Εγώ είμαι χθες. Κουβαλάω τα κεραμίδια μου για να σκεπάσω αυτό που λέει το τοπίο. Αν θέλεις να σώσεις το τοπίο, σκότωσέ το. Δεν φοβάμαι. Θα το γεννήσω ξανά. Είναι ο μοναδικός τρόπος για να το αθωώσω.
Προσθέτω τα μάτια μου πάνω του. Το διορθώνω. Σχεδόν μπλε. Θυμίζει εξώφυλλο λύπης, περασμένης δεκαετίας. Ξαναγράφω αργά τη χαμένη του αυτοπεποίθηση. Βαπτίζω τα όριά του. Το τοπίο χαμογελά.
Κοιτάζω αυτό το ξανά τοπίο, μετά. Και υψώνεται. Κάθε τι εξηγεί τη σημαντικότητά του και την εμφανίζει μπροστά μου. Έχουν εξαιρεθεί οι ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Η οθόνη είναι μοναδική. Τρέχουν νερά.
Η μουσική ποτίζει τα πλακάκια αυτής της αυτοσχέδιας κορυφής και την κάνει να δείχνει ακόμη ψηλότερη. Διέρχεται τις αιώνιες κλίμακες με δέος.
Είμαι μόνος σ’ αυτό το μέρος που μοιάζει με ύφασμα του εαυτού μου, μόνος σ’ αυτή την ευλογημένη περιδίνηση πριν την πτώση. Η πανοπλία μου έχει ανοίξει. Μέσα της μπαινοβγαίνουν πουλιά. Με γεύση καραμέλας.
( απόσπασμα από το βιβλίο ΠΙΟ ΝΥΧΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ, Φωτογραφία, εκδ. Οξύ, 2011)
