I DID NOT STARTED

Σχέδιο: Ελένη Βασιλείου Αστερόσκονη

Μοιάζουμε λιγάκι στο σχήμα

Αυτό είναι όλο

Όλα τα άλλα

Αίμα καρφιά λάδι

-Μην μπερδεύεσαι-

Είναι για τις ανάγκες της σταύρωσης

(από το βιβλίο ΔΥΟ ΜΕΡΗ ΣΙΩΠΗ, ΕΝΑ ΜΕΡΟΣ ΛΕΞΕΙΣ, Μεταίχμιο, 2009 )

ΕΡΩΤΑΣ ΠΑΛΙ - ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΚΔΟΣΗ

Το βιβλίο μου Ο ΕΡΩΤΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ επανακυκλοφόρησε την προηγούμενη εβδομάδα από τις εκδόσεις Απόπειρα και διατίθεται πλέον κανονικά σε όλα τα βιβλιοπωλεία. Έτσι, όσοι το έψαχναν – κάποιοι μετά μανίας – θα μπορέσουν, επιτέλους, να το προμηθευτούν.

Ευχαριστώ τον Σαράντη Κορωνάκο και τον Λεωνίδα Καραγκούνη – σημασία έχει πάντα το γεγονός και όχι ο χρόνος.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ

http://apopeirates.blogspot.com/2012/03/blog-post_3856.html

Με την ευκαιρία: Ευχαριστίες στον Τάσο Κάρτα για την αναδημοσίευση κειμένων και ποιημάτων μου.

ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ
http://anartisas.blogspot.com/2012/03/blog-post.html

http://yperopsiakaimethi.blogspot.com/2012/03/blog-post_08.html

ΑΠΡΙΛΙΟΣ

Επειδή είναι Απρίλης, οι ζωές ακολουθούν τα δικά τους πρόσωπα.

e.e.cummings

ΕΙΝΑΙ ακόμα Απρίλιος, όπως στο ημερολόγιο του Ελύτη, όπως σε κείνο το παλιό τραγούδι των Deep Purple, μόνο που τα βράδια - αυτά τα αθέατα νυχτερινά καπρίτσια της άνοιξης - ο ουρανός ξεκολλάει λίγο στην άκρη και τα σύννεφα βρέχουν μια ασημένια βροχή σε όλες τις γλώσσες του κόσμου.

(απόσπασμα από το βιβλίο ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΕΙΜΑΙ, εκδ. Μεταίχμιο, 2007)

ΜΑΖΙ ΠΟΤΕ

Συνέβη συγκλονισμένος να δει το έβδομο πρόσωπο του θανάτου πάνω στις κουρτίνες του υπνοδωματίου τυλιγμένο με γάζες παλιάς τέχνης. Ένα μεγαλειώδες κενό, όπως η πτώση που οι ψυχές ανατέλλουν αγκαλιασμένες σ’ ένα ποτέ.

Εκατέβη το τέλος και συμπλήρωσε την κενή θέση ανάμεσά τους. Το πήραν αγκαλιά και άρχισαν όρθιοι να χαϊδεύουν με έναν οίστρο και ξαφνικά από τα ξέφτια των χαδιών γεννήθηκε ένα άλλο τέλος, σαν οριστικό και έρημα τα σώματα έφυγαν προς τα επάνω.

Θα ήθελε να κρατήσει αυτή την ανάποδη πτώση που ανέβαινε. Όλο ανέβαινε σαν απροστάτευτη φωτογραφία στα μάτια του. Θα ήθελε να καούν και ο αέρας που έλειπε φωτιά. Τα καλώδια μύριζαν λάδι. Άκουσε το πολύτιμο κλάμα της να της σκίζει την κοιλιά και από μέσα έβγαιναν αγορασμένοι πεζοναύτες και περικύκλωσαν τη λεκάνη που ένωνε τους δυο μηρούς και έλεγαν όχι άλλο εδώ.

Η επιδερμίδα, ένας δαιμονισμένος άγγελος φούσκωνε ως τα απάτητα και άντεχε. Ανατρίχιαζε που αισθανόταν το όριό της. Ζούμε το όριό μας, είπε.

Το όριο του ανθρώπου είναι το όριο της πτώσης του. Κάθε άνθρωπος είναι μια εκδοχή πόνου. Από εκεί βγαίνουν αόρατοι οι δολοφόνοι με ασπρόμαυρα πρόσωπα και σηκωμένους γιακάδες. Από κει, από το αδιαπέραστο αυτό βάθος, εγεννήθη η έρημος των ανθρώπων.

Ακούμπησαν κάθε γυαλιστερό τους όργανο, συναντώντας τη νέα αναπνοή. Έσβησαν τα χνώτα τους κάποτε. Από μέσα. Ηρέμησαν, και σαν σκουριασμένα έσπασαν τη λύπη στα δυο.

Έμειναν δυο πεθαμένα μέρη: Το μέρος που δεν ήταν αυτή σε αυτόν και το μέρος που δεν ήταν αυτός σε αυτήν.

Μια χωρισμένη γη ούρλιαζε για την ένωση.

(απόσπασμα από το βιβλίο ΠΙΟ ΝΥΧΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, εκδ. Οξύ)

ΕΝ ΧΑΡΙΤΙ ΟΜΟΡΦΙΑΣ

Κοιτάζω ψηλά, ένα φεγγάρι παίρνει ρεύμα για να φωτίζει συνέχεια, ανάβει τα πρόσωπα των νεκρών που περνούν. Η βροχή τα σβήνει. Κοροϊδεύει τη νύχτα. Πέφτει σε κάθετες, διαφανείς λωρίδες. Θέλω να φυλάξω μερικές στη τσέπη μου, αλλά λειώνουν. Σαν να μην υπήρξαν ποτέ. Ποτέ;

Πάνω στη παλάμη μου έχει μείνει τώρα ένα ρυάκι. Το φυσάω με όλη μου την αναπνοή, το ζεσταίνω, προσπαθώ να το διατηρήσω στη ζωή.

Αυτό κυλάει. Και χάνεται.

Το τζουκ μποξ της νύχτας παίζει τραγούδια που έχουν σχέση με τη βροχή: November rain, Have you ever seen the rain, Rain and tears. Λάμπουν όπως το νερό πάνω στα αυλάκια του βινυλίου.

Ανοίγω τα χέρια μου για να υποδεχτώ τον στρατό των γραμμών που επελαύνουν, τους διαφανείς νάνους με την υγρασία στα μάτια που αυτοκτονούν ένας ένας. Τους αγκαλιάζω, περιορίζω την πτώση τους. Τα τραγούδια τελειώνουν.

Ξαφνικά, έχω χιλιάδες νεκρούς που κολλάνε στο μπλουζάκι μου, γλείφουν τα χείλη μου ζητώντας βοήθεια. Πέφτουν, δεν θα ξανασηκωθούν ποτέ.

Φιλάω τη βροχή για τελευταία φορά, πεθαίνει μέσα στα χέρια μου. Νε με κιτ πα. Σκηνές αποχαιρετισμού. Πότε θα’ ρθεις να πάρεις τη βροχή από πάνω μου; Το σώμα μου γέρασε δίχτυα. Κολυμπάω στην υγρασία του, σε αυτό που υπήρχε πριν γίνω σώμα. Πρόκειται για δυστύχημα των σταγόνων, οι λαμαρίνες τους έχουν στραπατσαριστεί. Από δω κι από κει, περισσεύεις εσύ. Εγώ, ακρωτηριασμένος. Διαμπερής.

Δεν υπάρχουν πια άνθρωποι. Καταστράφηκαν από τότε που ήμουν παιδί.

(απόσπασμα από το βιβλίο ΠΙΟ ΝΥΧΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, ΕΚΔ. ΟΞΥ, 2011)