ΜΑΚΙΓΙΑΖ

Η ΝΥΧΤΑ γίνεται η κρούστα της πόλης. Περιμένει να απλωθεί για να περιγράψει τους ανθρώπους. Μέσα από το παραβάν της φεγγίζουν τα πρόσωπα: νοικιασμένα χαμόγελα, λερωμένα κοστούμια, καλλυντικά που έληξαν. Μακιγιάζ. Λένε τα παραμύθια τους ώς το πρωί και μετά φεύγουν. Οταν τελειώνει αυτό το πράγμα που υποδύεται τη μουσική. Το σκοτάδι κάνει τον θόρυβο να αποκτά ένα νόημα. Προσωρινό. Οσο κρατάει ένα φιλί.

Στη Σκουφά οι βιτρίνες είναι ακόμα σπασμένες. Απαλλοτριωμένες. Πλατεία Κολωνακίου, πέντε γνωστοί, ένα τάλιρο. Η παρέλαση των επισήμων. Περιμένω το ελικόπτερο για να αποδράσω. Αλλά αργεί.

Ενα μικρό παιδί περνάει τον δρόμο απέναντι. Νομίζεις ότι πάει να παραδοθεί. Μετράει με τα δαχτυλά του αυτούς που βλέπει, μπερδεύεται. Από το τρία πετάγεται στο οκτώ. Για να αφήσει χώρο στη φαντασία. Το μπαλόνι που κυνηγάει κατεβαίνει την Ομήρου. Διστακτικά. Καθώς φυσάει ο άνεμος, είναι σαν να απογειώνεται.

Αυτό το ξανά παιδί/ αραιώνει στο φως/ πυκνώνει στο σκοτάδι/ διαλύεται στο νερό/ στις δεξιώσεις/ γίνεται ανθοδέσμη/ to whom it may concern/ τις προάλλες/ ζωγράφισε στις παλάμες του/ τους τύπους των ήλων/ κάρφωσε στις πατούσες του/ πέταλα λουλουδιών/ και κάλπαζε στο καλντερίμι.(1)

Η υστερία είναι καρφιτσωμένη στο πέτο αυτής της δύσθυμης πόλης. Αόρατο παράσημο ενός πολέμου. Αδικου. Καθημερινού. Θυμίζει ξεκούρδιστο πιάνο. Λάθος αγάπη, λάθος στροφή.
Εξω βρέχει, ο ουρανός είναι σαν μαύρη μπογιά. Οταν βρέχει, βρέχει ακριβώς.(2)

Ενα σκυλί στήνεται για φωτογραφία ανάμεσα σε δυο κοπέλες. Το φλας ανάβει, το σκυλί αποχωρεί καμαρωτό· όπως του αρμόζει. Η δουλειά έχει τελειώσει.

Η πλατεία Μαβίλη εξαφανίστηκε. Κάποιος περαστικός που του άρεσε, πρόλαβε και την έριξε στην τσέπη του. Ενα ζευγάρι παραγγέλνει λουκάνικα μπροστά στην καντίνα. Θέλετε κέτσαπ; Τα τραπεζάκια είναι μαζεμένα, οι καρέκλες κλειστές. Λείπουμε. Στο διπλανό μπαρ τα χαμόγελα έσπασαν τις πόρτες και βγήκαν. Η Παρασκευή πια αόρατη - την κατάπιε η άνοιξη.

Στον δρόμο έμειναν δέκα άνθρωποι. Λες κι έχει αποβληθεί ένας παίκτης.


(1) Βασίλης Πολύζος, acceleration, αδημοσίευτο ποίημα

(2) Κώστας Καναβούρης, Η Μήδεια δεν βλέπει εφιάλτες, εκδ. Ηλέκτρα

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΟΛΗ ΤΗ ΣΤΗΛΗ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=42355