ΛΙΜΑΝΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ

Είναι πάντα πεντέμισι

Φοράω στον λαιμό μου

Εκείνο το ηφαίστειο

Καπνίζει δίπλα στο φόρεμά σου

Κι όμως κρυώνω

Φταίει ο Αύγουστος στον Πειραιά

Που μετακομίζει βόρεια

Αφήνοντας παντού

Σημάδια από αλάτι

Σ’ ένα περίπτερο του λιμανιού

Είναι κρεμασμένη η φωτογραφία σου

Με κοιτάζεις με ινδιάνικα χρώματα

Με συνοδείες ξενοδοχείων

Με πλοία γεμάτα επιστροφής

Εμφύλιο κατάστρωμα Σαντορίνης

Κρατάς μια θολή πινακίδα

Πώς λέγεται τώρα  αυτό – απόσταση;

Σε βλέπω απ’ την απογοητευμένη μου θάλασσα

Ούτε έρχεσαι

Ούτε φεύγεις

(ποίημα από το βιβλίο μου ΔΥΟ ΜΕΡΗ ΣΙΩΠΗ, ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΛΕΞΕΙΣ, εκδ. Μεταίχμιο, 2009, μελοποιημένο από τον Θάνο Ανεστόπουλο. Μπουάτ «Απανεμιά», 11 Δεκεμβρίου 2012.) 

ΠΑΙΔΙ

 

Μια μέρα θα γεννηθεί ο γιος μας.

Θα τον μεγαλώσουμε για τα οδοφράγματα,

αν δεν βασιλεύει ακόμα τότε δικαιοσύνη.

Θα περπατήσει κάτω απ’ των μαρτύρων τη σκιά, θα γίνει

σύντροφος των ποταμών, των δασών και των μονοπατιών.

Η γαλήνη θα τον ακολουθήσει σαν άγγελος με βήμα αργό

μέχρι τις εκατόμβες. Θα του δώσει τα όπλα του:

το σπόρο, το νερό, το μέλι, την οργή και τη συγγνώμη.

Το πρόσωπό του θα ‘ναι ήρεμο όπως και το δικό μας

στον καιρό της τυραννίας, όταν εσύ, ίδια μελισσοφάγος

γινόσουνα πιο δυνατή από τη δυστυχία

κι όταν το σπίτι μας στους πρόποδες τ’ άνοιγε

διάπλατο η καρδιά σου στους περιπλανώμενους.

Θα το ονομάσουμε Παιδί,

και θα ψηλώσει σα βαλανιδιά του δάσους.

Τα χέρια του θα γίνουνε κλαδιά. Εκεί,

του αλλοτινού μας του καιρού η αγάπη

θα φωλιάσει σαν σε κούνια.

Σιταποθήκη θα υψωθεί η φωνή του στο κάλεσμα

κάθε φτωχού. Κι εκεί θα ξαγρυπνάς εσύ.

Luis Masson (1915 - 1969)

ΚΙΝΗΣΗ ΔΩΜΑΤΙΟΥ

Στους δρόμους του δωματίου μου

Υπάρχει από νωρίς συμφόρηση

Ο ήλιος βγήκε

Σαν δειλός γίγαντας

Γονατιστός από νέον

Βλέπω τα τρόλεϊ να περνούν σε διαδρόμους

Από την μπλε πολυθρόνα μου

Οι κεραίες τους φαίνονται πεσμένες

Όπως τα ανήμπορα σχέδια

Τα φυλλώματά τους

Ακουμπούν τα πόδια μου φοβισμένα

Σχεδόν τα γλείφουν

Με ηλεκτρική φρίκη

Πίσω στα οδοφράγματα των αυτοκινήτων

Παραμονεύει ένας ιδιωτικός Μάης

Από χαρτί

Η φωτογραφία σου στο κομοδίνο

Παραμένει σβηστή επικίνδυνα

Αποστηθίζει την ομοιοκαταληξία των ονείρων

Είμαι μόνος όπως ποτέ άλλοτε

Μόνος

Μέσα σε τόση κίνηση δωματίου

Στο μπαούλο σκουριάζουν

Οι προηγούμενες ζωές μου

Από αγάπη και συγκίνηση

Δεν έχω καμία αποστολή

Κανένα ψεύδος να επικυρώσω

Εκτός απ’ αυτό το αιφνίδιο ποίημα

Που μπλέχτηκε στα κορδόνια μου

Και πρέπει να τελειώσει

ΣΣ