ΤΑ ΜΑΛΛΙΑ ΣΟΥ ήταν γεμάτα ελιές. Έτσι όπως φύσαγε ο αέρας μέσα, από τη μία σκούρο πράσινο, από την άλλη ασημί της θάλασσας με φεγγάρι, άλλαζαν διαρκώς πρόσωπο, αφήνοντας τα αυγά τους παντού. Ένα δάσος μαλλιών γεμάτο άγριο λάδι κάρπιζε μπροστά στα μάτια μου.
Ό,τι μπορούσα να αφήσω τον εαυτό μου να δει ήταν ελιές. Αρχαίες ελιές που τρυπούσαν το ταβάνι και γίνονταν κουρτίνες αυλαίας.
Η ΜΟΝΑΞΙΑ μούσκευε κόκαλα. Επέστρεφε τα νερά της με γενναιοδωρία. Πέταξα τα δάχτυλά μου στα σκουπίδια. Είχαν πάρει φως. Τα δίπλωσα προσεκτικά σε μια χαρτοπετσέτα· για την επόμενη ανακύκλωση. Ζωών που είχαν βαρεθεί να πεθαίνουν. Κι ανέπνεαν.
Είχες τη λίμνη με τα νούφαρα του Μονέ μέσα σου. Έπρεπε κάπου να τη δώσω. Θα πλημμυρίζαμε. Στάθηκα άναυδος μπροστά στο θαύμα. Το κοίταξα. Είδα τη λύπη να κατεβαίνει αργά. Πρώτη φορά, κάτω απ’ τα δάχτυλά μου ο όλεθρος. Ένας διακοσμητικός θάνατος. Πρώτη φορά να μην γνωρίζω για τις αλχημείες της νύχτας.
(Πώς να την αναπνεύσεις, απόσπασμα από το βιβλίο ΠΙΟ ΝΥΧΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, εκδ। Οξύ, 2011)
3 σχόλια:
Υπέροχο κείμενο από ένα αξεπέραστο βιβλίο..
Σ' ευχαριστώ Μαρία. Αν δεν το κατάλαβες, μιλάμε μόνοι μας...
ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΣΑΣ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΠΙΑ.ΣΑΣ ΜΑΝΤΕΥΟΥΜΕ.ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΕΡΟΧΟ ΝΑ ΜΙΛΑΤΕ ΜΟΝΟΙ ΣΑΣ.ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ.ΜΕΧΡΙ ΟΙ ΑΔΕΣΜΕΥΤΕΣ ΛΕΞΕΙΣ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΟΥΝ.ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΦΟΡΜΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΕΣ ΓΙΑ ΤΣΟΥΡΕΚΑΚΙΑ.ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ,ΖΑΛΑΔΕΣ,ΠΑΡΑΠΑΤΑΝΕ,ΕΥΤΥΧΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΞΕΛΕΚΤΕΣ ΚΑΙ ΤΟ ΔΗΛΩΝΟΥΝ.ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΠΟΥ ΘΥΜΩΝΕΤΕ ΜΑΖΙ ΜΟΥ.
Δημοσίευση σχολίου