Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

ΕΡΓΟ





Ζήσαμε
Σαν να ήμασταν πραγματικοί
Κανείς απ’ τους δυό μας
Δεν ρώτησε ποτέ τον άλλο
Αν ζει στα αλήθεια

Κατέβαινε ο ουρανός στην ποδιά σου
Και τον μάζευα με μανία πάνω μου
Πάντα ήθελα ένα καινούργιο γαλάζιο κουστούμι
Για να κρύβω την απουσία μας
Τα καμαρίνια ήταν γεμάτα ανθρώπους
Οι μασχάλες τους μύριζαν αίμα
Έσπευδαν να μας συγχαρούν
Για την ανυπαρξία μας
Υπογράφαμε στα καπέλα τους
Sincerely yours
Με την υπόκλιση του παλιάτσου

Ήταν επιλογή σου το δέρμα μου
Το φορούσα μόνο τη νύχτα
Στο κρεβάτι που πάντα έβρεχε
Για να μην με τυφλώνει η αθωότητά του

Τα πρωινά
Αφήναμε τη θάλασσα να περάσει μέσα μας
Και ταξιδεύαμε στο γνωστό μέλλον

Μια μέρα
Κάποιος πήρε το δωμάτιο
Το τράβηξε σαν χαλί
Κάτω απ’ τα πόδια μας
Και το σκηνικό άδειασε
Δεν προλάβαμε καν να τραβήξουμε τις κουίντες
Έμειναν μόνο οι σανίδες
Κι ένας άδειος καθρέφτης
Χωρίς πρόσωπα

Το συνεργείο τον είχε ξεχάσει
Αβοήθητο
Κάτω απ’ την κρεμάστρα

Σ.Σ.


3 σχόλια:

Unknown είπε...

Εξαιρετικό!

Unknown είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Unknown είπε...

Νόπη, σ' ευχαριστώ πολύ.