ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ

Το βιβλίο σε λίγο τελειώνει, εσύ καλύτερα να μην αρχίσεις ποτέ. Πότε περίπου αρχίζει το τέλος, σε ποιο ακριβώς σημείο η λογοτεχνία συναντά τη ζωή; Η λογοτεχνία αντιγράφει τη ζωή ή το ανάποδο; Αν θέλεις πες μου γιατί έχω μπερδευτεί.

Νομίζω πως δεν θα αντέξω να μεγαλώσω περισσότερο, οι βασικές επιλογές έχουν γίνει. Είμαι ήδη αρκετά μεγάλος για αναθεωρήσεις, όσο ήταν να ενηλικιωθώ, ενηλικιώθηκα.

Όταν ενηλικιώνεσαι το καταλαβαίνεις γιατί αρχίζουν να σου αρέσουν ο Μπετόβεν, ο Μπράμς, ο Κλώντ Ντεμπισί. Στα εστιατόρια κλείνεις πρώτα τραπέζι, δεν πας σα γύφτος, παραγγέλνεις πάντα δυο ποτήρια κόκκινο γαλλικό κρασί, η μπύρα θεωρείται πλέον αναψυκτικό της εφηβείας σου.

Στις εξόδους σου ντύνεσαι καλά, δεν φοράς μακό ξεβαμμένα μπλουζάκια με την στάμπα των Alex Harvey Band, δεν λες ποτέ σε γυναίκα «πω, ρε πούστη μου». Τα Σαββατοκύριακα πας για ράφτινγκ, δεν ψάχνεις δίσκους στην Ηφαίστου. Έχεις δουλειές που δεν αναβάλλονται, επαγγελματικά ραντεβού. Το καλύτερο λάτιν σου είναι Shakira.  Κάποτε τελειώνουν και οι κιθάρες. Αρχίζουν τα σόλο πιάνο, τα σόλο βιολιά, οι σόλο ενέργειες και ξαφνικά μεγαλώνεις. Μπερδεύεις δεκαετίες. Δεν είσαι πια παιδί. Ξεχνάς την αδύνατη Λίζα.

Βγάζεις το πόστερ του Τζεημς Ντην απ’ τον τοίχο και στη θέση του κρεμάς ένα Σταθόπουλο. Ή μια Σταθοπούλου.

Την ωριμότητα την νιώθεις όταν έρχεται γιατί επελαύνει, πέφτει σαν χιονοστιβάδα που κατεδαφίζει όλα όσα πρόλαβες να οικοδομήσεις την περίοδο της αθωότητας σου. Για όλους υπήρξε τέτοια περίοδος. Αθώα. Ειλικρινής. Απλώς η δική μου ήταν λίγο πιο παρατεταμένη, αρνήθηκε να τελειώσει όταν έπρεπε, δεν ξέρω καν αν θέλω να τελειώσει ποτέ.

Ας είναι. Μ’ αρέσει τελικά που δεν θα τελειώσει, μ’ αρέσει που θα  παρατείνεται επ’ αόριστο, κι ας μη σ’ αρέσει καθόλου η ιδέα. Πάρε τον Σταθόπουλο, σου ταιριάζει άλλωστε, σα ζευγάρι θα είστε, εγώ λέω να  κρατήσω ακόμα τον Τζέημς Ντην.

( από το βιβλίο μου ΓΙΑ ΟΣΟ ΡΟΚ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ΑΚΟΜΑ, εκδ. Απόπειρα, 2005 )