Έχουν μία αίγλη θριάμβου
Αυτά τα ερείπια
Στερεώνουν το κόκκινο
Σ’ ένα άγριο φως
Μετράω βυθούς και ξεχνιέμαι
Έτσι μόνος που έγινα
Και μάκρυναν τα μαλλιά μου
Και ξεκόλλησαν οι σοβάδες
Άσπροι σαν ξερολιθιές
Απ’ τα σύννεφα
Στο σαλόνι τα έπιπλα
Τα πήρε η θάλασσα
Να τα αναπαλαιώσει
Κι εκείνο το παλιό κρεβάτι
Δεν με χωράει πια
Λιγόστεψαν τα πόδια του
Και το στρώμα του
Το φύλαξα κάποια στιγμή
Στο μυαλό μου
Για να θυμάμαι πόσο μικρά είναι τα πράγματα
Όταν νομίζεις πως μεγαλώνουν
Ακόμα και η μουσική
Αυτή η αφελής γενίκευση του τυχαίου
Δεν ακουγόταν πια ήρεμη
Βαστούσε τη λύπη
Και την γέμιζε ψυχρές στολισμένες θάλασσες
Θάλασσες με ωδίνες
Υπήρχαν μόνο σκιές
τριγύρω
Πώς να ηχογραφήσεις τόσες σκιές
Μέσα σε μάλλινες βαμβακερές ηλικίες;
Ο ουρανός ανάποδα
Ένας μεγάλος κρεμασμένος ναός
Που επέπλεε στο νερό σαν σχεδία
Κι εγώ
Χωρίς άλλα χέρια
Να κρατάω τον ήλιο
Στα δόντια μου
ΣΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου