Ο
φλοιός της γης δεχόταν ένα ισχυρό σήμα προς τα κάτω. Σαν να υποχωρούσαν τα
τοιχώματά του προς ένα ανεξήγητο βάθος κι ένας καπνός αίματος σηκώθηκε ισχυρός
που έμοιαζε με τελική κρίση. Ο αέρας φυσούσε λευχαιμία. Εκατομμύρια λευκά
αιμοσφαίρια σαν παγωμένες νιφάδες στερέωναν μπροστά στα μάτια μου ένα συρματόπλεγμα από ανθρώπινο χιόνι, και έπεφταν
συνεχώς οι άνθρωποι, λέκιαζαν με τα κομμάτια τους την ατμόσφαιρα και
εμφανίστηκαν δοκιμασίες τρεις που τις ήξερα και ήταν κατά σειρά: Αφθονία –
Αντικατάσταση – Άδειο.
Ώσπου
το τρίτο άλφα με τις λιγότερες συλλαβές απορρόφησε τα άλλα δυο και έμεινε ένα
κενό. Ανάμεσα σε μένα και στην γυναίκα που ήταν ο κόσμος, ανάμεσα στον κόσμο
και στο αποτέλεσμα της ιστορίας του, ανάμεσα σε αυτό που υπήρχε πριν και σε αυτό που βιαζόταν
να έρθει.
Η
σωτηρία θα έρθει με το κενό. Με τον εκμεταλλεύσιμο χώρο που αφήνει πάντα ένα
κενό όταν εμφανίζεται.
(απόσπασμα από το βιβλίο μου ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΚΟΚΚΙΝΟ που ετοιμάζεται)
