Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

AS WE FADE AWAY







Μπορώ να μετακινήσω το χαμόγελό σου

Να βρω τον κατάσκοπο που το επηρεάζει και να τον αφήσω αβοήθητο

Καθώς εμείς θα ξεθωριάζουμε στο σκοτάδι

Και θα δυσκολευόμαστε να υπερασπίσουμε τη βροχή που πέφτει μέσα μας

Ανυποχώρητα τρυφερή

Δεν μπορώ να σε νιώσω τώρα

Ακούω μόνο το φως

Που ραγίζει στα σκαλοπάτια



Τρέχα



Στο επόμενο στενό υπάρχει δικτατορία

Το ασθενοφόρο περνάει τον γκρεμό του λαιμού σου

Με εμφύλια συμπλοκή

Τον σπάει σε πίξελ

Για να τα καταφέρουμε χρειάζεται να υπερβούμε τη μουσική

Μη γυρίζεις να κοιτάξεις

Χιλιάδες βιολιά μας σημαδεύουν

Παζαρεύουν το αίμα μας για αντίκες




Τουλάχιστον να προλάβουμε να φτάσουμε στο παγκάκι

Που σβήνει στη θάλασσα

Με όλα τα θαύματα ενωμένα στα μάτια



Για να βυθιστούμε με ασφάλεια



Αύριο όλα θα είναι νερό

Κι εμείς

Οι ίδιες σταγόνες του



Αύριο



Μια υγρή βόμβα βραχυκυκλωμένη στα πλευρά του κόσμου

Θα εκραγεί

Κι εγώ ένας απλός θεός

Που βαρέθηκε το ρόλο του

Θα σ’ αγκαλιάζω απ’ την αρχή

Με χορδές από ήλιο



Σ’ ένα σχεδόν φθινόπωρο

Στα αρχαία Άβδηρα



ΣΣ



2 σχόλια:

ΜΑΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑΡΗ είπε...

Και κάπως έτσι οι λέξεις των εικόνων, οι εικόνες που φτιάχνουν οι λέξεις σου, στάζουν σαν θλίψη βιολιού μέσα μου, την ώρα που ένα σχεδόν φθινόπωρο ανοίγει δρόμους για να βυθιστούμε με ασφάλεια.

Τρέχα.

Unknown είπε...

Αν γυρίσεις ανάποδα το χαμένο, γίνεται κερδισμένο.

Σχεδόν σάρκα. Σχεδόν σιωπή.