ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΝΥΧΤΑ

"Οι νύχτες μου είναι πιο όμορφες από τις μέρες σας"
Raphaele Billetdoux


ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ αυτά δεν προσχωρούν σε κανένα κίνημα. Έχουν όλα τα κινήματα μέσα τους, μπερδεμένα. Άλλωστε, δεν έχουν αποφασίσει ακόμα, αν είναι δημιουργημένα από τον συγγραφέα τους, ή ο συγγραφέας τους είναι το δημιούργημά τους.

Εκείνο που αναδεικνύεται και υπερασπίζεται σε αυτή την ομάδα κειμένων είναι η ιδέα του φωτός στην πιο απόλυτα σκοτεινή εκδοχή του. Εκεί που τα πράγματα συνεχίζονται με άπειρες δυνατότητες, μέσα στο πέπλο της νύχτας που είναι μνήμη. Αβάσταχτη. Εκεί περιμένουν αβοήθητα σπάνια ευρήματα. Σαν ανυπόφοροι κρύσταλλοι, θαμμένοι.

Και οι λέξεις. Μοναδικό ρεύμα στο κέντρο μιας εποχής που φεύγει, που τελεί σε διάσταση, που αντιγράφει σκηνές. Οι λέξεις, πλήρεις αδιεξόδων. Για όσα δεν ήρθαν. Όσα ακόμη δεν βρέθηκαν. Οι λέξεις που γίνονται άθυρμα, νέμεση, ηλικία. Ούτε ζωντανές, ούτε νεκρές. Μόνο θάνατος που περιγράφει ζωή.

Όταν ο κόσμος φύγει από την εικόνα που έγινε και οι απουσίες μετρηθούν ξανά, ο ανθρώπινος μύθος θα συναντήσει πάλι την εξ αίματος προϊστορία του.

Μέχρι τότε, απώλεια φωτισμού.

Πιο νύχτα δεν γίνεται.

"ΑΛΗΘΙΝΟ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Ο,ΤΙ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΣΤΕ"

* Πρώτη ημέρα κυκλοφορίας σήμερα Τρίτη 14 Ιουνίου 2011.
Η πρώτη παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει στο Floral την Δευτέρα 20 Ιουνίου, στις 8.30μμ. Η εκδήλωση είχε προγραμματιστεί για αύριο 15 Ιουνίου αλλά αναβλήθηκε λόγω της γενικής απεργίας.

ΛΙΓΗ ΟΜΙΧΛΗ ΣΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑ

Αυτός ο Κύριος
βαθιά μέσα
σε μια πολυθρόνα
και μπροστά σε μια θάλασσα
χρόνια περίμενε
τα κύματα.
Για να γίνει ένα κύμα ο ίδιος
και μετά λίγο λίγο
η στεριά όλη
θάλασσα.

Κι όλο αργούσαν τα κύματα
δίσταζαν.
Κι όσο αργούσαν
τόσο εκείνος γερνούσε
πιο νέος
τόσο εκείνος θλιβόταν
που μίκραινε.

Κι όσο μίκραινε
τόσο εγώ από μακριά
πιο πολύ τον πονούσα
γιατί ήξερα
πως θα μείνει για πάντα στεριά
η στεριά
με τη θάλασσα πάντοτε
θάλασσα.

Έτσι τότε πλησίασα
και τον τύλιξα με άλλα μου σύννεφα
τον Φιλέα που δεν ήταν παρά

λίγη ομίχλη σε μια πολυθρόνα.

-------------------------------------


Αρκετά μίλησα
ό,τι έπρεπε
ό,τι μπορούσα
το είπα.
Κι ό,τι είπα
ό,τι ψιθύρισα
δεν ήταν παρά
ο φλοίσβος
ή η βροχή

αλλά ο φλοίσβος
ή η βροχή
καθώς χτυπούσαν
πάνω μου.

Γιάννης Βαρβέρης
Ο Κύριος Φογκ, Ύψιλον, 1993

ΧΑΛΑΣΜΑΤΑ

Ευχαριστώ την Makie για την ελεγχόμενη εμμονή της στα χαλάσματα.

http://eleghomenesemmones.blogspot.com/

ΜΕ ΟΥΙΣΚΙ ΔΩΔΕΚΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΧΡΟΝΩΝ, ΧΩΡΙΣ ΠΑΓΟ

Σταύρος Σταυρόπουλος

Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν

Εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2008

Σελ. 250

Γράφει ο Νυχτερινός Επισκέπτης

Εσύ, σε μια αναπαυτική πολυθρόνα δίπλα από ένα στρογγυλό τραπεζάκι, το τζάκι να καίει σε μια γωνιά κι έξω να βρέχει ακατάπαυστα. Μόνο ένα μπουκάλι ουίσκι κι ένα πακέτο τσιγάρα στο τραπέζι. Απέναντί σου ο συνομιλητής. Μιλάει αργά. Σίγουρα.

Κάπως έτσι θα ήθελα να είναι η επαφή μου με τα κείμενα του Σταυρόπουλου. Κείμενα που αποπνέουν μια μελαγχολία ιδιαίτερη, με πυρήνα της όχι στάχτη, αλλά τη φλόγα της ίδιας της ζωής που ακόμα καίει, ευαισθησία, χρώματα και λέξεις, λέξεις που γίνονται οι ίδιες χρώματα ή που χάνουν απότομα το χρώμα τους, που μεταμορφώνονται.

Το βιβλίο το αποτελούν κείμενα του Σταυρόπουλου που έχουν ήδη βρει το δρόμο προς τον τύπο, δίχως αυτό να αποτελεί αδυναμία για το βιβλίο. Αντίθετα. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι παρόλο που δεν γράφτηκαν για να αποτελέσουν μέρος ενός συνόλου, φτιάχνουν ένα πολύ καλό σύνολο.

Οι δαιδαλώδεις διαδρομές του νου καταφέρνουν να βρουν τον τρόπο να γίνουν λέξεις, προτάσεις, ολόκληρο κείμενο, το κείμενο εικόνα, η εικόνα ζωή. Αφορμές ασήμαντες για τους πολλούς γίνονται πηγή έμπνευσης, λόγος που άλλοτε παιχνιδίζει κι άλλοτε σοβαρεύει απότομα (όπως ακριβώς και η ζωή). Λόγος που γίνεται κοινός και προσωπικός την ίδια ακριβώς στιγμή.

Το συνιστώ ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του νυχτερινού διαβάσματος και στους ιδιαίτερα ευαίσθητους στα λεπτά νοήματα και νήματα, εφόσον ο τόνος είναι ιδιαίτερα εξομολογητικός.

Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν; Υποθέτω ό,τι γινόμαστε κι εμείς όταν μεγαλώνουμε. Το προτείνω με ουίσκι 12 τουλάχιστον χρόνων σε βαρύ ποτήρι, σκέτο και χωρίς πάγο.

(Με το βιβλίο, για το βιβλίο, Νυχτερινός επισκέπτης)

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ

http://ekdoseisaktis.wordpress.com/2011/04/13/%CF%84%CE%B9-%CE%B3%CE%AF%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B9-%CE%BF%CE%B9-%CE%BB%CE%AD%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%82-%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%B1%CE%BB%CF%8E%CF%83%CE%BF%CF%85%CE%BD/

*Ευχαριστώ τον Νυχτερινό Επισκέπτη

ΕΠΙ-ΓΡΑΦΕΣ 2

Πώς να γράψει κανείς πάνω στο νερό ;

ΕΠΙ-ΓΡΑΦΕΣ 1

Αληθινό είναι μόνο ό,τι ονειρευόμαστε.

(κυκλοφορεί 14/6/2011)

http://stachtes-the-blog.blogspot.com/2011/06/blog-post_03.html
http://www.ekebi.gr/frontoffice/portal.asp?cpage=RESOURCE&cresrc=8822&cnode=353

ΜΝΗΜΗ ΓΙΑΝΝΗ ΒΑΡΒΕΡΗ

Να επισκεπτόμαστε τους επιζώντες ποιητές
αν μάλιστα τυχαίνει να μένουμε στην ίδια πόλη
να τους βλέπουμε που και που
γιατί εκεί που ζούμε ήσυχοι
βέβαιοι πως ζούνε κι αυτοί - ξεχασμένοι έστω-
εκεί έρχεται το μαντάτο τους.

Οι καλοί ποιητές μας φεύγουνε μια μέρα
όχι γιατί πεθαίνουνε
από έμφραγμα ή από καρκίνο
αλλά γιατί φυτρώνουνε στα βλέφαρά τους
λουλούδια τρομερά.

Ανοίγουνε κιτάπια στην αρχή
πάνε μετά στον οφθαλμίατρο
ρωτάνε κηπουρούς βοτανολόγους
η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά
λόγια φοβισμένα κι αόριστα
οι περαστικοί κι οι γείτονες σταυροκοπιούνται.

Έτσι σιγά σιγά οι ποιητές μαζεύονται
αποτραβιούνται σπίτι τους
ακούγοντας δίσκους παλιούς
γράφοντας λίγο
όλο και πιο λίγο
πράγματα μέτρια.
Στο μεταξύ μες στην κλεισούρα
τα τρομερά λουλούδια αρχίζουν να ξεραίνονται
και να κρεμάνε
κι οι ποιητές δε βγαίνουν πια
μήτε για τα τσιγάρα τους στο διπλανό περίπτερο.
Μόνο σκεβρώνουνε κοντά στο τζάκι
ζητώντας την απόκριση από τη φωτιά
που πάντα ξεπετάει στο τέλος μια της σπίθα
κι αυτή γαντζώνεται
στα ξεραμένα φύλλα πρώτα
ύστερα στα ξερά κλαριά
σ' όλο το σώμα
και τότε λάμπει το σπίτι
λάμπει ο τόπος
για μια μόνο στιγμή

κι αποτεφρώνονται.



Γιάννης Βαρβέρης
Αναπήρων πολέμου, εκδ. Ύψιλον, 1982