ΤΑΞΕΙΔΙ

Γράφοντας το ταξίδι με γιώτα είναι σα να του στερείς τη μισή διαδρομή. Σα να μην επιτρέπεις στα μάτια να αισθανθούν τους ανελέητους κραδασμούς της. Μέσα στις, σχεδόν γυναικείες, καμπύλες του έψιλον, εκεί, στους δυο ηδονικούς κόλπους του φωνήεντος που συγκροτεί την τελική δίφθογγο, βρίσκεται θαμμένη όλη η γοητεία της αναζήτησης.

Η σημερινή γραμματική επιμένει να λειαίνει όλες τις αιχμηρές άκρες, να συνοψίζει τα όνειρα, να προχωρά σε περίληψη της φαντασίας. Αγαπώ τα λάθος πράγματα, την λάθος στιγμή, για τον λάθος λόγο. Επειδή αυτά είναι που κάνουν την αμαρτία πορσελάνινο κάστρο. Όλα τα κάστρα είναι πορσελάνινα, για να μπορείς να χαίρεσαι όταν σου πέφτουν απ’ τα χέρια και σπάνε. Αγαπώ την λογοτεχνία για τις παρομιώδεις ελλείψεις της, την λάθος ανατομία της. Την αγαπώ ως γυναικεία λεκάνη του περασμένου αιώνα που επισκευάστηκε απ’ τον Διόνυσο για να αποφεύγει τους άπιστους πληθυντικούς. 

Γράφω σε πρώτο ενικό γιατί τα λάθη μου έχουν ονοματεπώνυμο.

ΣΣ

ΥΓ. Έγραψα αυτό το μικρό σημείωμα πριν ένα περίπου μήνα, με αφορμή ένα ταξίδι που δεν έκανα. Το ταξίδι, αν γινόταν, θα ήταν ταξείδι. Σήμερα έσπευσε προς ενίσχυση μου μια επιστολή του φίλου Παναγιώτη Γαλανόπουλου, της οποίας δημοσιεύω ένα μέρος που αφορά το διήγημα του Παπαδιαμάντη, «Τρελλή βραδυά» και το τραγούδι του Leonard Cohen, «Bird on a wire». 

«…Όποιος έχει συμμετάσχει και ο ίδιος και έχει ζήσει κώμους σαν αυτόν,  με διαφορές οπωσδήποτε αλλά όχι τέτοιες που να αλλάζουν την ουσία,  ρωτάω είναι ποτέ δυνατό να του πηγαίνει η καρδιά να γράψει το τρελλή με ένα λάμδα και το βραδυά χωρίς ύψιλον; Είναι δυνατόν να μην βλέπει να χάνεται όλη η  μουσική της τρέλλας και όλο το βάθος  της βραδυάς;  «Τρελή βραδιά» ή «Τρελλή βραδυά» ήταν αυτή που είχε συγκινήσει τόσο τον Λέοναρντ Κοέν  ώστε μαζί με το πουλί στο σύρμα να τον εμπνεύσει να γράψει τον στίχο με τον οποίο αρχίζει και τελειώνει το Bird on a wire, αυτό που μπορεί να είναι και είναι ο ύμνος και το επίγραμμα της ταφόπλακας της γενηάς του ροκ εν ρολλ, της κάθε γενηάς του ροκ εν ρολλ; Αλλά πέρα από αυτό. Ο Παπαδιαμάντης που το έγραψε με δύο λάμδα και ύψιλον δεν ήξερε τι έγραφε; Διότι αν δεν ήξερε ο Παπαδιαμάντης τότε δεν υπάρχει λογοτεχνία, δεν υπάρχει ελληνική γλώσσα, δεν υπάρχει γλώσσα που να μην είναι μόνο εργαλείο (…) Όχι : Η τρελλή γράφεται με δύο λάμδα και η βραδυά αν είναι πραγματικά τρελλή με ύψιλον (αναπαράσταση του γυνακείου κόλπου και κατ’ επέκταση του κάθε κόλπου: του Αργολικού, του Κορινθιακού, του Αμβρακικού, του Σαρωνικού, του Παγασητικού κλπ κλπ κλπ και του κόλπου των ονείρων μας). Έχω άδικο;»

Παναγιώτης Γαλανόπουλος