Τα σημερινά παιδιά θα έπρεπε ήδη να είχαν εξεγερθεί εναντίον μας. Εναντίον της γενιάς των γονιών τους, μιας γενιάς που σπατάλησε φυσικούς και οικονομικούς πόρους για να ζήσει καλύτερα από κάθε άλλη στην ιστορία. Σε αντίθεση με τις προηγούμενες που αποδέχθηκαν τόσες θυσίες για να έχουν ένα καλύτερο μέλλον τα παιδιά της, η δική μας γενιά δανείστηκε και από το μέλλον των παιδιών της για να χρηματοδοτήσει την δική της, δίχως προηγούμενο, ευημερία. Εξαγόρασε τις σπατάλες της, χρεώνοντας τες στην δική τους πιστωτική κάρτα.
ΤΟΜΑΣ ΦΡΙΝΤΜΑΝ, New York Times, 7.12.2008
Πέρασε μια ολόκληρη βδομάδα κόλασης στο κέντρο της Αθήνας, για να υποψιαστούν κάποιοι Έλληνες που θεωρούνται προοδευτικοί ότι αυτό που συμβαίνει εδώ ίσως και να ονομάζεται "κοινωνική εξέγερση". Σήμερα που βλέπουν εκδηλώσεις συμπαράστασης στην Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ισπανία, αλλά και στην Ρωσία, στην Αργεντινή, στην Βραζιλία και στην Κίνα, με τη φωτογραφία του 15χρονου Αλέξη δίπλα σε αναμμένα κεριά, αρχίζουν πια και το συζητούν σοβαρότερα. Στα κρυφά - είναι η αλήθεια, εκεί που δεν τους βλέπει κανείς. Ούτε καν ο εαυτός τους. Και να αισθάνονται απειλή απ' αυτό.
Όπως απειλεί αυτός που έρχεται αυτόν που φεύγει.
Όταν ο Καραμανλής δεν παραιτείται γιατί δεν υπάρχει, και φυσικά, αυτός που παραιτείται είναι κάποιος που υπάρχει, όταν ο Αλαβάνος ως ηγέτης του δημοκρατικότερου και εκλεκτικότερου κομματιού της ελληνικής Αριστεράς, κάνει χοντρές μπίζνες δίπλα στο ζεστό αίμα ενός παιδιού για να αυξήσει τα εκλογικά ποσοστά του και το ίδιο κάνει και ο Παπανδρέου, με πιο σεμνό και χαμηλόφωνο τόνο, είναι αλήθεια, όταν ο εξωκοινοβουλευτικός χώρος (ας μην πω αντιεξουσιαστές γιατί ξαφνικά όλοι αντιεξουσιαστές γίναμε, όπως στη δεκαετία του 80 ήμασταν όλοι το 73 στο Πολυτεχνείο και την δεκαετία του 90 όλοι προσωπικοί φίλοι του Παύλου Σιδηρόπουλου) υπάρχει για να μεταμφιέζει τα κόμπλεξ του και να διαχειρίζεται τα προσωπικά του προβλήματα με ένα λαθραία πολιτικό τρόπο, όταν διακεκριμένοι αριστεροί άλλων δεκαετιών, έχουν το κουράγιο, βγάζοντας την γερασμένη ουρά τους απ' έξω, να πείθουν τους εαυτούς τους ότι πρόκειται για μια αναμπουμπούλα των καλομαθημένων, όταν κανείς δεν δείχνει να έχει καταλάβει ποιό ακριβώς είναι το ζήτημα, πως και γιατί εμφανίστηκε και κυρίως τι μας επιφυλλάσσει στο μέλλον, και ο καταπληκτικός δήμαρχος Αθηναίων πληροφορεί τους εμβρόντητους υπηκόους του ότι μην ανησυχείτε, σε δυο μέρες θα έχουμε καινούργιο δέντρο στο Σύνταγμα, οι εργασίες αντικατάστασης προχωρούν κανονικά, έ, τότε, λυπάμαι, αλλά η μοναδική ελπίδα αυτής της χώρας φουκαράδων και ωχκαυμενατζήδων είναι τα 15χρονα παιδιά της, κουκουλοφόροι ή μη, που σπάζουν βιτρίνες ή όχι, που αναποδογυρίζουν περιπολικά ή δίνουν λουλούδια στους ματατζήδες, που ασκούν βία ή την αθωότητά τους στους δρόμους, που γονατίζουν γυμνά στο πεζούλι της Βουλής ή ερημώνουν το εμπορικό κέντρο της πρωτεύουσας, που εμφανίζουν αιτήματα ή δεν εμφανίζουν τίποτα, που λένε πυροβολήστε μας ή να καεί η βουλή, που εκπροσωπούν τον εαυτό τους ή τον κόσμο. Φοβηθείτε τους.
Χθες ήταν 1.500, αύριο 3.000, την επόμενη εβδομάδα 10.000, 20.000. Πενταψήφια μηδενικά, δίπλα στα δικά μας, που θα ζουζουνίζουν συνέχεια. Αυτό όμως λέγεται ελπίδα και όχι καταστροφή. Για να ξαναθυμηθούμε και τις έννοιες των λέξεων που ξεχάσαμε κάτω από τα αμπιγιέ μαξιλάρια του σαλονιού μας. Και να αρχίσουμε - όλοι μαζί - τον πετροπόλεμο προς τα εκεί που πρέπει.
ΥΓ. Κάποιος να πληροφορήσει τον κύριο Κακλαμάνη ότι ο Χριστός γεννήθηκε φέτος πρόωρα και όπως όλα τα πρόωρα βρέφη δεν χρειάζεται δέντρο, αλλά θερμοκοιτίδα. Επίσης, οτι τα μάτια του γυάλιζαν από απελπισία γιατί δεν του είχε ακόμα χορηγηθεί -λόγω ηλικίας - δελτίο αστυνομικής ταυτότητας.
Σταύρος Σταυρόπουλος
βράδυ Σαββάτου 13 Δεκεμβρίου
