στον Τζιμ Τζάρμους
Μόλις που μπορώ και υπάρχω
Διορθώνοντας αργά αίμα
Στις συλλαβές μιας αιώνιας ζωής
Απέθαντα μόνος
Με τις λαίμαργες κιθάρες μου
Να τυλίγονται σαν φίδια στο λαιμό μου
Και να τον σφίγγουν
Άλλοτε άσπρος
Από τον φόβο μιας καλύτερης αιωνιότητας
Άλλοτε τέλεια παραμορφωμένος
Από την διστακτικότητα των εποχών
Οι εικόνες έρχονται μπερδεμένες τώρα
Από τα κάδρα των τοίχων
Πότε γνώρισα τόσους ανθρώπους;
Πότε πρόλαβα να ζήσω
Με χιλιάδες γυναίκες
Που ήσουν ανυπόφορα εσύ;
Τι ρόμπα είναι αυτή πάνω μου;
Μοιάζει με την ρόμπα που φορούσε ο Πόε
Όταν έγραφε το Κοράκι
Η ίδια μακριά ρόμπα
Με τους ραγισμένους αγκώνες
Εγώ ήμουν που χτυπούσα το τζάμι του
Εγώ με τα νύχια μου
Πριν από εξήντα
τέσσερα χρόνια
Κρατούσα το χέρι του Μπέκετ στον Ακατανόμαστο
Να μην τρέμει
Από ακατάσχετο φως
Και στην Πράγα
Όταν πέθαινε ο Κάφκα
Εγώ ήμουν
Που αποχαιρετούσα με κόπο
Μια πελώρια κατσαρίδα
Διασχίζοντας απλώς
Την πρώτη χιλιετία μου
Πώς να χωρέσουν
Τόσες δημιουργημένες ζωές
Σε απόβλητα σπέρματα
Που έμειναν σε κρεβάτια
Ανήμπορα να μεταμορφωθούν
Παραμένοντας ανεπίτρεπτα βάτραχοι
Παραμένοντας μοιραίες ετυμηγορίες αβύσσου
Εις βάρος της αθωότητας
Παραμένοντας για αιώνες χιαστί
Σαν σπαθιά ιπποτών
Χαλασμένα στην άκρη
Είναι κακό
Να νιώθεις νοσταλγικά σήμερα
Ιδίως όταν
Απόκοσμες μουσικές
Διαιωνίζουν το ανεκτέλεστο σώμα σου
Για τρεις και πλέον αιώνες
Και γνωρίζεις καλά
Σαν από τέχνη
Ότι μόνο οι εραστές
Μένουν τελικά ζωντανοί
Σ.Σ.
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΤΡΕΙΛΕΡ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΤΟΥ ΤΖΑΡΜΟΥΣ
2 σχόλια:
Όταν βλέποντας αυτή την ταινία, γράφεις αυτό το ποίημα, οι λέξεις μου τελειώνουν.Μένει μόνο μία: Εξαιρετικό.
Εξίσου κι η ταινία.
Να είσαι καλά, Μαρία.
Δημοσίευση σχολίου