ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΕΤΑ

 

Ο συγγραφέας δεν αγαπάει, ευγνωμονεί. Δεν είναι άξιος ν’ αγαπηθεί και το γνωρίζει. Δεν ζητάει να τον αγαπούν, θέλει μονάχα οι άλλοι να είναι εκεί, απ’ έξω. Να μπορεί να τους φωνάζει, για να έρχονται και να τους βλέπει. Κι αν αυτοί, από αγάπη γι’ αυτόν, έρχονται, δεν τον ενδιαφέρει: όποιους λόγους και να έχουν, ας έρχονται – ας είναι πάντα εκεί κοντά, απ’ έξω.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΧΕΙΜΩΝΑΣ

Μια κουβέντα που διέλαθε, απαιτώντας τιμή. Μια λέξη – σαν εξεγερσιακό είδωλο – που ξέφυγε από την ανάγκη της αντανάκλασής της, πυροδοτώντας το θαύμα. Μια ρήξη: Καθολική. Ένας εορταστικά αναιδής θρίαμβος του μέρους στην μετωπική του αντιπαράθεση με το όλον. Το σκοτεινό κρίμα του χρόνου. Η έωλη και αήθης διερώτηση του συμβατού. Οι έγχαρτες αποζημιώσεις. Των λέξεων. Οι ένστολες αγκαλιές. Η σπονδυλική στήλη των ανθρώπων. Ένας κόσμος τόσο παλιός, όσο καινούργιος. Τόσο ανεπίτρεπτα ειλικρινής. Τόσο αναγκασμένος. 

Και συνεχίζεται. Μετά το μετά. Για να επαναδιατυπώσει την μοναξιά μιας πορείας σε ορισμό της πορείας. Της μόνης πορείας μετά το όραμα. Μετά το εφόσον. Μετά το ποτέ.

Ο καιρός τελικά δεν τελείωσε. Ας αρχίσουμε να βγάζουμε επιτέλους εισιτήρια. Η επόμενη εκδρομή είναι για το μέλλον.

Ευχαριστώ.

 

Σταύρος Σταυρόπουλος

 

Ευχαριστώ ακόμα: τον Κώστα Βούλγαρη, τον Μάνο Στεφανίδη, την Πόπη Παπαγγελή, τον Βασίλη Χατζηιακώβου, τον Γιώργο Ρούση, τον Δημήτρη Χουρδάκη, τον Βίκτωρα Αναγνωστόπουλο, τον Νίκο Τσουβαλά, τον Γιώργο Κοτανίδη, τον Βάσο Κουτσογιαννόπουλο, και όλο τον κόσμο – επώνυμο και ανώνυμο, που συγκεντρώθηκε χθες βράδυ 28/5 στο Polis Art Café. Ειλικρινά. Και αθόρυβα. Με μικρά γράμματα. Για να μην ακούγεται δυνατά ο θόρυβος των σωμάτων. Για να μην μπερδεύεται η ηχώ τους με την ηχώ των άλλων.