ΣΤΗΝ ΤΖΙΑ η Δευτέρα κουκουλωνόταν από την ερημιά του τοπίου. Του επέστρεφε θριαμβευτικά την απελπισία της. Έβγαλες το φόρεμά σου, άφησες κάτω το χαμομήλι, μάζεψες τα μαλλιά σου κορδέλες και μπήκες. Τα νερά ήταν παγωμένα και έγινες άγαλμα.
Δεν έμοιαζες πια καθόλου με σένα.
Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ σου επιπλέει τώρα στο στρώμα, σαν ένα είδος λάσπης, παράξενα ανθεκτικής στο χρόνο. Κάνει το κρεβάτι τεράστιο. Το ασπράδι της μοναξιάς φέγγει στο κέντρο του. Υπενθυμίζει το κενό. Το τίμιο ξύλο.
Κι όμως : Το πιο ενδιαφέρον απ’ τα αισθήματα είναι η αδιαφορία.
ΤΩΡΑ ΔΕΝ είμαι τίποτα άλλο παρά συλλαβές. Άχρηστες συλλαβές που δεν οδηγούν ποτέ σε λέξεις.
Δεν γράφω πια. Γράφομαι.
(απόσπασμα από το βιβλίο Ο ΕΡΩΤΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ, εκδ. Απόπειρα)
Δεν έμοιαζες πια καθόλου με σένα.
Η ΑΝΑΜΝΗΣΗ σου επιπλέει τώρα στο στρώμα, σαν ένα είδος λάσπης, παράξενα ανθεκτικής στο χρόνο. Κάνει το κρεβάτι τεράστιο. Το ασπράδι της μοναξιάς φέγγει στο κέντρο του. Υπενθυμίζει το κενό. Το τίμιο ξύλο.
Κι όμως : Το πιο ενδιαφέρον απ’ τα αισθήματα είναι η αδιαφορία.
ΤΩΡΑ ΔΕΝ είμαι τίποτα άλλο παρά συλλαβές. Άχρηστες συλλαβές που δεν οδηγούν ποτέ σε λέξεις.
Δεν γράφω πια. Γράφομαι.
(απόσπασμα από το βιβλίο Ο ΕΡΩΤΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ, εκδ. Απόπειρα)
2 σχόλια:
Ακόμα μια φορά η υπέροχη συγγραφή σου.
Ότι και να πω είναι λίγο.
Ανυπομονώ να διαβάσω ολόκληρο το βιβλίο..πάντα ζωντανό,δυνατό και όμορφα μελαγχολικό.
Καλοτάξιδο!
:)
Ευχαριστώ an. Να είσαι καλά.
Δημοσίευση σχολίου