Τις μέρες εκείνες
κυνηγούσαμε τον χρόνο
απ' τις μασχάλες του
αφήναμε τα δόντια του
κάθε Δευτέρα
να καρφωθούν στον λαιμό μας
σαν άπληστα φυλαχτά
ήμασταν, θυμάμαι
υπέρ της σιωπής
των θεών
ακόμα είμαστε
μόνο που σήμερα
οι λέξεις μάς περιμένουν
παντού αδιευκρίνιστες
δίπλα στο βαζάκι με τον καφέ
μέσα στη σακκούλα με τα σκουπίδια
που κατεβάζουμε από βραδύς
στο μέλλον
κάτω από τη μύτη μιας βρύσης
που στάζει αμέριμνη
εκκρεμότητες μελωδίας
ακόμη και στη μέση του δρόμου
με τις σημαίες από νοβοπάν
και τα άδεια συνθήματα
άσε που ο χρόνος
δεν έχει πια δόντια
του έπεσαν όλα
από την άσκοπη αναζήτηση
της διάρκειας
και έγιναν σταυροί
ανεξέλεγκτοι
στο νεκροταφείο του ποιήματος
Σ.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου