Πίσω απ’ τις γρίλιες είναι το μεγάλο μεσημέρι. Τα σκόρπια σπίτια κάτασπρα, κ’ ένα κόκκινο κάτω απ’ το λόφο. Λίγο πιο πάνω, ξέρουμε, είναι η μεγάλη ασβεστωμένη μάντρα. Από κει κατεβαίνει η δροσιά προς τους ευκάλυπτους, κ’ ένα άρωμα από σάπια ροδάκινα σωριασμένα στο δρόμο.
Άξαφνα τα τζιτζίκια σώπασαν. Δυο ηλιοκαμένα σώματα στ’ άσπρα σεντόνια. Βγάλε και το δαχτυλίδι σου – μου πιάνει ένα δικό μου χώρο στο μικρό σου δάχτυλο.
(Γιάννης Ρίτσος, Μεσημέρι Αυγούστου, Ποιήματα, τ. 4ος, Κέδρος)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου