«Λες να μας είδε ο Θεός;» ρωτάει. «Μήπως επιτέλους καυλώσει;…»
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ ΚΑΡΑΠΑΝΟΥ, «Ναι», εκδ. Ωκεανίδα, 1999
Κάποιος ή κάποια ένοιωσε ...άβολα με την τελευταία μου ανάρτηση και αισθάνθηκε την ανάγκη να αποχωρήσει από την παρακολούθηση του μπλογκ μου. Πρέπει να ομολογήσω ότι για απόλυτα συγκεκριμένους λόγους έγινε αυτή η ανάρτηση. Και με απόλυτα συγκεκριμένο στόχο. Τώρα, αν κάποιοι εθίγησαν απ' τους κώλους, λυπάμαι. Πιστεύω ότι η λογοτεχνία κατάγεται απ' την ηδονή. Και αν δεν κατάγεται, τουλάχιστον συγγενεύει. Σε αυτό θα συμφωνούσαν πρόθυμα, φαντάζομαι, και οι Ζορζ Μπατάιγ, Μαρκήσιος Ντε Σαντ, Ρολάν Μπαρτ, Μισέλ Φουκώ, και πολλοί άλλοι. Γι αυτό έγινε η εκλογή των συγκεκριμένων ποιημάτων - που ούτως ή άλλως - κυκλοφόρησαν σε βιβλίο από τις εκδόσεις Μεταίχμιο τον Μάρτιο του 2009. Γι αυτό έγινε και η εκλογή των συγκεκριμένων φωτογραφιών που τα συνοδεύουν.
Ο διανοούμενος δεν είναι ένα είδος τσαγιέρας πολυτελείας για να τον στολίζουν σε επίσημα δείπνα ανταλλαγής φιλοφρονήσεων. Ούτε ο υπεράνω υποψίας μαλάκας που είναι ταγμένος στο καθήκον τους. Έχει το δικό του καθήκον. Ευτυχώς.
Δεν ήμουν ποτέ σεμνότυφος. Και ούτε σκοπεύω να γίνω. Προτιμώ μια ηθική ανηθικότητα από μια ανήθικη ηθική. Αλλά, αυτό είναι μια μεγάλη κουβέντα. Ας μην την ανοίξουμε τώρα. Θα αρκεστώ στα λόγια της Μαργαρίτας Καραπάνου που συνοδεύουν την ανάρτηση και σε δυο τραγουδάκια των Ενδελέχεια.
Καλό μήνα σε όλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου