΑΖΙ είναι γήινο με μια τάση εξύψωσης (λόγω αναπνοών).
- Το ΜΕΤΑ είναι αιθέριο -- η γραφή εδώ περνά σε άλλη διάσταση, υπερ-γήινη -- με μια τάση καθόδου & (αυτο-)τιμωρίας να περπατήσει ως το νερό,
- μέχρι την οριστική του καταβύθιση -- σαν άλλη χαμένη Ατλαντίδα* -- στον πάτο τής κόκκινης, ασθμαίνουσας & κοχλάζουσας θάλασσας,
- η οποία ενδεχομένως να πραγματοποιηθεί χωροχρονικά στο ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΚΟΚΚΙΝΟ.
- Συνοψίζοντας: Δύο συγγραφείς εκκινούν από δύο διαφορετικά σημεία. Διαγράφουν αντισταθμιστικές πορείες -- από κάτω προς τα άνω η μία, από πάνω προς τα κάτω η άλλη -- με σημεία συνάντησης (εμφανή ή αφανή) κατά τη διαδρομή,
- & τελικό (κοινό;) προορισμό το κόκκινο της θάλασσας· ό,τι & αν αυτό σημαίνει για τον καθένα.
ΥΓ.
Απόπειρα σχολιασμού είναι τα παραπάνω. Πρόχειρου & αυθόρμητου. Καμία βεβαιότητα. Κανένα συμπέρασμα. Αισθητική ενατένιση. Μόνο. & μέχρις εκεί.
_____________
* & κάτι τελευταίο, πάνω στο οποίο "έπεσαν" τα μάτια μου στο βαγόνι τού μετρό απόψε & έχω την αίσθηση πως ταιριάζει στο σημείο αυτό (λεκτικά & σημασιοδοτικά). Ξεφυλλίζοντάς σε, Σταύρο.
«Ακρογιαλιές ατελείωτες, κοιτάζοντας πίσω, πυρωμένοι βολβοί, ψάχνω χαμένες Ατλαντίδες, δώρο να στις προσφέρω στη γιορτή σου, μεθυσμένος. Σ' αγαπώ.»
Με τη φιλία μου,
Κωνσταντίνος
Αγαπητέ Κωνσταντίνε,
Η γενική εκτίμηση για το "Επειδή μαζί" ίσως και να με βρίσκει σύμφωνο (λες κι έχει καμιά σημασία). Υπάρχει όντως ένας κύκλος που αλλάζει τον άξονα γύρω απ' τον οποίον περιστρέφεται, αποβλέποντας σ' έναν κατασταλαγμό (ή καταστα - λυγμό). Το "Μετά" είναι ένα βιβλίο τελείως διαφορετικό, άλλου ειδικού βάρους, άλλης σκόπευσης, άλλης διάρκειας. Εκεί ο κύκλος (και η γέφυρα) έχει σβήσει, όπως σβήνει κανείς με το σφουγγάρι ένα γεωμετρικό σχήμα από τον μαυροπίνακα. Άρα δεν μπορούμε να μιλάμε περί άξονα, τροχιάς, κέντρου βάρους κλπ. Μόνο περί ενός καινούργιου (ακόμα απροσδιόριστου στους πολλούς) σχήματος. Αχαρτογράφητου ακόμα και σε μένα τον ίδιο.
Αυτά τα δυο βιβλία έχουν ένα ομοιογενές - ας το πούμε καλύτερα, ομογεννοποιημένο, συνθετικό υλικό, αλλά έναν εντελώς διαφορετικό διαλεκτικό τρόπο. Ο χρόνος στο "Επειδή μαζί" μετρήθηκε, στο "Μετά" δεν έχει αρχίσει ακόμη, αν αυτό λέει κάτι.
Νομίζω πως αν προσπαθήσουμε να τα συγκρίνουμε (όχι να τα συνδέσουμε, αφού, ούτως ή άλλως, είναι συνδεδεμένα) θα βρεθούμε αντιμέτωποι με εκείνα τα αστεία διλήμματα που προέκυψαν από την θεωρία της εξέλιξης των ειδών.
Ας το αφήσουμε, λοιπόν, καλύτερα. Ας μην αυθαιρετήσουμε περισσότερο όλοι μας.
Σε ευχαριστώ θερμά
Δημοσίευση σχολίου