η στεγνή ομορφιά
της σελήνης
έδειξε τα δόντια της
από μακριά
στο κρησφύγετο του θεού
και σηκώθηκε
πάθος καιρού αχαλίνωτον
και έσταξε ηδονή
ως ρετσίνη
από πεύκο αταίριαστο
και έσπασε ο ήλιος
σε πλάκες
ακάλεστος
σαν ψεύτικος οργασμός
μια μεγάλη εκκλησία
η ζωή απέναντι
με απαγορευμένα βιτρό
φαντάζεται τις κινήσεις της
θυμίζει
πάντα
λογοτεχνία
( από το βιβλίο
μου ΜΕΤΑ, εκδ. Απόπειρα, 2012, που μόλις κυκλοφόρησε)
3 σχόλια:
Σταύρο,
έχω διαβάσει πάρα πολλές φορές το νέο σου ποιητικό και σε κάθε ανάγνωση, κάθε φορά, μένω αποσβολωμένη. Διότι όχι μόνο έχεις ξεπεράσει κάθε δεδομένο και στεγανό ποίησης,κάθε κανόνα - που οι κανόνες έτσι κι αλλιώς χαλάνε το ποίημα - αλλά γιατί πια, έχεις ξεπεράσει και τον ίδιο σου τον εαυτό.
Συνέχισε να κάνεις αυτό που ξέρεις να κάνεις καλύτερα από τον καθένα. Και να κλείνεις τα αυτιά σου σε σειρήνες, σκύλλες και χάρυβδες.
Γιατί ο άνθρωπος δεν διαβάζει με τα μάτια.Διαβάζει πρώτα με την ψυχή.Τα μάτια μεσολαβούν στην προσπάθειά τους να αποδείξουν πως η ψυχή είδε.
καλόταξιδο..
έχεις γίνει ο ίδιος λέξη και το νόημα της. Ευχαριστούμε πάντα που αγγίζεις τις ψυχές μας.
Σας ευχαριστώ και τους δυο πολύ για τις ευχές και τα λόγια σας.
Δημοσίευση σχολίου