Μπορώ να μετακινήσω το χαμόγελό σου
Να βρω τον κατάσκοπο που το
επηρεάζει και να τον αφήσω αβοήθητο
Καθώς εμείς θα ξεθωριάζουμε στο
σκοτάδι
Και θα δυσκολευόμαστε να
υπερασπίσουμε τη βροχή που πέφτει μέσα μας
Ανυποχώρητα τρυφερή
Δεν μπορώ να σε νιώσω τώρα
Ακούω μόνο το φως
Που ραγίζει στα σκαλοπάτια
Τρέχα
Στο επόμενο στενό υπάρχει δικτατορία
Το ασθενοφόρο περνάει τον γκρεμό του
λαιμού σου
Με εμφύλια συμπλοκή
Τον σπάει σε πίξελ
Για να τα καταφέρουμε χρειάζεται να
υπερβούμε τη μουσική
Μη γυρίζεις να κοιτάξεις
Χιλιάδες βιολιά μας σημαδεύουν
Παζαρεύουν το αίμα μας για αντίκες
Τουλάχιστον να προλάβουμε να
φτάσουμε στο παγκάκι
Που σβήνει στη θάλασσα
Με όλα τα θαύματα ενωμένα στα μάτια
Για να βυθιστούμε με ασφάλεια
Αύριο όλα θα είναι νερό
Κι εμείς
Οι ίδιες σταγόνες του
Αύριο
Μια υγρή βόμβα βραχυκυκλωμένη στα
πλευρά του κόσμου
Θα εκραγεί
Κι εγώ ένας απλός θεός
Που βαρέθηκε το ρόλο του
Θα σ’ αγκαλιάζω απ’ την αρχή
Με χορδές από ήλιο
Σ’ ένα σχεδόν φθινόπωρο
Στα αρχαία Άβδηρα
ΣΣ
2 σχόλια:
Και κάπως έτσι οι λέξεις των εικόνων, οι εικόνες που φτιάχνουν οι λέξεις σου, στάζουν σαν θλίψη βιολιού μέσα μου, την ώρα που ένα σχεδόν φθινόπωρο ανοίγει δρόμους για να βυθιστούμε με ασφάλεια.
Τρέχα.
Αν γυρίσεις ανάποδα το χαμένο, γίνεται κερδισμένο.
Σχεδόν σάρκα. Σχεδόν σιωπή.
Δημοσίευση σχολίου