Σταύρος Σταυρόπουλος
Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν
Εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2008
Σελ. 250
Γράφει ο Νυχτερινός Επισκέπτης
Εσύ, σε μια αναπαυτική πολυθρόνα δίπλα από ένα στρογγυλό τραπεζάκι, το τζάκι να καίει σε μια γωνιά κι έξω να βρέχει ακατάπαυστα. Μόνο ένα μπουκάλι ουίσκι κι ένα πακέτο τσιγάρα στο τραπέζι. Απέναντί σου ο συνομιλητής. Μιλάει αργά. Σίγουρα.
Κάπως έτσι θα ήθελα να είναι η επαφή μου με τα κείμενα του Σταυρόπουλου. Κείμενα που αποπνέουν μια μελαγχολία ιδιαίτερη, με πυρήνα της όχι στάχτη, αλλά τη φλόγα της ίδιας της ζωής που ακόμα καίει, ευαισθησία, χρώματα και λέξεις, λέξεις που γίνονται οι ίδιες χρώματα ή που χάνουν απότομα το χρώμα τους, που μεταμορφώνονται.
Το βιβλίο το αποτελούν κείμενα του Σταυρόπουλου που έχουν ήδη βρει το δρόμο προς τον τύπο, δίχως αυτό να αποτελεί αδυναμία για το βιβλίο. Αντίθετα. Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι παρόλο που δεν γράφτηκαν για να αποτελέσουν μέρος ενός συνόλου, φτιάχνουν ένα πολύ καλό σύνολο.
Οι δαιδαλώδεις διαδρομές του νου καταφέρνουν να βρουν τον τρόπο να γίνουν λέξεις, προτάσεις, ολόκληρο κείμενο, το κείμενο εικόνα, η εικόνα ζωή. Αφορμές ασήμαντες για τους πολλούς γίνονται πηγή έμπνευσης, λόγος που άλλοτε παιχνιδίζει κι άλλοτε σοβαρεύει απότομα (όπως ακριβώς και η ζωή). Λόγος που γίνεται κοινός και προσωπικός την ίδια ακριβώς στιγμή.
Το συνιστώ ανεπιφύλακτα στους λάτρεις του νυχτερινού διαβάσματος και στους ιδιαίτερα ευαίσθητους στα λεπτά νοήματα και νήματα, εφόσον ο τόνος είναι ιδιαίτερα εξομολογητικός.
Τι γίνονται οι λέξεις όταν μεγαλώνουν; Υποθέτω ό,τι γινόμαστε κι εμείς όταν μεγαλώνουμε. Το προτείνω με ουίσκι 12 τουλάχιστον χρόνων σε βαρύ ποτήρι, σκέτο και χωρίς πάγο.
(Με το βιβλίο, για το βιβλίο, Νυχτερινός επισκέπτης)
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου