Μόνος μου. Με τον αριθμό δεκαπέντε κρεμασμένο στο λαιμό μου. Η στίξη έχει χαθεί. Οι άνθρωποι αραίωσαν, όπως το σαπούνι. Έλιωσαν πάνω στις πινακίδες τους. Αναπνέω ασφόδελους. Δεν υπάρχει κανείς εδώ στο χώμα. Αισθάνομαι τα πέλματα των σκύλων στο κεφάλι μου. Με κατουρούν. Με πιέζουν. Τα μάτια μου έγιναν μπλε. Με περιστοιχίζουν τυχαία αγάλματα. Στενεύω. Στενεύω. Στενεύω.
Αν έρθει βοήθεια, θα είναι μόνο απ' τους απόντες.
1 σχόλιο:
"Μόνη μου, απαρηγόρητος συγγενής του εαυτού μου."
Για να παραφράσω λίγο το ποίημά σου. Και γιατί.
Δημοσίευση σχολίου