MY BIRD OF PARADISE

1. Η ΜΟΝΑΔΙΚΗ ηλικία που υπάρχει είναι η παιδική. Όλες οι άλλες είναι τα αόρατα παραρτήματά της.

2. ΓΙΑΤΙ δε μ’ αφήνεις να παίξω;

3. ΤΗ ΒΛΕΠΩ. Είναι μερικών ωρών. She’s like a rainbow. Μου σφίγγει το δάχτυλο, γαντζώνεται πάνω του σαν μαϊμουδάκι. Το έχει περάσει για κλαδί. Θα μου δώσετε πίσω το χέρι μου δεσποινίς ;

Βγήκα απ’ το νοσοκομείο με τη μυρουδιά της κολλημένη στα ρούχα μου. Φρέσκο ζυμωμένο ψωμί με μέλι. Δεν είχα μυρίσει ποτέ μου κάτι καλύτερο. Μου έλειπε ένα δάχτυλο. Έβγαλα απ’ την τσέπη μου τη φυσαρμόνικα, τη στήριξα στα τέσσερα δάχτυλα που μου είχαν απομείνει και άρχισα να παίζω το «Like a Rolling Stone».

Κάπου στη Νέα Υόρκη ο Bob Dylan θα χαμογελούσε.

4. ΜΕ πυροβόλησε με ένα νεροπίστολο.

5. ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ του μωρού ήταν σαν πίνακας του Μοντιλιάνι. Ένα απείθαρχο τρεχαλητό γύρω απ’ το νόημα του θεού. Οι θεατές από κάτω ζητωκραύγαζαν. Επευφημούσαν. Τα λιοντάρια είχαν μπει στην αρένα. Ο λαιμός μακρύς, ανυπότακτος · σαν αφρικάνικο κόσμημα.

Εσύ καθόσουν στην κερκίδα των επισήμων. Μ’ ένα άδι­κο φωτοστέφανο να σαπίζει στα μαλλιά σου. Μιλούσες με την Αχμάτοβα.

6. Η ΕΠΙΘΥΜΙΑ είναι όπως το παιδί, λέει ο Βανεγκέμ. Από τη στιγμή που γεννιέται, τα πάντα τίθενται σε λειτουργία για να εμποδίσουν την απογείωσή της. Φοβάμαι ότι δε θα προλάβει να σηκώσει φτερά. Δε θα μπορέσει να μπει στο διάδρομο. Θα λείπουν τα σημαιάκια. Θα φυσάει. Θα έχει απαγορευτικό.

Απεργία στους ουρανούς του κόσμου.

7. ΚΑΘΩΣ ΠΛΗΣΙΑΖΕΙ το κεφάλι της στο μήλο και δαγκώνει με δύναμη απ’ τη δική της πλευρά, το κομμάτι που βρίσκεται στο στόμα μου αντιστέκεται. Δε θα την αφήσω να μου το πάρει. Δε θέλω να μάθει από τόσο νωρίς ότι η νίκη είναι η μοναδική διέξοδος.

8. ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΤΗΣ : Ένα κολάζ από ήλιους. Από παράνομες πραγματικότητες, σημαδεμένες λέξεις, στριμωγμένους αποχαιρετισμούς. Η μπασκέτα αντέχει. Θα μάθει να είναι εύστοχη. Σιγά σιγά. 

Θα της το μάθω εγώ, που αστοχώ.

9. ΔΡΟΜΟΙ, πεζούλι, αριθμός τίποτε. Εξωτερικά ιατρεία. Αναισθησιολόγοι, επιμελητές, χειρούργοι. Όλοι τους ανειδίκευτοι. Κόβω φυλλαράκια για να της τα δώσω. Ένα μικρό λεμόνι για να μάθει τα σχήματα. Για να μπορεί να κλοτσάει τη ζωή να περνάει.

Μακάρι να μπορούσα να κόψω και χρόνο. 

Να τον βάλω στα χεράκια της και να φύγουμε.

10. ΟΤΑΝ ΙΔΡΩΝΕΙ βγάζει κάτι μικρές σταγονίτσες νερού που επιπλέουν στο δέρμα της σαν βροχή. Θέλει να πει ζεσταίνομαι, αλλά λέει να κρυφτούμε στη θάλασσα. Να μη μας βρίσκει κανείς.

Ξέρεις να κρατάς την αναπνοή σου, τη ρωτάω. Μα, είμαι γοργόνα, μου απαντά. Σου αρέσει η ουρά μου ;

11. ΠΕΡΠΑΤΑΜΕ στην Ιπποκράτους, ανάμεσα στα βλέμματα των ανθρώπων. Ένα παπάκι αγκαλιάζει το πόδι μου, ως εκεί φτάνει. Να μαζέψουμε χαμομήλι, είναι άνοιξη.

Θα το ξεράνουμε στις κουπαστές του δρόμου.

12. ΧΑΜΟΓΕΛΑΕΙ. Το ίδιο πάντα χαμόγελο με το λακκάκι που έχω κι εγώ. Εκεί μέσα μαζεύονται τα μυστικά μας. Για να τα θυμόμαστε τους δίνουμε ονόματα ζώων. 

Η γάτα είναι νυστάζω, αλλά μην το πεις.

13. ΚΥΝΗΓΗΣΕ ΜΕ. Είμαι ένα μικρό σκυλάκι που κουνάει την ουρά του. Θέλω να τρέξω. Να παίξουμε.

Γαβ γαβ.

( από το βιβλίο μου Ο ΕΡΩΤΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ, δεύτερη έκδοση, Απόπειρα, 2012)