ΕΜΠΥΡΡΕΙΑ

ΦΩΤΟ: Ζωή Βάλβη

Έμαθα

να γεννάω τις επόμενες μνήμες μου
να φαντάζομαι τις κινήσεις μου
εντός θαλάσσης

να ξύνω το νερό με τα νύχια μου

Έμαθα

να φυσάω στους ανεμιστήρες ζωή

παρά τις δαγκάνες τους


Σ.Σ.

http://www.translatum.gr/forum/index.php?topic=108409.msg458794#msg458794

ΑΝΙΧΝΕΥΤΕΣ ΜΕΤΑΛΛΟΥ

γυρεύαμε

τενεκεδένιες φωνές
σε παλιά βιβλία
σε σιωπηλές κάμαρες

στην άδεια στοά
μας περίμενε
το αχυρένιο στρώμα του ζητιάνου

ο σκύλος του
το ακορντεόν
ζεστό ακόμα από το χέρι του

με μουσικές απείραχτες

από το θάνατο

αύριο
θα φύγουμε για την Τροία

κι ο Αχιλλέας θα πρέπει
να προσέχει τις φτέρνες του

Βασίλης Πολύζος
(απόσπασμα ποιήματος από την ανέκδοτη συλλογή Επιστροφή στη Διζιλάνδη)

ΣΑΝ ΞΥΛΙΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ

Ζητάει ίδια μάτια

η ζωή

από τους εγγεγραμμένους τυφλούς της

τους εκ πεποιθήσεως άνεους

με το άρρωστο τρίτο πόδι

περιβραχιόνιο

μιας αφόρητης σύμπλευσης

Ζητάει ισόβια παράταξη

των ομοίων

κι εγώ μόνον εκπυρσοκροτητής

δεν έχω τι άλλο

να παρατάξω απέναντι

για να δικαιολογήσω

το δικό μου

αβέβαιο

άνομο

και ανόμοιο βλέμμα

πέρα απ’ το αίμα που προηγήθηκε

κι αυτή εδώ την μεγάλη ξύλινη θάλασσα

που στα σύνορα του σπιτιού μου

-ίδια σκανδάλη-

σημαδεύει στρατόπεδα

Σ.Σ.

ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

Τις μέρες εκείνες
κυνηγούσαμε τον χρόνο
απ' τις μασχάλες του
αφήναμε τα δόντια του
κάθε Δευτέρα
να καρφωθούν στον λαιμό μας
σαν άπληστα φυλαχτά

ήμασταν, θυμάμαι
υπέρ της σιωπής
των θεών

ακόμα είμαστε

μόνο που σήμερα
οι λέξεις μάς περιμένουν
παντού αδιευκρίνιστες

δίπλα στο βαζάκι με τον καφέ
μέσα στη σακκούλα με τα σκουπίδια
που κατεβάζουμε από βραδύς
στο μέλλον

κάτω από τη μύτη μιας βρύσης
που στάζει αμέριμνη
εκκρεμότητες μελωδίας

ακόμη και στη μέση του δρόμου
με τις σημαίες από νοβοπάν
και τα άδεια συνθήματα

άσε που ο χρόνος
δεν έχει πια δόντια

του έπεσαν όλα
από την άσκοπη αναζήτηση
της διάρκειας
και έγιναν σταυροί

ανεξέλεγκτοι

στο νεκροταφείο του ποιήματος

Σ.Σ.

Η ΙΔΙΟΦΥΙΑ ΤΟΥ ΠΛΗΘΟΥΣ

Υπάρχει αρκετή προδοσία, μίσος, βία, παραλογισμός στο μέσο άνθρωπο
για να προμηθεύσει οποιοδήποτε στρατό, οποιαδήποτε μέρα.

Kαι οι καλύτεροι στο φόνο είναι αυτοί που κηρύττουν εναντίον του.
Kαι οι καλύτεροι στο μίσος είναι αυτοί που κηρύττουν αγάπη.
Kαι οι καλύτεροι στον πόλεμο είναι τελικά αυτοί που κηρύττουν ειρήνη.

Eκείνοι που κηρύττουν θεό, χρειάζονται θεό.
Eκείνοι που κηρύττουν ειρήνη, δεν έχουν ειρήνη.
Eκείνοι που κηρύττουν αγάπη, δεν έχουν αγάπη.

Προσοχή στους κήρυκες,
προσοχή στους γνώστες,
προσοχή σε αυτούς που όλο διαβάζουν βιβλία,
προσοχή σε αυτούς που είτε απεχθάνονται τη φτώχεια,
είτε είναι περήφανοι γι’ αυτήν,
προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να επαινέσουν
γιατί θέλουν επαίνους για αντάλλαγμα,
προσοχή σε αυτούς που βιάζονται να κρίνουν,
φοβούνται αυτά που δεν ξέρουν,
προσοχή σε αυτούς που ψάχνουν συνεχώς πλήθη
γιατί δεν είναι τίποτα μόνοι τους,
προσοχή στο μέσο άνδρα και τη μέση γυναίκα,
η αγάπη τους είναι μέτρια,
ψάχνει το μέτριο.

Αλλά υπάρχει ιδιοφυΐα στο μίσος τους,
υπάρχει αρκετή ιδιοφυΐα στο μίσος τους για να σας σκοτώσει,
να σκοτώσει τον καθένα.
Δεν θέλουν μοναξιά,
δεν καταλαβαίνουν τη μοναξιά,
θα προσπαθήσουν να καταστρέψουν οτιδήποτε,
διαφέρει από το δικό τους.
Μη βρισκόμενοι σε θέση να δημιουργήσουν έργα τέχνης,
δεν θα καταλάβουν την τέχνη,
θα εξετάσουν την αποτυχία τους ως δημιουργών,
μόνο ως αποτυχία του κόσμου.
Mη βρισκόμενοι σε θέση να αγαπήσουν πλήρως
θα πιστέψουν ότι και η αγάπη σας είναι ελλιπής,
και τότε θα σας μισήσουν
και το μίσος τους,
θα είναι τέλειο.

Σαν ένα λαμπερό διαμάντι,
σαν ένα μαχαίρι,
σαν ένα βουνό,
σαν μια τίγρη.
Όπως το κώνειο.

Η καλύτερη τέχνη τους.

Τσαρλς Μπουκόβσκι (16 Αυγούστου 1920 — 9 Μαρτίου 1994)

*αναδημοσιεύεται από το wordpress hypnosis

ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ

(για όσα χάθηκαν και δεν θα επιστρέψουν ποτέ)

North was somewhere years ago and cold:
Ice locked the people's hearts and made them old.
South was birth to pleasant lands, but dry:
I walked the waters' depths and played my mind.
East was dawn, coming alive in the golden sun:
the winds came gently, several heads became one
in the summertime, though august people sneered;
we were at peace, and we cheered.

We walked along, sometimes hand in hand,
between the thin lines marking sea and sand;
smiling very peacefully,
we began to notice that we could be free,
and we moved together to the West.

West is where all days shall someday end;
where the colours turn from grey to gold,
and you can be with the friends.
And light flakes the golden clouds above:
West is Mike and Susie,
West is where I love.

There we shall spend the final days of our lives;
tell the same old stories: well, at least we tried.
So into the West, smiles on our faces, we'll go;
oh! yes, and our apologies to those
who'll never really know the Way.

We're refugees, walking away from the life
that we've known and loved;
nothing to do nor say, nowhere to stay; now we are alone.
We're refugees, carrying all we own
in brown bags, tied up with string;
nothing to think, it doesn't mean a thing,
but we'll be happy on our own.

West is Mike and Susie;
West is Mike and Susie;
West is where I love,
West is refugees' home

Van Der Graaf Generator -Refugees

ΤΟ ΑΙΜΑ ΤΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ

«Αναζητάμε – αναζητώ κάτι του οποίου την ταυτότητα αγνοώ, αλλά γνωρίζω καλά ότι το έχουμε οριστικά χάσει».

Ενρίκε Βίλα-Μάτας (Paris Review, 2011)

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

Εγώ είμαι χθες. Κουβαλάω τα κεραμίδια μου για να σκεπάσω αυτό που λέει το τοπίο. Αν θέλεις να σώσεις το τοπίο, σκότωσέ το. Δεν φοβάμαι. Θα το γεννήσω ξανά. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να το αθωώσω.

Προσθέτω τα μάτια μου πάνω του. Το διορθώνω. Σχεδόν μπλε. Θυμίζει εξώφυλλο λύπης, περασμένης δεκαετίας. Ξαναγράφω αργά τη χαμένη του αυτοπεποίθηση. Βαπτίζω τα όριά του. Το τοπίο χαμογελά.

Κοιτάζω αυτό το ξανά τοπίο, μετά. Και υψώνεται. Κάθε τι εξηγεί τη σημαντικότητά του και την εμφανίζει μπροστά μου. Έχουν εξαιρεθεί οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Η οθόνη είναι μοναδική. Τρέχουν νερά.

Η μουσική ποτίζει τα πλακάκια αυτής της αυτοσχέδιας κορυφής και την κάνει να δείχνει ακόμη ψηλότερη. Διέρχεται τις αιώνιες κλίμακες με δέος.

Είμαι μόνος σ’ αυτό το μέρος που μοιάζει με ύφασμα του εαυτού μου, μόνος σ’ αυτή την ευλογημένη περιδίνηση πριν την πτώση. Η πανοπλία μου έχει ανοίξει. Μέσα της μπαινοβγαίνουν πουλιά. Με γεύση καραμέλας.

( απόσπασμα από το βιβλίο ΠΙΟ ΝΥΧΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, Φωτογραφία, εκδ. Οξύ, 2011)