ΑΔΕΙΟ

 

(...)

Ο φλοιός της γης δεχόταν ένα ισχυρό σήμα προς τα κάτω. Σαν να υποχωρούσαν τα τοιχώματά του προς ένα ανεξήγητο βάθος κι ένας καπνός αίματος σηκώθηκε ισχυρός που έμοιαζε με τελική κρίση. Ο αέρας φυσούσε λευχαιμία. Εκατομμύρια λευκά αιμοσφαίρια σαν παγωμένες νιφάδες στερέωναν μπροστά στα μάτια μου ένα  συρματόπλεγμα από ανθρώπινο χιόνι, και έπεφταν συνεχώς οι άνθρωποι, λέκιαζαν με τα κομμάτια τους την ατμόσφαιρα και εμφανίστηκαν δοκιμασίες τρεις που τις ήξερα και ήταν κατά σειρά: Αφθονία – Αντικατάσταση – Άδειο.

Ώσπου το τρίτο άλφα με τις λιγότερες συλλαβές απορρόφησε τα άλλα δυο και έμεινε ένα κενό. Ανάμεσα σε μένα και στην γυναίκα που ήταν ο κόσμος, ανάμεσα στον κόσμο και στο αποτέλεσμα της ιστορίας του, ανάμεσα σε αυτό που υπήρχε πριν και σε αυτό που βιαζόταν να έρθει.

Η σωτηρία θα έρθει με το κενό. Με τον εκμεταλλεύσιμο χώρο που αφήνει πάντα ένα κενό όταν εμφανίζεται. 

(απόσπασμα από το βιβλίο μου ΚΑΠΝΙΣΜΕΝΟ ΚΟΚΚΙΝΟ που ετοιμάζεται)

ΕΡΓΟ

Ζήσαμε

Σαν να ήμασταν πραγματικοί

Κανείς απ’ τους δυό μας

Δεν ρώτησε ποτέ τον άλλο

Αν ζει στα αλήθεια

Κατέβαινε ο ουρανός στην ποδιά σου

Και τον μάζευα με μανία πάνω μου

Πάντα ήθελα ένα καινούργιο γαλάζιο κουστούμι

Για να κρύβω την απουσία μας

Τα καμαρίνια ήταν γεμάτα ανθρώπους

Οι μασχάλες τους μύριζαν αίμα

Έσπευδαν να μας συγχαρούν

Για την ανυπαρξία μας

Υπογράφαμε στα καπέλα τους

Sincerely yours

Με την υπόκλιση του παλιάτσου

Ήταν επιλογή σου το δέρμα μου

Το φορούσα μόνο τη νύχτα

Στο κρεβάτι που πάντα έβρεχε

Για να μην με τυφλώνει η αθωότητά του

Τα πρωινά

Αφήναμε τη θάλασσα να περάσει μέσα μας

Και ταξιδεύαμε στο γνωστό μέλλον

Μια μέρα

Κάποιος πήρε το δωμάτιο

Το τράβηξε σαν χαλί

Κάτω απ’ τα πόδια μας

Και το σκηνικό άδειασε

Δεν προλάβαμε καν να τραβήξουμε τις κουίντες

Έμειναν μόνο οι σανίδες

Κι ένας άδειος καθρέφτης

Χωρίς πρόσωπα

Το συνεργείο τον είχε ξεχάσει

Αβοήθητο

Κάτω απ’ την κρεμάστρα

Σ.Σ.

ΕΤΣΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

   

Σταυρολιμένας, Θεσπρωτία

Κυρίες

Υπό κατάλληλες συνθήκες

Οι λέξεις

Στην παραλία

Όταν είναι μικρή

Και κλεισμένη σε κόλπο

(σε αντίθεση με το πέλαγος

που είναι μεγάλο και

ανοιχτό)

Γίνονται πυγολαμπίδες

Και όταν φτάσει το ξημέρωμα

Πάνε και κολλάνε

Όλες μαζί

Στο πέος του ναυαγοσώστη

Παναγιώτης Γαλανόπουλος

Aνέκδοτο ποίημα του Π.Γ. – μια γερή δόση ποιημάτων του κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Απόπειρα, με τίτλο «Τραίνα στο σκοτάδι και άλλα φωτεινά ποιήματα».Το παρακάτω τραγούδι - ένα τραγούδι είναι η ζωή - είναι αφιερωμένο σε αυτόν και σε όλους τους junk men που ζουν σε παλιά κάστρα, επιμένοντας να τραγουδούν λέξεις ανάμεσα στις γραμμές του χρόνου. Το επιβεβαιώνουν το μοναχικό βάλς του Neil με τον εαυτό του και τα γερασμένα - όμοια με νύχια αετού - δάχτυλα του κημπορντίστα των Crazy Horse. Το παίξιμο, βέβαια, παραμένει το ίδιο, και ίσως καλύτερο: Μια παιδική τραμπάλα στην αγχόνη του χρόνου. Όσο για την κιθάρα; Απλώς γεμίζει την απόσταση που διανύθηκε με ρυτίδες. Και αποδεικνύει το αίμα που προηγήθηκε.