ΓΕΩΜΕΤΡΙΑ

Ο ήλιος έχει τσαλακώσει το πεζοδρόμιο

Πέφτει σε ρίγες

Σχηματίζοντας την σημαία

Ενός απερίγραπτου κράτους

Σώματα ανακατεμένα με λάσπη

Καπνίζουν σε μια γραμμή

Ο ορίζοντας πέρασε

Χύθηκε βιαστικά σαν απορρυπαντικό

Σε μια γούρνα

Και τον κατάπιε η θάλασσα

Εγώ και το δέντρο απέναντι

Κοιταζόμαστε αμήχανα

Οι θεατές αχόρταγα

Ρουφούν αστέρια απ’ τα πνευμόνια μου

Και αλλάζουν κάθε βδομάδα

Την τσόχα στα μάτια τους

Από την άκρη της λίμνης που έχουν κρυφτεί

Μεταμφιέζουν τα χρόνια τους σε αέρα

Το δέντρο έχει γεράσει πολύ

Και ζει απ’ τη φαντασία του

Αγκαλιάζω το στρογγυλό του κρανίο

Σαν τελευταίο θηλυκό ναυαγό

Ο καμβάς του με ζεσταίνει

Τα κλαδιά του

Μπήγονται στα μάτια μου

Με ξεριζωμένη συνήθεια

Τα ματώνουν

Κλαίω κόκκινα ανθρώπινα είδη

Δεν υπάρχει κανείς

Για να καταγράψει αυτή τη σκηνή

Ή να πυροβολήσει

Αφού όλα γίνονται αφορμή

Για να επινοήσει κανείς τον εαυτό του

Από μια κρυμμένη γωνία της πραγματικότητας

Που αποσύρθηκε από τους επικεφαλής

Ως αδιάσειστη ύλη

ΣΣ