ΣΕ ΛΙΓΟ νυχτώνει. Η Αίγινα απομακρύνεται σιγά σιγά απ' τα μάτια μας σαν βρεγμένη γάτα. Η μέρα λιγοστεύει. Αποσύρεται. Ποτέ μου δεν ήμουν καλός με τα πράγματα που χάνονταν. Με την αριθμητική των γεγονότων. Κοντεύει να βγει ο Μάιος και τα φιλιά μυρίζουν ακόμα. Μαζί με τις νεραντζιές, τα νυχτολούλουδα, το αγιόκλημα. Υπάρχουν ακόμα οι παραλίες. Η θάλασσα σκορπίζει τα βαρύτιμα νοήματά τους στα πόδια μας. Μια φώκια ιδρώνει απ' το παιχνίδι με τα νερά, γελάνε και τα μουστάκια της. Περνάει ένας γέρος ποιητής, ένας ανθοπώλης, ένας ψαράς που είναι συγχρόνως και μανάβης.
Στο σκοτάδι, τα σώματα που κινούνται μοιάζουν με ερωτικές χειροβομβίδες. Αν τα αγγίξεις, θα εκραγούν. Η σκουριά που βρίσκεται κάτω απ' το δέρμα τους απελευθερώνεται. Η σκουριά ποτέ δεν κοιμάται - θυμάμαι το τραγούδι του Neil Young.
Καμιά φορά πρέπει να παραδέχεσαι την ήττα σου. Και στο μηδέν μηδέν. Είναι η αναπόφευκτη αναγνώριση της αξίας του αντιπάλου. Ο σεβασμός στον ισάξιο που ξαφνικά εμφανίστηκε. Μακάρι να υπάρχουν τέτοιοι. Μακάρι.
Στο πανδοχείο τα υδραυλικά είχαν πρόβλημα. Τα φαντάσματα των νεκρών εραστών κυκλοφορούσαν στις ξύλινες σκάλες κάνοντας τη νύχτα να τρίζει: όπως φρενάρει ξαφνικά ένα τρένο σε αφύλαχτη διάβαση. Μίλησα με κάποια απ' αυτά, ένα μάλιστα ζήτησε τη βοήθειά μου. Δεν του την έδωσα, δεν είχα τι να πω. Τι ήξερα εγώ από έρωτα;
Το φως λυσσομανούσε κι απ' τις καταπακτές των σεντονιών εισέρχονταν λευκοί στον αγωνιστικό χώρο οι αντίπαλοι. Η δική μου ενδεκάδα, από τερματοφύλακες. Με γυάλινα γάντια. Μέχρι να λήξει το ματς είχαν αποσοβηθεί πάνω από δέκα σίγουρα θαύματα. Δεν τα άφηνα να συμβούν.
Στα αποδυτήρια, μια Κατερίνα μού είπε για την πρώτη της εγχείρηση. Σε ηλικία επτά ετών, στη Βιέννη. Μίλαγε με σιωπές, αντί για παύσεις. Ο χειρουργός άκουγε κλασική μουσική και η μητέρα της τής διάβαζε ένα ποίημα του Καβάφη: «Οσο μπορείς». Προσπαθώ να μην την εκθέτω. Να μην την εξευτελίζω. «Μες τες πολλές κινήσεις κι ομιλίες». Οσο μπορώ.
Και να σέβομαι την περισπωμένη τού μπορείς.
Στο σκοτάδι, τα σώματα που κινούνται μοιάζουν με ερωτικές χειροβομβίδες. Αν τα αγγίξεις, θα εκραγούν. Η σκουριά που βρίσκεται κάτω απ' το δέρμα τους απελευθερώνεται. Η σκουριά ποτέ δεν κοιμάται - θυμάμαι το τραγούδι του Neil Young.
Καμιά φορά πρέπει να παραδέχεσαι την ήττα σου. Και στο μηδέν μηδέν. Είναι η αναπόφευκτη αναγνώριση της αξίας του αντιπάλου. Ο σεβασμός στον ισάξιο που ξαφνικά εμφανίστηκε. Μακάρι να υπάρχουν τέτοιοι. Μακάρι.
Στο πανδοχείο τα υδραυλικά είχαν πρόβλημα. Τα φαντάσματα των νεκρών εραστών κυκλοφορούσαν στις ξύλινες σκάλες κάνοντας τη νύχτα να τρίζει: όπως φρενάρει ξαφνικά ένα τρένο σε αφύλαχτη διάβαση. Μίλησα με κάποια απ' αυτά, ένα μάλιστα ζήτησε τη βοήθειά μου. Δεν του την έδωσα, δεν είχα τι να πω. Τι ήξερα εγώ από έρωτα;
Το φως λυσσομανούσε κι απ' τις καταπακτές των σεντονιών εισέρχονταν λευκοί στον αγωνιστικό χώρο οι αντίπαλοι. Η δική μου ενδεκάδα, από τερματοφύλακες. Με γυάλινα γάντια. Μέχρι να λήξει το ματς είχαν αποσοβηθεί πάνω από δέκα σίγουρα θαύματα. Δεν τα άφηνα να συμβούν.
Στα αποδυτήρια, μια Κατερίνα μού είπε για την πρώτη της εγχείρηση. Σε ηλικία επτά ετών, στη Βιέννη. Μίλαγε με σιωπές, αντί για παύσεις. Ο χειρουργός άκουγε κλασική μουσική και η μητέρα της τής διάβαζε ένα ποίημα του Καβάφη: «Οσο μπορείς». Προσπαθώ να μην την εκθέτω. Να μην την εξευτελίζω. «Μες τες πολλές κινήσεις κι ομιλίες». Οσο μπορώ.
Και να σέβομαι την περισπωμένη τού μπορείς.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΗ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου