ΠΡΟΣ ΤΙΜΗΝ ΤΗΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΑΣ (ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΣ ΖΩΗΣ)

Το κείμενο αυτό γράφτηκε για την εφημερίδα metro στις 27/12/2007. Πριν, περίπου, έξι χρόνια. Συμπεριελήφθη το 2008 στο βιβλίο μου «Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν» που εξέδωσαν τα Ελληνικά Γράμματα και σαν να προϊδέαζε αυτό που θα έρθει. Έκτοτε, και παρότι οι λέξεις μεγάλωσαν αρκετά, το περιβάλλον και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα του κειμένου δεν διαφοροποιήθηκαν αισθητά. Το αντίθετο, θα έλεγα. Η εκκρεμότητα του φωτός – που είναι η εκκρεμότητα των ανθρώπων που δεν το τολμούν – παραμένει, σε απελπιστικό βαθμό, ίδια. Τα ίχνη από τις κουτσουλιές πολλαπλασιάστηκαν. Ήρθαν κι άλλοι. Είδα σε διαφορετικά πρόσωπα, διαφορετικές μάσκες, με διαφορετικούς τρόπους, για διαφορετικούς λόγους. Εντούτοις, παρέμεινα διαφορετικός. Μετά το μετά των ανθρώπων. Με ίχνη και με αποτυπώματα.

 

Κάνει πολύ κρύο πια. Αλλά έχω αποφασίσει το φως. 

Μόνον.

 

 

ΣΣ

 

 

Η ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ

 

 

                                                                                Δεν μπορώ να συνεχίσω. Θα συνεχίσω

                                                                                                     ΣΑΜΙΟΥΕΛ ΜΠΕΚΕΤ

 

ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΙΑ ΠΑΡΑ ΚΛΕΙΣΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΑ, κλειστά παράθυρα, κλειστά παράθυρα. Ο κόσμος που πέρασε άφησε τα σημάδια του ανορθόγραφα στο περβάζι. Κουτσουλιές, σαν των πουλιών. Ξέρεις τι θα μου λείψει περισσότερο από σένα; Οι κατολισθήσεις μας. Το φως που έμπαινε ανάμεσα στα κορμιά μας καθώς γκρεμιζόμαστε - μια μυστική δύναμη. Ήταν ένα φως με ίχνη, με αποτυπώματα. Τα φέρω ακόμα. Κοσμήματα από φως. Καμιά φορά, όταν ξυπνάω το πρωί, το ξεχνάω. Νομίζω ότι έχω γεμίσει διαφανείς κρυστάλλους. Μετά θυμάμαι. Κοιτάζω το σώμα μου και η οξύτητά του με τρομάζει. Αν σε ξύσω άραγε από πάνω μου θα χαθείς; Θα χαθούν όλα όσα κατόρθωσαν να είναι; Και το φως; Πώς να το πάρεις απόφαση το φως;

Έχω περισσότερα ερωτήματα από καταφάσεις. Δεν μπορούν εύκολα  να σταθούν σ’ ένα κείμενο. Μήπως αν αναρωτιέσαι συνέχεια απαντάς σε όλα; Είδες, πάλι ρωτάω.

Τέλος πάντων, αυτό το χειμώνα έμαθα να κλίνω τα ανώμαλα ρήματα. Ξέρω απ’ έξω όλες τις πτώσεις, κάποια μέρα θα σου μιλήσω γι αυτές. Έγινα γενναιόδωρος με όσα χάνω· φαίνεται, δεν τα είχα ποτέ. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι η απώλεια είναι τόσο αναίμακτη. Ούτε ότι συνηθίζει κανείς με τον καιρό τις συντέλειες του κόσμου.

 

Τελικά στα φεγγάρια με τους Ινδιάνους συμφωνούμε· έχουμε από 13. Συνεχίζουμε να ανάβουμε τα τσιγάρα μας απ’ αυτά – ως γνήσιοι αναγνώστες του Γκόρπα. Εκεί που τα χαλάμε λίγο είναι στην μέτρηση του χρόνου. Εμείς έχουμε μέρες, μήνες, χρόνια κι εκείνοι αιωνιότητα. Ποιος μετράει πιο σωστά, δεν ξέρω. Μπορεί κανένας.

Μου αρέσουν ακόμα οι Ινδιάνες, αλλά δεν έχω το κουράγιο να ζωγραφίζω άλλο το πρόσωπό μου. Αρκετές ζωγραφιές έχει πάνω του. Τις μισές μου τις έχεις κάνει εσύ. Άλλωστε, δεν υπάρχουν πια αληθινές Ινδιάνες. Περισσότερο φαντάζεσαι ότι υπάρχουν. Είναι τόσο μακρινή η εποχή τους, που μπερδεύεται με τα παραμύθια. Απ’ όσες έχουν ξεμείνει στις πόλεις καμία δεν λέγεται Σύννεφο με παντελόνια. Καμία δεν κρεμάει στα κοτσιδάκια της σούρουπα από τις παραλίες των νησιών. Έχουν φθαρμένα όνειρα, πλαστικά λόγια, αδύναμα σύμβολα. Έπειτα, είναι και οι δεσμοί αίματος που τις ενώνουν. Δεν τους πιστεύω. Δεσμά αίματος θα ήταν η ακριβέστερη έκφραση.

 

Το στερεοφωνικό συνεχίζει να απεργεί από μήνες. Συνεχίζω να χάνω. Είναι η τρίτη σερί εντός έδρας ήττα μου τον τελευταίο καιρό. Μου έκλεψαν πάλι λίγα από τα έμψυχα και τα άψυχα που μου έχουν απομείνει. Οι λαγοί τελειώνουν. Και τα καπέλα. Έχω κουραστεί με τα θαύματα που έχω επωμιστεί μέσα στο γήπεδο. Παίζω με κατεβασμένες κάλτσες. Βαρύ τερέν, όλο βρέχει. Ο κόσμος θα έπρεπε να αναβληθεί λόγω ακαταλληλότητας του αγωνιστικού χώρου.

 

Δεν φτάνει να ονειρεύεσαι. Ζωή είναι ό, τι γνωρίζουμε και αυτό που γνωρίζω δεν μου αρέσει. Ή δεν μου αρκεί. Είμαι διαυγής. Σχεδόν τρύπιος. Το κομμάτι που λείπει και επιτρέπει να δεις καθαρά μέσα μου, μου αφαιρέθηκε κάποτε, με κάποιο τρόπο. Απ’ το κενό αυτό εισβάλλουν οι άλλοι. Αν το βρω θα το χαρίσω σε μένα. Να κλείσει αυτή η εκκρεμότητα του φωτός. Αυτός ο φαύλος κύκλος της καθαρότητας. Ο Ρενέ Σαρ γράφει σε ένα στίχο του ότι «η διαύγεια είναι η πληγή η πιο κοντινή στον ήλιο».

Γράφω πληγές, ανάσες που δεν φτάνουν. Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω; Πρόσφατη έκθεση της WWF αποκαλύπτει ότι μέσα στα επόμενα 20 χρόνια, το 60% των δασών του Αμαζονίου, ενός από τους βασικότερους σταθεροποιητικούς πνεύμονες του παγκόσμιου κλιματικού συστήματος, θα έχει εκλείψει. Στην οδό Πλάτωνος έχω εγκαταστήσει τον δικό μου Αμαζόνιο· είναι μια μπλε πολυθρόνα. Με μια απλή κίνηση των ματιών μου αλλάζω τα δέντρα, όποτε δεν με ικανοποιεί η καρποφορία τους.

 

Έχω όλων των ειδών τα παραδείσια πουλιά. Εκτός από ένα.

 

Σταύρος Σταυρόπουλος 

MY BIRD OF PARADISE

1. Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ηλικία που υπάρχει είναι η παιδική. Όλες οι άλλες είναι τα αόρατα παραρτήματά της.

2. ΓΙΑΤΙ δε μ’ αφήνεις να παίξω;

3. ΤΗ ΒΛΕΠΩ. Είναι μερικών ωρών. She’s like a rainbow. Μου σφίγγει το δάχτυλο, γαντζώνεται πάνω του σαν μαϊμουδάκι. Το έχει περάσει για κλαδί. Θα μου δώσετε πίσω το χέρι μου δεσποινίς ;

Βγήκα απ’ το νοσοκομείο με τη μυρουδιά της κολλημένη στα ρούχα μου. Φρέσκο ζυμωμένο ψωμί με μέλι. Δεν είχα μυρίσει ποτέ μου κάτι καλύτερο. Μου έλειπε ένα δάχτυλο. Έβγαλα απ’ την τσέπη μου τη φυσαρμόνικα, τη στήριξα στα τέσσερα δάχτυλα που μου είχαν απομείνει και άρχισα να παίζω το «Like a Rolling Stone».

Κάπου στη Νέα Υόρκη ο Bob Dylan θα χαμογελούσε.

4. ΜΕ πυροβόλησε με ένα νεροπίστολο.

5. ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ του μωρού ήταν σαν πίνακας του Μοντιλιάνι. Ένα απείθαρχο τρεχαλητό γύρω απ’ το νόημα του θεού. Οι θεατές από κάτω ζητωκραύγαζαν. Επευφημούσαν. Τα λιοντάρια είχαν μπει στην αρένα. Ο λαιμός μακρύς, ανυπότακτος · σαν αφρικάνικο κόσμημα.

Εσύ καθόσουν στην κερκίδα των επισήμων. Μ’ ένα άδι­κο φωτοστέφανο να σαπίζει στα μαλλιά σου. Μιλούσες με την Αχμάτοβα.

6. Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ είναι όπως το παιδί, λέει ο Βανεγκέμ. Από τη στιγμή που γεννιέται, τα πάντα τίθενται σε λειτουργία για να εμποδίσουν την απογείωσή της. Φοβάμαι ότι δε θα προλάβει να σηκώσει φτερά. Δε θα μπορέσει να μπει στο διάδρομο. Θα λείπουν τα σημαιάκια. Θα φυσάει. Θα έχει απαγορευτικό.

Απεργία στους ουρανούς του κόσμου.

7. ΚΑΘΩΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ το κεφάλι της στο μήλο και δαγκώνει με δύναμη απ’ τη δική της πλευρά, το κομμάτι που βρίσκεται στο στόμα μου αντιστέκεται. Δε θα την αφήσω να μου το πάρει. Δε θέλω να μάθει από τόσο νωρίς ότι η νίκη είναι η μοναδική διέξοδος.

8. ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΗΣ : Ένα κολάζ από ήλιους. Από παράνομες πραγματικότητες, σημαδεμένες λέξεις, στριμωγμένους αποχαιρετισμούς. Η μπασκέτα αντέχει. Θα μάθει να είναι εύστοχη. Σιγά σιγά. 

Θα της το μάθω εγώ, που αστοχώ.

9. ΔΡΟΜΟΙ, πεζούλι, αριθμός τίποτε. Εξωτερικά ιατρεία. Αναισθησιολόγοι, επιμελητές, χειρούργοι. Όλοι τους ανειδίκευτοι. Κόβω φυλλαράκια για να της τα δώσω. Ένα μικρό λεμόνι για να μάθει τα σχήματα. Για να μπορεί να κλοτσάει τη ζωή να περνάει.

Μακάρι να μπορούσα να κόψω και χρόνο. 

Να τον βάλω στα χεράκια της και να φύγουμε.

10. ΟΤΑΝ ΙΔΡΩΝΕΙ βγάζει κάτι μικρές σταγονίτσες νερού που επιπλέουν στο δέρμα της σαν βροχή. Θέλει να πει ζεσταίνομαι, αλλά λέει να κρυφτούμε στη θάλασσα. Να μη μας βρίσκει κανείς.

Ξέρεις να κρατάς την αναπνοή σου, τη ρωτάω. Μα, είμαι γοργόνα, μου απαντά. Σου αρέσει η ουρά μου ;

11. ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ στην Ιπποκράτους, ανάμεσα στα βλέμματα των ανθρώπων. Ένα παπάκι αγκαλιάζει το πόδι μου, ως εκεί φτάνει. Να μαζέψουμε χαμομήλι, είναι άνοιξη.

Θα το ξεράνουμε στις κουπαστές του δρόμου.

12. ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ. Το ίδιο πάντα χαμόγελο με το λακκάκι που έχω κι εγώ. Εκεί μέσα μαζεύονται τα μυστικά μας. Για να τα θυμόμαστε τους δίνουμε ονόματα ζώων. 

Η γάτα είναι νυστάζω, αλλά μην το πεις.

13. ΚΥΝΗΓΗΣΕ ΜΕ. Είμαι ένα μικρό σκυλάκι που κουνάει την ουρά του. Θέλω να τρέξω. Να παίξουμε.

Γαβ γαβ.

( από το βιβλίο μου Ο ΕΡΩΤΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ, δεύτερη έκδοση, Απόπειρα, 2012)

ΟΧΙ ΣΕ ΜΕΝΑ

Να έρχεσαι. Μέχρι να με μείνεις αλλού σε άλλο σώμα. Να μείνεις όχι σε μένα με άλλο σώμα. Τώρα που η εποχή του θαυμασμού πέρασε, ο άνθρωπος είναι να μείνει όχι σε μένα. Να μείνει με ένα άλλο τρόπο αδιατάρακτα όχι σε μένα. Πρωταρχικό. Με ένα άλλο πρόσωπο, ένα νέο σώμα. 

Να έρχεσαι. Αλλά να έρχεσαι όχι σε μένα, όχι σε αυτόν που παριστάνει εμένα. Αυτόν που με αντικαθιστά. Όχι στον άνθρωπο που μιλάει σε μένα. Μέχρι να βρεθεί η έξοδος που οδηγεί σε μένα, όχι σε μένα. Να έρχεσαι. Χωρίς το επακόλουθο της ομιλίας που μιλάει χωρίς. Χωρίς τα αναγκαία σκεύη του λόγου. Χωρίς να υπάρχει η γλώσσα που θα υπενθυμίζει ακέραιο το επακόλουθο της ομιλίας. 

Να έρχεσαι χωρίς να υπάρχει η γλώσσα που συναποτελεί με το επακόλουθο της ομιλίας το ενιαίο σώμα.  Εκεί που ετοιμάζεται ο λόγος να γίνει σώμα. Πάλι σώμα, αλλά άλλο σώμα.  Άλλο όχι σώμα σε μένα. Όχι σώμα. Μόνο λέξεις χωρίς ομιλία. Μόνο έτσι να έρχεσαι. Μόνο. Χωρίς το επακόλουθο της ομιλίας που εξαφανίζει την ομιλία. Που οδηγεί την ομιλία σε έξοδο από την ομιλία. Μέχρι να με μείνεις αλλού σε άλλο σώμα να έρχεσαι. 

Μόνο να έρχεσαι κενή. Χωρίς άλλο σώμα.

Σταύρος Σταυρόπουλος

http://bibliotheque.gr/?p=27607

ΣΑΣ ΞΕΧΑΣΑ. ΞΕΧΑΣΤΕ ΜΕ.

Έτσι αρχίζω. Τώρα. Στο πουθενά. Όσο κρατήσει. Τίποτα δεν θέλω. Τίποτα δεν χρειάζομαι. Αρκούμαι. Αρκεί να είμαι σώμα. Αρκεί να είστε σώμα. Σας ξέχασα. Ξεχάστε με.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ, Λήθη, Σαιξπηρικόν 2011

TERMINUS ANTE QUEM

Κανείς δεν χωράει εδώ
Ούτε η ξαφνική γενναιοδωρία
Αυτής της άσπρης ζωής
Που κουκουλωμένη
Σαν φάντασμα στα σκαλιά
Μοιάζει με ακάλεστο επισκέπτη

Καλά το λες κανείς
Μιλώντας για θνητούς βέβαια
Γι αυτό το άρρωστο είδος
Των κλόουν της ιστορίας
Που μαθημένοι σε μοναδικά ψέματα και σε παύλες
Εκτελούν κάθε βράδυ 9-11μμ
Το ίδιο συγγενικό νούμερο
Στο τσίρκο της πόλης
Με κόκκινα απαγορευτικά μάτια

Κανείς δεν δηλώνει παρών
Φυσικά
Εκτός από τους απόντες
Τους ρακένδυτους λαθρεπιβάτες του μέλλοντος
Κι αυτό εδώ το πολλά υποσχόμενο τέλος
Που δείχνει

Να περιφρονεί τις αρχές του

Σταύρος Σταυρόπουλος

Ευχαριστίες στον Κώστα Βούλγαρη και την εφημερίδα Αυγή της Κυριακής για την δημοσίευση του ποιήματος

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ

http://www.avgi.gr/article/901629/poiimata-pou-tora-grafont-8
http://avgi-anagnoseis.blogspot.gr/2013/09/blog-post_5971.html