Ζήσαμε
Σαν
να ήμασταν πραγματικοί
Κανείς
απ’ τους δυό μας
Δεν
ρώτησε ποτέ τον άλλο
Αν
ζει στα αλήθεια
Κατέβαινε ο ουρανός στην ποδιά σου
Και
τον μάζευα με μανία πάνω μου
Πάντα
ήθελα ένα καινούργιο γαλάζιο κουστούμι
Για
να κρύβω την απουσία μας
Τα
καμαρίνια ήταν γεμάτα ανθρώπους
Οι
μασχάλες τους μύριζαν αίμα
Έσπευδαν
να μας συγχαρούν
Για
την ανυπαρξία μας
Υπογράφαμε
στα καπέλα τους
Sincerely yours
Με
την υπόκλιση του παλιάτσου
Ήταν επιλογή σου το δέρμα μου
Το
φορούσα μόνο τη νύχτα
Στο
κρεβάτι που πάντα έβρεχε
Για
να μην με τυφλώνει η αθωότητά του
Τα πρωινά
Αφήναμε
τη θάλασσα να περάσει μέσα μας
Και
ταξιδεύαμε στο γνωστό μέλλον
Μια μέρα
Κάποιος
πήρε το δωμάτιο
Το
τράβηξε σαν χαλί
Κάτω
απ’ τα πόδια μας
Και
το σκηνικό άδειασε
Δεν
προλάβαμε καν να τραβήξουμε τις κουίντες
Έμειναν
μόνο οι σανίδες
Κι
ένας άδειος καθρέφτης
Χωρίς
πρόσωπα
Το συνεργείο τον είχε ξεχάσει
Αβοήθητο
Κάτω
απ’ την κρεμάστρα
Σ.Σ.
