ΕΡΧΕΣΑΙ καμιά φορά – σπάνια, αλλά
έρχεσαι – μεσάνυχτα περασμένα. Δίνεις μία στη πόρτα και μπαίνεις· όπως τότε που
επιστρέφαμε φωτεινοί με τα πλοία στα λιμάνια. Κάθεσαι ήσυχα στο κρεβάτι μου και
με κοιτάς. Ένας σπασμένος καθρέφτης λάμπει ανάμεσα στους ώμους σου, εκεί που
παλιά ήταν το πρόσωπό σου. Βλέπω μέσα τον επίλογο του εαυτού μου. Άρχισα να γερνάω
και έχω αποκτήσει άλλες συνήθειες. Κόβω το τσιγάρο, κόβω σελίδες απ’ τα βιβλία
μου, κόβω τα νύχια μου κάθε τόσο. Προσπαθώ να κόψω δρόμο ξανά. Εσένα στάθηκε
αδύνατον να σε κόψω. Τόσα χρόνια έτρεμε το χέρι μου κάθε που πλησίαζε το
νυστέρι. Κι ακόμα βρίσκομαι εδώ και σου μιλάω – δεν έχει σημασία που είναι η
φωτογραφία σου - και ρωτάω τα νέα σου, και σου λέω οι άνθρωποι δεν μπορούν να
ζουν, καταργώντας ο ένας τον άλλον. Δεν ακούς.
Σκέφτομαι ότι για να έρχεσαι, δεν
είχες φύγει ποτέ. Πως γίνεται όμως να ξεπορτίζουν νυχτιάτικα οι φωτογραφίες;
ΙΙ
ΕΓΩ τις φωτογραφίες τις προτιμώ
αδέσποτες. Και ξενυχτισμένες.
( από το βιβλίο μου Ο ΕΡΩΤΑΣ ΘΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΟΜΜΑΤΙΑ, εκδ. Απόπειρα, 2010, 2012 )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου