ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΝΑΠΝΟΗΣ

Μέσα στο ίδιο τρένο

Στο ίδιο πάντα τρένο

Που αλλάζει φλέβες

Και αλληλογραφία με τους άστεγους

Παραμονή Χριστουγέννων

Του τάδε εκλιπόντος έτους

Μοναξιάς ιερομάρτυρος

Ή Σωτήρος ημών

Ένα κορίτσι

Που είναι από παντού

Ξεχασμένο στον ύπνο των παιδιών του

Μελαχρινός θάνατος

Θρυμματισμένος στις ράγες

Σχεδόν ανορθόγραφος πάστορας

Του τέως ήχου

Μιας αποκηρυγμένης

Από τους προφήτες

Ζωής

Ακόμα εκπνέει

Ακόμα θηλάζει

Σίδερα

ΣΣ

ΥΓ. Το ποίημα είναι αφιερωμένο στον Παναγιώτη Γαλανόπουλο, αφού γράφτηκε εξ αφορμής και εις απάντηση ενός δικού του ποιήματος με τίτλο "Τζοκόντα του 21ου αιώνα" (ένα πρωτοχρονιάτικο ποίημα). Στο ποίημα του Παναγιώτη, δεσπόζει, εκτός του τρένου, η εικόνα ενός κοριτσιού, μ' ένα αθρόο χαμόγελο σχηματισμένο στα χείλη, που στέλνει μηνύματα με το κινητό της στον έξω κόσμο. Στην "Απόσταση αναπνοής" ο έξω κόσμος δεν υπάρχει. Οι όποιες απόπειρες επικοινωνίας είχαν γίνει πριν το ποίημα, εικάζεται ότι απέτυχαν. Το κορίτσι πέφτει από μέσα προς τα έξω, αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο πέφτει και προς τα μέσα, προς ένα ανεξερεύνητο μέσα, δηλώνοντας την απόφασή του να φύγει. Αυτοκτονία ή αναγέννηση; Μπορεί και τα δυο.

Παραθέτω το ποίημα για τους περίεργους:

ΤΖΟΚΟΝΤΑ ΤΟΥ 21^ΟΥ ΑΙΩΝΑ

(ΕΝΑ  ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΤΙΚΟ  ΠΟΙΗΜΑ)

 

Το τραίνο στον υπόγειο

ξεκίνησε σιγά σιγά

επιτάχυνε στη συνέχεια

και τα κόκκινα φωτάκια του

χάθηκαν γρήγορα

στα σκοτάδια του τούνελ.

 

Μετά από λίγο

ξαναφάνηκε

να γυρίζει φουριόζο

με τους προβολείς του αυτή τη φορά

να σκίζουν στο βάθος

τα σκοτάδια του τούνελ.

 

Έφυγε και γύρισε                         

ξανάφυγε και ξαναγύρισε

ένα τραίνο

το ίδιο πάντα τραίνο

το τραίνο που πάει κι έρχεται

στα σκοτάδια του υπόγειου τούνελ.

 

Μέσα στο τραίνο, 

ένα κορίτσι της πόλης

στεφανωμένο με τα κατσαρά φυσικά του μαλιά,

ένα παρασόλι γύρω από το λαιμό και ένα

υπομειδίαμα στα χείλη, 

Τζοκόντα του 21^ου αιώνα

στέλνει μηνύματα με το κινητό

έξω από το τραίνο,

στο άπειρο.

Παναγιώτης Γαλανόπουλος