ADIEU

 

Τέλος.

Από τη λέξη τέλος αρχίζει λοιπόν αυτό το ποίημα

που ο πρώτος του στίχος ορίζει την αλήθεια,

αφού finir est definir

όπως θα έλεγες και συ με τα άψογα γαλλικά σου.

Μπορείς όμως ν' αντέξεις αυτόν τον χωρισμό

που διαιρώντας ολοκληρώνει;

[...]

Η πτώση αυτή δεν είχε τέλος.

Οι απολογισμοί ήταν ανώφελοι.

Γιατί είναι δύσκολο να μιλάς

και ταυτόχρονα να συγκεντρώνεις

την προσοχή σου αλλού,

σ' αυτό που σκέφτεσαι πραγματικά

που ακούγεται μέσα σου πνιχτά

ψιθυριστά

σαν να ζητάει συγγνώμη που δεν έχει πεθάνει.

Τι παράξενο μια λέξη να σβήνει το χρώμα

και η αγάπη, τόση αγάπη, να γίνεται χώμα.

[...]

Όπως είπε ο Σταντάλ οι τέλειες γυναίκες

είναι για τους άντρες που δεν έχουν φαντασία.

Κατ' επέκταση το τέλειο ποίημα

για όσους δεν αντέχουν να δουν τις ρυτίδες κάτω από το μακιγιάζ.

Εσύ βέβαια πιστεύεις ότι αληθινή ποίηση σημαίνει

τα μάτια να είναι διαρκώς υγρά

και να γράφεις κρατώντας στα χέρια χαρτομάντηλα.

Λες και μπορεί κάποιος να παίξει ένα κοντσέρτο βιολιού

ή να σμιλεύσει ένα άγαλμα αν τα χέρια του τρέμουν από συγκίνηση.

Αλλά τα ψεύτικα ποιήματα, όπως και τα faux bijou,

μοιάζουν πάντοτε πιο λαμπερά, πιο πολύτιμα.

Επομένως τα ποιήματά μου δεν είναι για σένα ma chérie.

Εσύ ποθείς «αβυσσαλέα πάθη» και «ζοφερά σκοτάδια»

κι εγώ το μόνο που έχω να σου προσφέρω

είναι τη λέξη adieu.

Χάρης Βλαβιανός, Adieu (1996)

Photo: Pascal DURIF