ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΔΑΙΜΟΝΑ ΕΑΥΤΟΥ

Από σήμερα σε όλα τα βιβλιοπωλεία.

[Ζω με το βλέμμα της καρφωμένο στην πλάτη μου. Γεμάτο χωρισμένη απρέπεια. Από πάνω μου όλη η δόξα του ουρανού. Αυτόπτης μάρτυρας στον φόνο.

Ουρανός λανθασμένος δεν γίνεται.]

ΧΡΟΝΟΣ ΜΟΝΟΣ. ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ

Οι εκδόσεις Γαβριηλίδης σας προσκαλούν στην παρουσίαση του νέου βιβλίου του Σταύρου Σταυρόπουλου, Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΣΠΑΣΕ, την Δευτέρα 29 Ιουνίου, στις 8.30 το βράδυ, στον κήπο των εκδόσεων (Αγ. Ειρήνης 17, Μοναστηράκι, τηλ. 2103228839). Για το βιβλίο δεν θα γίνει άλλη παρουσίαση – τουλάχιστον στην Αθήνα.

Θα μιλήσουν ο κριτικός λογοτεχνίας Kostas Kalimeris και ο συγγραφέας Διονύσης Μαρίνος. Η σκηνοθέτης και ηθοποιός Vassiliou Vassia θα οπτικοποιήσει ένα active living poem σε μια διαδραστική performance.

Από ένα ποίημα -το αγαπημένο τους απ’ το βιβλίο - θα διαβάσουν : Ο μουσικός Dimitri- Mitsos Poulikakos, οι ηθοποιοί Konstantinos Tzoumas και Yorgos Kotanidis, η ραδιοφωνική παραγωγός Thekla Tselepi, οι ποιητές Παναγιώτης Γαλανόπουλος, Dimitra Aggelou και Λίνος Ιωαννίδης, ο συγγραφέας Αχιλλέας Κυριακίδης, ο εκδότης και υπεύθυνος του Polis Art Café Βασίλης Χατζηιακώβου, οι εκδότες Sarantis Koronakos (Απόπειρα), Χρύσα Κουτσιαύτη (Σμίλη) και Efi Venianaki (Αιγόκερως), η ζωγράφος και εικαστικός Μαρίλη Ζαρκάδα, ο σκηνοθέτης Σταύρος Τσιώλης και η αδελφή του Παύλου, Μελίνα Σιδηροπούλου.

ΑΝ - ΜΙΚΡΕ ΠΡΙΓΚΗΠΑ ΙΙ

Αυτός ο Σεπτέμβρης ήταν καμένος. Ψεύτικο άρωμα σε υστερικό χρώμα. Απών χρόνος ενός παλιάτσου. Απών σώμα, χαμένο κάπου μέσα σ’ αυτή την μεγάλη πόλη. Των ψεύτικων προφίλ.Και των δακρύων της μήτρας.

[Μετά το ποτό στο μπαρ - ήπιε αρκετά εκείνο το βράδυ παρά τα αντικαταθλιπτικά -, τον ακολούθησε ως το σπίτι του αποφασισμένη. Στο δωμάτιο το φως ήταν λίγο. Όπως και στη ζωή της. Άκουσαν μουσική - instead of fucking you more often. Έβγαλε το σκουλαρίκι απ' τη μύτη. Είχε κρατήσει μια πρόστυχη άνοιξη ανάμεσα στο χώρισμα των ποδιών της. Να γίνει το παραμύθι ένα γαμήσι. Δεν υπήρχαν λέξεις. Εκείνος την πήδηξε με όλους τους δυνατούς τρόπους, χωρίς θάλασσα, χωρίς χαρτί. Σα ζώο. Τα ερωτικά της κουρέλια στο πιάτο του. Της θύμισε τον τάφο που ήταν, τον τάφο που ήθελε. Έχυσε στο κώλο της δυο φορές. Μέσα της. Όχι έρωτα, όχι. Σπέρμα και αλκοόλ.

Αργά τη νύχτα, σχεδόν ξημερώματα, την επέστρεψε σπίτι της με το μηχανάκι.]

ΑΝ - ΜΙΚΡΕ ΠΡΙΓΚΗΠΑ

[ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΕ ΔΥΟ ΧΡΟΝΟΥΣ, ΓΙΑ ΤΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΑ, ΕΝΟΣ ΡΗΜΑΤΟΣ ΣΤΗΝ ΠΑΘΗΤΙΚΗ ΦΩΝΗ]

ΕΝΕΣΤΩΣ                          ΑΟΡΙΣΤΟΣ

------                                    ------

Γαμιέσαι                            Γαμήθηκες

Γαμιέται                             Γαμήθηκε

--------                                  --------

Γαμιόσαστε                       Γαμηθήκατε

Γαμιούνται                        Γαμήθηκαν

*Το πρώτο ενικό πρόσωπο και το πρώτο πληθυντικό δεν υπάρχουν. Μάλλον, δεν υπήρξαν ποτέ. Αδιάφορο όμως, μπροστά στην συγκλονιστική τραγωδία της γραμματικής.

Μια μέρα ενός φθινοπώρου. Μουντού, με τον κόσμο κομμένο. Σ' ένα φτηνό ξενοδοχείο των Αθηνών. Ημιπαραμονή, ευρώ 22. Έχυσε. Στον κώλο της. Στο μουνί της. Στο στόμα της. Τον είπε βροχή μου. Από τότε ήθελε μόνο να βρέχει για να τον φορά. Ζήσανε ώρες μυστικής μουσικής μέσα στα σώματα και έγιναν Θεία Λειτουργία απόλυτης αγάπης, είπε εκείνη. Από τότε, και για μήνες ολόκληρους, τον καληνύχτιζε γλυκά, όπου και αν γυρνούσε, "χαμένος μέσα σ' αυτή την πόλη". Τον περίμενε, της έλειπε το φως του στις γρίλιες της, Περίμενε να της πει έρχομαι, με το χάρτινο καραβάκι του, σε κάθε θάλασσα, σε κάθε γη, στα όνειρά της. Έμοιαζε τέλειο, σαν φόνος. Τον περίμενε τις γιορτές να έρθει, αναρωτιόταν αν θα τον ξαναδεί, φοβόταν που τον περίμενε τόσο, παρακαλούσε, εκλιπαρούσε να έρθει, να της φέρει δώρο τον εαυτό του, τον καλούσε να γράψει το παραμύθι που της έλεγε. Εκείνος ξαναήρθε, μια ακόμα φορά. Στο ίδιο ξενοδοχείο. Με το ίδιο βρώμικο φως από πάνω τους. Στα ίδια μεταχειρισμένα σεντόνια. Η βροχή. Το σπέρμα. Η αγάπη. Ο μικρός πρίγκιπας. Το παραμύθι. Αιώνιο. Αιωνία του. Εκείνος ξαναέχυσε. Στο κώλο της. Στο μουνί της. Στο στόμα της. Και έφυγε. Εκείνη ξαναέχυσε. Και έμεινε. Που ακριβώς, ούτε η ίδια ξέρει. Μεταχειρισμένη. Θηλυγενής. Ολόγυμνη. Να κοιτά κάτι δροσοσταλίδες - που θύμιζαν πολυκαιρισμένο ανδρικό σπέρμα - στα σύννεφα. Έναν μόλις μήνα μετά, διάβασε ένα ποίημα. Με προδοσία. Σε μια παρουσίαση. Άρρωστη. Για έναν άλλο άνθρωπο που απουσίαζε απ’ τη ζωή επί ενάμιση χρόνο. Προς τιμήν της.

Για την αντιγραφή

Σταύρος Σταυρόπουλος

ΥΓ1. Έκτοτε ακολούθησαν μήνες. Μήνες και ώρες ΑΝ. Το ένα και μοναδικό αστέρι, το ένα και μοναδικό τριαντάφυλλο που προοριζόταν μόνο για εκείνον, είχαν θαμπώσει. Τον κοιτούσε, ξεθώριαζε κι άλλο, αλλά εκείνος δεν την καταλάβαινε. Εκείνη τότε σκέφτηκε, προς το τέλος του χρόνου, ότι ίσως πρέπει να είναι μακριά από εκείνους που αγαπά, επιστρέφοντας σε εκείνους που την αγαπούν. Όμως ο κόσμος δεν υπήρχε πια για να ταξιδέψει μέσα στα παραμύθια του. Τον είχε σταματήσει αυτός που απουσίαζε επί ενάμιση χρόνο, προς τιμήν της.

ΥΓ2. Το μόνο που βρέθηκε ανάμεσα στα ερείπια των πτωμάτων και του στοιβαγμένου τσιμέντου ήταν ένα λασπωμένο εικόνισμα.

ΥΓ3. Εκείνη δεν βρέθηκε ποτέ.

ΕΚΕΙΝΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΡΟΥΝ Ν' ΑΓΑΠΟΥΝ

 ΝΙΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΙΔΗΣ ( 1939 - 2007)

MAΣ ENOXΛEI

H αυθάδεια, η ανικανότητα, το  χαμηλό πνευματικό επίπεδο.  Αυτοί με την αριστερή καρδιά και την δεξιά τσέπη. H ελεγχόμενη από γνωστά κέντρα διακίνηση ναρκωτικών και το «σιδέρωμα» που περνάει ή νεολαία. H απάθεια, η μοιρολατρία, η αναχώρηση. Τα εμπορικά κέντρα. Όσοι δεν αγαπούν τον Tζέρρυ Λούϊς. H λεξιλαγνεία και ο βερμπαλισμός στις καθημερινές μας σχέσεις. H εναρμόνιση με τα στερεότυπα της E.O.K. Αυτοί που βγάζουν φανάρι δεξιά και στρίβουν αριστερά. Το ραδιόφωνο και η τηλεόραση. Η αφασία. 

Εκείνες που δεν ξέρουν ν’ αγαπούν. O O.T.E. H ανθρωπομάζα που το παίζει σιωπηλή πλειοψηφία. H πολιτικοποίηση τού σεξ και οι σεξουάλες της πολιτικής. Η υποκρισία. Ο πουριτανισμός. Η λογοκρισία. H παραπληροφόρηση σχετικά με την ραδιενέργεια, τα πλαστικά και τα αντιβιοτικά στη τροφή μας.  Οι πουλημένοι επιστήμονες.

Πάλι εκείνες που δεν ξέρουν ν’ αγαπούν.

H εντύπωση ότι  «ένα μήλο την ημέρα, τον γιατρό τον κάνει πέρα».  H ακρίβεια των στερεοφωνικών. Oι αριστερο-ροκάδες. Αυτοί που έβγαζαν σπυράκια με τις αμερικάνικες ταινίες και τώρα γλείφουν το κάθε Made in U.S.A σκουπίδι. Αυτοί που βάζουν αστεράκια στις ταινίες. H χυδαιότητα της προσέγγισης. Οι μικροαστικοί κοκκινολαίμηδες. Οι Aγγελόπουλοι-μαϊμούδες. Αυτοί που τα ξέρουν όλα. Οι επιτηδευμένα σεμνοί. 

Εκείνες που δεν ξέρουν ν’ αγαπούν.

Και πάνω απ’ όλα, ο εαυτός μας.

Νίκος Νικολαίδης