Τετάρτη 15 Ιανουαρίου 2014

ΚΟΣΜΙΚΟΣ ΝΟΥΣ





Χρησιμοποίησα την μαγική μου ηλικία
Για να ξεπεράσω τα όρια
Ενός αξεπέραστου κόσμου
Κρυμμένου
Μέσα σε άδικα βρύα

Έμειναν κάποια τραγούδια
Σαν ξέφτια
Μισές μελωδίες στο συρματόσκοινο
Μαζί με τα άπλυτα εσώρουχα
Του τελευταίου αυτόχειρα θεού

Οι μεταχειρισμένες αγάπες
Πήγαν όλες μαζί
Στον παράδεισο
Αφού πρώτα πέρασαν από την κουζίνα μου
Τηγανίζοντας
Τις φιλήδονες ζωές μας
Σε μια παράξενη ελληνική πόλη

Οι λέξεις των ποιητών
Έχασαν τα δάχτυλά τους
Από το κοφτερό σαν μαχαίρι μυαλό
Ενός μικρού κοριτσιού

Και γύρισε ο χρόνος πλευρό
Και πέθανε

Οι σοφοί λένε
Ότι είναι ανώφελο να προσπαθείς
Να αλλάξεις τη φορά της καταιγίδας

Όμως η έκσταση
Συνεχίζει να ζει
Κάτω απ’ τις κουρτίνες
Αυτής της γης

Απλώνεται

Βάφει το επόμενο φεγγάρι
Και το μεθεπόμενο
Με τα χρώματα
Ενός ανικανοποίητου λύκου

Μέσα στα δόντια του
Ασπρίζουν θολά
Οι καινούργιες πόλεις

Τα φώτα τους
Δείχνουν τον δρόμο

Πρέπει να τον βαδίσω
Παραμερίζοντας τα νεκρά σώματα
Πρέπει να τον φτάσω
Ως την ψυχή

Είμαι μόνος με αυτό το αγέννητο έθνος

Είμαι το ανεπαίσθητο ρόδο
Της ένωσης δυο διαφορετικών φυλών
Είμαι ο μονός έρωτας

Της άσεμνης φαντασίας μου

ΣΣ

 

4 σχόλια:

ΜΑΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑΡΗ είπε...

Ποιά γλώσσα της γης θα αντέξει, θα βρει λέξεις για να περιγράψει πως κάνουν οι λέξεις σου την ψυχή να νιώθει;

Συγχαρητήρια!

Ερασιτέχνης Άνθρωπος είπε...

Ποιήματα-σεισμοί, όπως αυτό, είναι επικίνδυνο να διαβάζονται από (ερασιτέχνες) ανθρώπους χωρίς αντισεισμική προστασία, σαν και μένα, γιατί οι σοβαρές καταστροφές είναι ένα πολύ πιθανό σενάριο.

Να είσαι καλά Σταύρο.

Πάντα δυνατές εμπνεύσεις!

Σπύρος Σιάτρας είπε...

Οι απώλειες φίλε.
Ξέρεις καλά πως αυτές μας πυροδοτούν, μας τρέφουν. Διαρκώς σκόρπιοι από ανάγκη ή από επιλογή, μένουμε να θαυμάζουμε το θάρρος όσων συνεχίζουν.

Να είσαι καλά και να αντέχεις

Unknown είπε...

Σας ευχαριστώ όλους.