πίνακας του Χάρη ΤουφεξίδηΣΤΗΝ ΚΟΥΖΙΝΑ περπατούσε αργά ο άνθρωπος απ' τη Γαλιλαία. Βήματα μιας μανίας που καταλάγιασε μες στους θορύβους. Δεν ήξερε τι να την κάνει. Ετσι σβησμένη. Ηταν αργά. Μοναδικοί επιζώντες η σιωπή και ο θάνατος .* Γέμισε τα ποτήρια με Jameson και τους έριξε μέσα αστεράκια. Οι κινήσεις του ήταν θεατρικές. Είχε έρθει να μου πάρει τη νύχτα. Του είπα ότι μου ανήκει και απογοητεύτηκε. Δεν είχα άλλες λέξεις, αναγκάστηκα να πετάω προς το μέρος του κάτι πορτοκαλί στρατιωτάκια. Εκείνος τα έπιανε στον αέρα και τα κατάπινε. Ηταν ήδη χορτασμένος, όμως ήθελε κι άλλο. Κι άλλο. Ο πιο δυνατός μυς είναι η καρδιά. Οσο περισσότερο την τρομοκρατείς τόσο αντέχει.
Μετά, με αργές κινήσεις, τοποθέτησε μια καρέκλα απέναντι σ' ένα παιδί. Το παιδί λαγοκοιμόταν, ο Bowie μουρμούριζε κάτι προσευχές για τον έρωτα. Αρχισε να διαβάζει. Τα όνειρα πετούσαν στον χώρο. Χάρτινες σαΐτες. Οσο προχωρούσε το παραμύθι, άλλαζαν και οι ηλικίες. Οι ρόλοι. Τα πρόσωπα.
Εκείνος μίκραινε, το παιδί μεγάλωνε. Είπε τη λέξη σαράκι. Οταν τα χρόνια τους συναντήθηκαν, το παιδί έκλεισε τα μάτια. Πάνω στον υφασμάτινο καναπέ υπήρχε τώρα ένα νεκρό σώμα. Σκέφτηκα ότι έτσι νανουρίζεται ο θάνατος.
Στην άλλη άκρη του δωματίου, κάτω από ένα άσκοπο φως, άστραφτε κατακόκκινη η Σύλβια Πλαθ. Απ' το αιδοίο της τρέχαν ποτάμια. Μιλούσε σαν ποίημα του Λόρκα ενώ ετοιμαζόταν να ανοίξει τον φούρνο. Πεινάγαμε. Σε λίγο θα τρώγαμε το σώμα της. Εκείνο το υπέροχο κόσμημα βυζαντινής περιόδου με το αέτωμα στη συμβολή των δύο ποδιών ξελόγιαζε τη λύπη. Πληροφορούσε για όλες τις συγκινήσεις. Δύο πράσινες λίμνες κύλησαν απ' τα μάτια της και μου έβρεξαν τα πόδια. Ηταν αμνιακό υγρό. Ιερό. Του έρωτα. Ο άλλος πνίγηκε.
Το παιδί σηκώθηκε απ' το στρώμα, περπάτησε επί των υδάτων και κούρνιασε νυσταγμένο μέσα σ' ένα βιβλίο. Παλιά έκδοση. Κιτρινισμένη. Λίγο πριν αποσυρθούμε είχε προλάβει να κολλήσει το χαμόγελό του στα μάτια μου.
Η ζωή ήταν ακόμα μπροστά. Μας περίμενε.
*Νάντια Γαβαλά, Rien
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΗ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Μετά, με αργές κινήσεις, τοποθέτησε μια καρέκλα απέναντι σ' ένα παιδί. Το παιδί λαγοκοιμόταν, ο Bowie μουρμούριζε κάτι προσευχές για τον έρωτα. Αρχισε να διαβάζει. Τα όνειρα πετούσαν στον χώρο. Χάρτινες σαΐτες. Οσο προχωρούσε το παραμύθι, άλλαζαν και οι ηλικίες. Οι ρόλοι. Τα πρόσωπα.
Εκείνος μίκραινε, το παιδί μεγάλωνε. Είπε τη λέξη σαράκι. Οταν τα χρόνια τους συναντήθηκαν, το παιδί έκλεισε τα μάτια. Πάνω στον υφασμάτινο καναπέ υπήρχε τώρα ένα νεκρό σώμα. Σκέφτηκα ότι έτσι νανουρίζεται ο θάνατος.
Στην άλλη άκρη του δωματίου, κάτω από ένα άσκοπο φως, άστραφτε κατακόκκινη η Σύλβια Πλαθ. Απ' το αιδοίο της τρέχαν ποτάμια. Μιλούσε σαν ποίημα του Λόρκα ενώ ετοιμαζόταν να ανοίξει τον φούρνο. Πεινάγαμε. Σε λίγο θα τρώγαμε το σώμα της. Εκείνο το υπέροχο κόσμημα βυζαντινής περιόδου με το αέτωμα στη συμβολή των δύο ποδιών ξελόγιαζε τη λύπη. Πληροφορούσε για όλες τις συγκινήσεις. Δύο πράσινες λίμνες κύλησαν απ' τα μάτια της και μου έβρεξαν τα πόδια. Ηταν αμνιακό υγρό. Ιερό. Του έρωτα. Ο άλλος πνίγηκε.
Το παιδί σηκώθηκε απ' το στρώμα, περπάτησε επί των υδάτων και κούρνιασε νυσταγμένο μέσα σ' ένα βιβλίο. Παλιά έκδοση. Κιτρινισμένη. Λίγο πριν αποσυρθούμε είχε προλάβει να κολλήσει το χαμόγελό του στα μάτια μου.
Η ζωή ήταν ακόμα μπροστά. Μας περίμενε.
*Νάντια Γαβαλά, Rien
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΗ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου