ΕΞΩ βρέχει. Φέτος ο Χριστός πρέπει να έτρεμε απ' το κρύο. Σε λίγο θάρθουν τα χιόνια και θα μπούμε μέχρι τα γόνατα να φτυαρίζουμε μπροστά απ' τις αυλές μας. Όσες μείνανε , δηλαδή. Μπροστά απ' τις πυλωτές, τα γκαράζ, τα νεκροταφεία μας. Να φανεί ο σταυρός καθαρός, ανέγγιχτος. Ένας μικρός λόφος τυπωμένων σελίδων κάθεται απέναντί μου. Πώς να κουβεντιάσεις μ' ένα χαρτί; Το περιστέρι που φώναζε απ' το πρωί έχει κολλήσει τα πόδια του πάνω στα σύρματα της ΔΕΗ. Στέκει ακίνητο εδώ και μια ώρα, σα να περιμένει αυτό που θα συμβεί αύριο. Τι θα συμβεί αύριο;
Ο ιβίσκος μου είναι ο μόνος εξεγερμένος που έκανε Χριστούγεννα. Σε πείσμα του ημερολογίου άνθισε ένα μικρό, πορτοκαλί μπουμπούκι - η αποπληρωμή για τις προσπάθειές μου να εγκαταστήσω τον Μάιο στο μπαλκόνι μου.
Τα παιδιά έξω στους δρόμους ηρέμησαν. Όλο και λιγότερες ευχές παίρνω κάθε χρόνο. Λες και οι συνομήλικοί μου πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλον. Πέθανε και ο Χάρολντ Πίντερ. Τελευταίος καρκίνος, ο ακτιβισμός. Στέκομαι χιονισμένος δίπλα στον Έκο, σε μια βιτρίνα της Σταδίου. Απορώ. Ούτε τους εαυτούς μας δε μπορούμε να ανταλλάξουμε πια.
Σ' αγαπώ. Κι εγώ σ' αγαπώ. Ε, και;
Το μόνο νόημα είναι ότι δεν υπάρχει νόημα.
Σταύρος Σταυρόπουλος
1 σχόλιο:
hasta la victoria siempre my friend !!! Take care
Δημοσίευση σχολίου