Παρασκευή 17 Ιανουαρίου 2014

ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΜΕΝΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΙ







                                         
                               
                                 στον Τζιμ Τζάρμους

Μόλις που μπορώ και υπάρχω
Διορθώνοντας αργά αίμα
Στις συλλαβές μιας αιώνιας ζωής
Απέθαντα μόνος
Με τις λαίμαργες κιθάρες μου
Να τυλίγονται σαν φίδια στο λαιμό μου
Και να τον σφίγγουν

Άλλοτε άσπρος
Από τον φόβο μιας καλύτερης αιωνιότητας
Άλλοτε τέλεια παραμορφωμένος
Από την διστακτικότητα των εποχών

Οι εικόνες έρχονται μπερδεμένες τώρα
Από τα κάδρα των τοίχων
Πότε γνώρισα τόσους ανθρώπους;
Πότε πρόλαβα να ζήσω
Με χιλιάδες γυναίκες
Που ήσουν ανυπόφορα εσύ;

Τι ρόμπα είναι αυτή πάνω μου;
Μοιάζει με την ρόμπα που φορούσε ο Πόε
Όταν έγραφε το Κοράκι
Η ίδια μακριά ρόμπα
Με τους ραγισμένους αγκώνες

Εγώ ήμουν που χτυπούσα το τζάμι του
Εγώ με τα νύχια μου

Πριν από  εξήντα τέσσερα χρόνια
Κρατούσα το χέρι του Μπέκετ στον Ακατανόμαστο
Να μην τρέμει
Από ακατάσχετο φως

Και στην Πράγα
Όταν πέθαινε ο Κάφκα
Εγώ  ήμουν
Που αποχαιρετούσα με κόπο
Μια πελώρια κατσαρίδα
Διασχίζοντας απλώς
Την πρώτη χιλιετία μου

Πώς να χωρέσουν
Τόσες δημιουργημένες ζωές
Σε απόβλητα σπέρματα
Που έμειναν σε κρεβάτια
Ανήμπορα να μεταμορφωθούν

Παραμένοντας ανεπίτρεπτα βάτραχοι
Παραμένοντας μοιραίες ετυμηγορίες αβύσσου
Εις βάρος της αθωότητας

Παραμένοντας για αιώνες χιαστί

Σαν σπαθιά ιπποτών
Χαλασμένα στην άκρη

Είναι κακό
Να νιώθεις νοσταλγικά σήμερα
Ιδίως όταν
Απόκοσμες μουσικές
Διαιωνίζουν το ανεκτέλεστο σώμα σου
Για τρεις και πλέον αιώνες

Και γνωρίζεις καλά
Σαν από τέχνη

Ότι μόνο οι εραστές
Μένουν τελικά ζωντανοί

Σ.Σ.



ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟ ΤΡΕΙΛΕΡ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ ΤΟΥ ΤΖΑΡΜΟΥΣ



2 σχόλια:

ΜΑΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑΡΗ είπε...

Όταν βλέποντας αυτή την ταινία, γράφεις αυτό το ποίημα, οι λέξεις μου τελειώνουν.Μένει μόνο μία: Εξαιρετικό.

Εξίσου κι η ταινία.

Unknown είπε...

Να είσαι καλά, Μαρία.