TERMINUS ANTE QUEM

Κανείς δεν χωράει εδώ

Ούτε η ξαφνική γενναιοδωρία

Αυτής της άσπρης ζωής

Που κουκουλωμένη

Σαν φάντασμα στα σκαλιά

Μοιάζει με ακάλεστο επισκέπτη

Καλά το λες κανείς

Μιλώντας για θνητούς βέβαια

Γι αυτό το άρρωστο είδος

Των κλόουν της ιστορίας

Που μαθημένοι σε μοναδικά ψέματα και σε παύλες

Εκτελούν κάθε βράδυ 9-11μμ

Το ίδιο συγγενικό νούμερο

Στο τσίρκο της πόλης

Με κόκκινα απαγορευτικά μάτια

Κανείς δεν δηλώνει παρών

Φυσικά

Εκτός από τους απόντες

Τους ρακένδυτους λαθρεπιβάτες του μέλλοντος

Κι αυτό εδώ το πολλά υποσχόμενο τέλος

Που δείχνει

Να περιφρονεί τις αρχές του

ΣΣ

16/8/2013

ΥΓ. Το πολύ όμορφο ποίημα που δημοσίευσε χθες η Μαρία Χρονιάρη στο μπλογκ της με τίτλο Mea requies (το δικό μου υπόλοιπο) με ανάγκασε να σπάσω, ή να διακόψω προσωρινά, αυτή την άτυπη μουσική σιωπή που εκλυόταν τους τελευταίους δυο μήνες από το μπλογκ μου. Το Terminus ante quem (όριο πριν από το οποίο) δέον να διαβαστεί, όχι ως απάντηση διαλεκτικού χαρακτήρα στο εν λόγω ποίημα, αλλά ως διαχρονικό σχόλιο, πάνω στα επίπεδα ζωής που εννοούνται στο ποίημα της Μαρίας και τελικώς σφραγίζουν την παρουσία μας. Ή την απουσία μας από αυτά.

Η μια εκ των δυο φωτογραφιών της ανάρτησης είναι ίδια. Την διατήρησα, βρίσκοντας εντυπωσιακό τον τρόπο που μια μοναξιά - η μοναξιά μιας γυναίκας, εν προκειμένω - μπορεί να λειτουργήσει και να βρει εφαρμογή, σαν αρχετυπικό πρότυπο, στην άλλη μοναξιά ενός άντρα.

Άλλωστε, η μοναξιά ήταν πάντα γένους θηλυκού. Δηλ. παγκόσμιου.

Το ποίημα της Μαρίας, στον παρακάτω σύνδεσμο:

http://mchroniari.blogspot.gr/2013/08/mea-requies.html