Γράφω για να αγαπήσω την εκκρεμότητα που αφήνουν οι λέξεις
μου σε μια ζωή που, ούτως ή άλλως, δεν υπήρξε ποτέ πραγματική. Μέσα από την
αδυναμία συνύπαρξής μου με αυτό που υπάρχει, επισκευάζω – αφελώς – μια νεκρή
μηχανή. Δεν βρίσκω επαρκέστερη εκδοχή
για το πρόσωπο του συγγραφέα από το αγγελιαφόρος θανάτου. Γράφουμε μόνο για
πράγματα που θέλουμε να πεθάνουν, επειδή δεν μπορέσαμε να αντέξουμε την ύπαρξή
τους όσο ζούσαν. Και αυτό είναι η μοναδική ευθύνη του συγγραφέα σήμερα: Η
πούδρα στο πρόσωπο του νεκρού. Επιμελώς απλωμένη. Επαρκώς κατατοπιστική.
Ευκλεώς αδικαίωτη.
Πόσους ακόμα θανάτους θα υπογράψουμε για να υπερασπιστούμε
την ματαιοδοξία μας; Πόσες αόρατες κορδέλες τερματισμού θα κόψουμε για να
διακρίνουμε στα έκπληκτα μάτια των άλλων την ζοφερή νοσταλγία της αφετηρίας;
Συγγραφέας δεν είναι ο δημιουργός. Είναι αυτός που
καταστρέφει την φυσική δημιουργία για να μπορέσει να ζήσει, στο έλεος των
παράξενων ονείρων του, ως ανεξιχνίαστος δολοφόνος.
(Κι εγώ θα ήθελα κάπου να κρυφτώ. Αλλά το εδώ είναι
αμείλικτο.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου